Nishi Hongan-ji
34°59′31″N 135°45′06″E/34,991944 135,751667 Pawilon Amidy w Nishi Hongan-ji | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Fundator |
Hongan-ji Kennyo (Kōsa) |
| Data budowy |
około 1591 |
Położenie na mapie Kioto  | |
Położenie na mapie Japonii  | |
Położenie na mapie prefektury Kioto  | |
| 34°59′31″N 135°45′06″E/34,991944 135,751667
| |
| Strona internetowa | |
Nishi Hongan-ji (jap. 西本願寺) – buddyjski kompleks świątynny w Kioto w Japonii, usytuowany w dzielnicy Shimogyō-ku. Jeden z dwóch kompleksów świątynnych buddyjskich należących do szkoły Jōdo-shinshū. Drugim jest sąsiadujący z nim kompleks Higashi Hongan-ji. Jōdo-shinshū jest szkołą Czystej Krainy, a Nishi Hongan-ji (świątynia zachodnia) i Higashi Hongan-ji (świątynia wschodnia) są głównymi świątyniami dwóch frakcji tej tradycji buddyzmu[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nishi Hongan-ji jest najważniejszą świątynią tej tradycji buddyzmu z około 10 000 świątyń w Japonii oraz około 200 poza jej granicami[2]. Świątynia została zbudowana przez Hideyoshiego Toyotomiego, po tym jak główna siedziba sekty Ishiyama Hongan-ji w Osace została zniszczona przez Nobunagę Odę z powodu mieszania się sekty w bieżącą politykę[2]. Na terenie kompleksu znajduje się pięć budowli, które reprezentują najwspanialsze przykłady architektury i osiągnięć artystycznych z okresu Azuchi-Momoyama[3].
W 1617 roku większość budynków świątyni została zniszczona przez pożar. Część z nich została odbudowana z materiałów uzyskanych w wyniku rozbiórki zamku Fushimi[4]. Powody, dla których do dzisiaj istnieją dwie (wschodnia i zachodnia) świątynie Hongan-ji, są czysto polityczne. Na początku XVII wieku Ieyasu Tokugawa, siogun, który sprawował realną władzę w Japonii, podżegał do schizmy pomiędzy dwoma frakcjami świątyni. Celem było ograniczenie wpływu jednej z najbardziej wpływowych świątyń w Japonii[4].
W 1864 roku Higashi Hongan-ji (wschodnia) została prawie w całości zniszczona przez pożar. Większość jej budynków została odbudowana w końcu XIX lub na początku XX wieku. Zachodnia Hongan-ji zachowała się. Budynki tej świątyni w dużej części zostały uznane za Skarby Narodowe Japonii, a świątynia jako całość jest wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO od grudnia 1994 jako część Zespołu zabytkowego dawnego Kioto, Uji i Ōtsu[5][6].
Najważniejsze budynki świątyni[edytuj | edytuj kod]
Pawilon fundatora[edytuj | edytuj kod]
Pawilon założyciela o nazwie Goei-dō (御影堂) został ukończony w 1636 roku i jest zarejestrowany jako Skarb Narodowy Japonii. Jest potężnym budynkiem niewiele mniejszym od pawilonu fundatora w pobliskiej Higashi Hongan-ji. Ma wymiary o długości 62 m, szerokości 48 m i wysokości 29 m. Wewnątrz pawilonu znajduje się posąg Shinrana. Nad ołtarzem znajduje się tablica, na której złotymi znakami (kanji) zapisane jest jego imię pośmiertne 見真 (Kenshin), którego używa się z honorowym tytułem daishi (大師) nadanymi Shinranowi pośmiertnie przez cesarza Meiji[4].
Główny pawilon[edytuj | edytuj kod]
Główny pawilon Amida-dō został zbudowany w 1760. W ołtarzu głównym znajduje się przedstawienie Amidy. W ołtarzach bocznych znajdują się: portret nauczyciela Shinrana mnicha Hōnena (1133–1212) oraz portret księcia Shōtoku Taishi (574–622), który znany jest jako ojciec japońskiego buddyzmu[4].
Karamon[edytuj | edytuj kod]
Brama Karamon (唐門) pochodzi z 1598 roku. Została przeniesiona do świątyni z zamku Fushimi po jego rozebraniu w 1632 roku. Jest zarejestrowana jako Skarb Narodowy Japonii. Tego typu bramy charakteryzują się łukowatym okapem dwuspadowego dachu. Są używane przy wejściach do zamków, świątyń buddyjskich i chramów shintō.
Hiunkaku[edytuj | edytuj kod]
Jest to unikalny trzykondygnacyjny nieregularny budynek (pawilon), który według tradycji został zbudowany w latach 1584–1586 na terenie zamku Jurakutei (lub Jurakudai; 聚楽第), należącego do Hideyoshiego Toyotomiego i został przeniesiony do świątyni około 1619 roku. Obecnie jednak wielu badaczy uważa, że budynek został zbudowany później, pomiędzy 1624 a 1644 rokiem[7]. Pawilon uważany jest za jeden z trzech najsłynniejszych budynków tego typu w Kioto oprócz Złotego Pawilonu (Kinkaku-ji) i Srebrnego Pawilonu (Ginkaku-ji)[4]. Otacza go ogród o nazwie Tekisui-en (滴翠園)[7].
Shoin[edytuj | edytuj kod]
Kompleks w stylu shoin-zukuri (styl gabinetowy[8]). Składa się z dwóch części: Taimensho i Shiro-shoin. Budynek Taimensho powstał między rokiem 1624 a 1644, Shiro-shoin jest nieco starszy. Wnętrza zdobione malunkami ściennymi. Po wschodniej stronie znajduje się kamienny ogród Kokei-no-niwa (虎渓の庭). Obiekt zwykle nie jest otwarty dla zwiedzających.[9][10]
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Repozytorium pism -
Widok z Kyoto Tower na Nishi Hongan-ji -
Wnętrze Goei-dō -
Hiunkaku -
Przejście pomiędzy pawilonami
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kyoto City Tourism Association: Nishi-Hongwan-ji Temple. KYOTO CITY OFFICIAL TRAVEL GUIDE. [dostęp 2019-05-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-26)]. (ang.).
- ↑ a b Japan-Wireless: Honganji Temples, Head temples of the Shin-Jodo sects. JW Web Magazine. [dostęp 2019-05-265]. (ang.).
- ↑ Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 293. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).
- ↑ a b c d e Kyoto Station Guide. Part of Japan Station Network.: Nishi Honganji Temple. Kyoto Station Kyoto Transportation Guide. [dostęp 2019-05-26]. (ang.).
- ↑ Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG. [dostęp 2019-05-02]. (ang.).
- ↑ Advisory Body Evaluation (ICOMOS): Historic Monuments of Ancient Kyoto (Kyoto, Uji and Otsu Cities). WWW.UNESCO.ORG, 1994. [dostęp 2019-05-29]. (ang.).
- ↑ a b Mary Neighbour Parent: Hiunkaku (飛雲閣). Japanese Architecture and Art Net Users System, Tokio, 2001. [dostęp 2019-05-29]. (ang.).
- ↑ Jolanta Tubielewicz: Kultura Japonii. Słownik. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1996, s. 294. ISBN 83-02-06378-9.
- ↑ Nishi Honganji. www.hongwanji.kyoto, 2018. [dostęp 2022-02-01]. (jap.).
- ↑ Nishi Honganji – Precinct Guide. www.hongwanji.kyoto, 2018. [dostęp 2022-02-01]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chris Rowthorn, Others: Japan. Santa Barbara, California: Lonely Planet Publications Pty Ltd, 2015, s. 292-293. ISBN 978-1-74321-674-3. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona oficjalna świątyni (ang.)
- Informacje o obu świątyniach (ang.)
| Kulturowe |
| ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Przyrodnicze |
|
- ↑ Wspólnie z Argentyną, Belgią, Francją, Niemcami, Indiami i Szwajcarią.