Nintendo Power (rozszerzenie)
Nintendo Power (jap. ニンテンドーパワー Nintendō Pawā) – rozszerzenie pamięci RAM dla konsol Super Famicom i Game Boy. Usługa umożliwiała jego posiadaczom na zakup elektronicznych wersji gier szybciej i taniej, niż w przypadku konwencjonalnych form dystrybucji. Usługę uruchomiono w 1997 roku, a zarzucono 28 lutego 2007 roku[1]. Była dostępna wyłącznie w Japonii. Przez cały okres jej funkcjonowania, dla kartridża Nintendo Power wydano kilkadziesiąt pozycji[2].
Podobny system dystrybucji wykorzystywany był we wcześniejszych systemach Family Computer Disk System oraz Satellaview, przy czym ten drugi opierał się o dane przesyłane za pośrednictwem modemu satelitarnego.
W 2003 roku Nintendo uruchomiło w Chinach nową usługę tego typu dla konsoli iQue Player[3].
Projekt[edytuj | edytuj kod]
Dla pierwszej wersji Famicoma wyprodukowano przystawkę Disk System, rozszerzającą pamięć RAM konsoli i umożliwiającą korzystanie z nośników wielokrotnego zapisu. Opracowanie urządzenia było reakcją Nintendo na piractwo komputerowe – specjalne nośniki były trudniejsze do nieautoryzowanego kopiowania od konwencjonalnych. Popularne rozszerzenie cierpiało jednak na ograniczoną funkcjonalność, związaną z ich niewielką pojemnością. Wierząc w ideę tanich nośników wielokrotnego zapisu, a także mając na uwadze niedoskonałości poprzednika, w rozszerzeniu dla Super Famicoma zdecydowano się zamontować większą ilość pamięć flash.
Wbudowana pamięć RAM jest nieulotna i podzielona została na 8 bloków, przy czym jeden z nich zarezerwowano dla interfejsu rozszerzenia[4]. Każdy nośnik dysponuje także niewielką ilością pamięci SRAM, podzieloną na 16 bloków, a przeznaczoną do zapisu stanów gry[4]. W momencie zapisu bloku jest on zawsze dopełniany do końca – nawet wtedy, gdy ilość danych jest faktycznie mniejsza[4]. Gry odwołujące się do wyspecjalizowanych układów nie mogą być umieszczone na nośnikach.
Użytkowanie[edytuj | edytuj kod]
Użytkownik końcowy mógł nabyć czysty nośnik wielokrotnego użytku, który należało nagrać przy użyciu specjalnej stacji, dostępnej w wybranych sklepach z grami[5]. Oferta dostępnych w ten sposób gier była zróżnicowana pod względem cenowym[2]. Wymagano wcześniejszej rejestracji gracza w autoryzowanym punkcie[5]. Wraz z kopią elektroniczną, gracz otrzymywał także drukowaną instrukcję do wybranej gry[5].
Specyfikacja[edytuj | edytuj kod]
Wersja Super Famicom[edytuj | edytuj kod]
Sugerowana cena detaliczna – 3,980 jenów[4].
- Wbudowana pamięć RAM (dla danych gier) – 32 Mb (8 bloków po 4 Mb każdy)[4],
- Wbudowana pamięć SRAM (do zapisu stanu gry) – 256 kb (16 bloków po 16 kb każdy)[4].
Wersja Game Boy[edytuj | edytuj kod]
Sugerowana cena detaliczna – 2,500 jenów[4].
- Wbudowana pamięć RAM (dla danych gier) – 8 Mb (8 bloków po 1 Mb każdy)[4],
- Wbudowana pamięć SRAM (do zapisu stanu gry) – 1024 kb (16 bloków po 64 kb każdy)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ NINTENDO POWER [online], www.nintendo.co.jp [dostęp 2017-02-09].
- ↑ a b NINTENDO POWER ソフト一覧表 [online], 16 lutego 2007 [dostęp 2017-02-09] [zarchiwizowane z adresu 2007-02-16].
- ↑ Andy Robinson: Nintendo News: Nintendo closes Nintendo Power. Computer and Video Games, 2007-02-08. [dostęp 2017-02-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i ＳＦメモリカセットとＧＢメモリカートリッジ [online], 25 lutego 2007 [dostęp 2017-02-09] [zarchiwizowane z adresu 2007-02-25].
- ↑ a b c ニンテンドウパワーのご利用方法 [online], 24 lutego 2007 [dostęp 2017-02-09] [zarchiwizowane z adresu 2007-02-24].