Niszczyciele min projektu 206FM
| ||
.jpg) ORP „Czajka” | ||
| Kraj budowy | Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni | |
| Użytkownicy |  Marynarka Wojenna
| |
| Wejście do służby | 1998-2001 | |
| Zbudowane okręty | 3 | |
| Okręty w służbie | 1 | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | pełna 507 ton | |
| Długość | 58,2 metra | |
| Szerokość | 7,7 metra | |
| Zanurzenie | 2,14 metra | |
| Napęd | 2 silniki wysokoprężne Cegielskiego o mocy po 1700 KM, napędzające dwie śruby nastawne | |
| Prędkość | 18 węzłów | |
| Załoga | 54 | |
| Uzbrojenie | zestaw artyleryjsko-rakietowy ZU-23-2MR Wróbel II, trały kontaktowe i niekontaktowe, 2 wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych, wyrzutnie celów pozornych, zrzutnie bomb głębinowych (opcja), stacje hydroakustyczne oraz pojazd podwodny. | |
_NOCO2014_03.JPG)
Niszczyciele min projektu 206FM – seria polskich trałowców bazowych projektu 206F, gruntownie zmodernizowanych i przebudowanych na niszczyciele min.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Projekt modernizacji opracowano w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni i tam też przeprowadzono prace, pod kierunkiem inż. Eugeniusza Pawłowskiego. Przebudowie uległa większość pomieszczeń i struktura wewnętrzna kadłuba, podzielonego od tej pory na 10 przedziałów wodoszczelnych. Wymieniono część poszycia, a okręt zyskał całkowicie nową, większą nadbudówkę, komin i trójnożny maszt. W nadbudówce znalazły miejsce m.in. główne stanowisko dowodzenia, a także dwuprzedziałowa komora dekompresyjna szczecińskiej firmy Aquaticus, przeznaczona dla nowych członków załogi – płetwonurków. Zamiast trzech stanowisk działek kal. 25 mm zamontowano zestaw rakietowo-artyleryjski ZU-23-2MR Wróbel II, pozostawiono dwie poczwórne wyrzutnie rakiet Strzała-2M i pozbawiono okręt zrzutni bomb głębinowych. Tory minowe okrętu zostały przystosowane do zabierania zamiennie: 12 min typu OS, 12 min typu MMD-1, 12 min typu MMD-2 lub 6 min typu OD. Zmodernizowano też wyposażenie przeciwminowe, które prócz trału kontaktowego MT-2W (z przecinakami wybuchowymi Boforsa) stanowiły: trał elektromagnetyczny TEM-PE-2MA i trał akustyczny MTA-2, a także dwa pojazdy podwodne Ukwiał (zaprojektowane i zbudowane na Politechnice Gdańskiej). Zmianom uległo też wyposażenie radioelektroniczne, które składało się od tej pory z systemu wspomagania dowodzenia Pstrokosz, radaru nawigacyjnego Decca Bridge Master, stacji hydrolokacyjnej SHL-100MA, holowanej stacji hydrolokacyjnej SHL-200 Flaming B, systemu dokładnej nawigacji Jemiołuszka i systemu rozpoznawczego „swój-obcy” Supraśl. Na okręcie znalazły się także: zestaw cyfrowych map ECDIS firmy FIN Skog, radiostacje HF i UHF firmy Rohde & Schwarz, żyrokompas światłowodowy firmy C.Plath, log dopplerowski firmy STN Atlas i rozgłośnia ogólnookrętowa MORS. Zamontowano także zestaw 6 wyrzutni celów pozornych WNP81/9 Jastrząb, a zużyte jednostki napędowe Fiata zamieniono na sześciocylindrowe silniki wysokoprężne Cegielski-Sulzer 6AL25/30 o maksymalnej mocy 1700 KM każdy (nominalnie 1100 KM przy 750 obr./min). Ważną z punktu widzenia ochrony środowiska modyfikacją było zamontowanie nowej oczyszczalni ścieków oraz zbiorników oleju odzyskanego i wód zaolejonych a także odsalacza wody morskiej. Zainstalowanie nowego wyposażenia spowodowało wzrost wyporności pełnej do 507 ton i zwiększenie liczebności załogi do 54 osób[1][2][1].
Jednostki projektu 206FM zostaną zastąpione przez trzy niszczyciele min projektu 258. Prototypowy ORP „Kormoran” znajduje się już w służbie, a w stoczni Remontowa Shipbuilding w Gdańsku prowadzone są prace przy dwóch kolejnych jednostkach tego projektu – ORP „Albatros” oraz ORP „Mewa”[3].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Niszczyciele min projektu 206FM są jednostkami wykazującymi jednocześnie cechy trałowca. Swoje możliwości walki minowej uzyskały dzięki kompleksowej modernizacji. Główne zadania niszczycieli min to trałowanie rozpoznawcze i kontrolne, niszczenie pól minowych, wytyczanie bezpiecznych torów pływania w obrębie zapór minowych, przeprowadzanie okrętów, zespołów i transportowców, stawianie min kotwicznych i dennych, wykrywanie min kotwicznych i dennych oraz niszczenie min za pomocą pojazdu podwodnego lub przez okrętowe grupy nurków-minerów[4][5].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
- 507 ton.
wymiary:
- długość: 58,2 metra
- szerokość: 7,7 metra
- wysokość: 4 metra
- zanurzenie: 2,14 metra
napęd:
- 2 silniki wysokoprężne Cegielskiego o mocy po 1700 koni mechanicznych
- 2 śruby nastawne
osiągi:
- prędkość maksymalna: 18 węzłów
uzbrojenie:
- zestaw artyleryjsko-rakietowy ZU-23-2MR Wróbel II
- trały kontaktowe i niekontaktowe
- 2 wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych
- wyrzutnie celów pozornych
- zrzutnie bomb głębinowych (opcja)
- stacje hydroakustyczne oraz pojazd podwodny „Ukwiał”.
Okręty[edytuj | edytuj kod]
- ORP „Flaming” – okręt został zwodowany 5 maja 1966 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go 27 września tego roku. Jednostka, oznaczona numerem burtowym 621, służyła początkowo w 13. Dywizjonie Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu, a po jej likwidacji w 2006 roku została przyporządkowana do 8. Flotylli Obrony Wybrzeża. ORP „Flaming” czterokrotnie wchodził w skład stałych zespołów obrony przeciwminowej NATO i uczestniczył w wielu międzynarodowych manewrach oraz ćwiczeniach, neutralizując niebezpieczne pozostałości po II wojnie światowej na wodach polskich i obcych. W lutym 2000 roku „Flaming” został wycofany ze służby i poddany konwersji na niszczyciel min proj. 206FM, która trwała od marca 2000 roku do czerwca 2001 roku Intensywnie eksploatowany okręt został wycofany ze służby 4 grudnia 2020 roku[6][7].
- ORP „Czajka” – okręt został zwodowany 17 grudnia 1966 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go 17 czerwca 1967 roku. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakiem burtowym 624, służyła początkowo w 13. Dywizjonie Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu, a po jej likwidacji w 2006 roku została przyporządkowana do 8. Flotylli Obrony Wybrzeża. Przebudowany w latach 1998–2000 na niszczyciel min proj. 206FM. Okręt nadal służy w polskiej flocie[6][8].
- ORP „Mewa” – okręt został zwodowany 22 grudnia 1966 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go 9 maja 1967 roku. Intensywnie eksploatowana jednostka, oznaczona znakiem burtowym 623, służyła początkowo w 13. Dywizjonie Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu, a po jej likwidacji w 2006 roku została przyporządkowana do 8. Flotylli Obrony Wybrzeża. przebudowany w latach 1998–1999 na niszczyciel min proj. 206FM. W 1987 roku na jego pokładzie przebywał papież Jan Paweł II. Okręt został wycofany ze służby 30 grudnia 2019 roku[6][9].
Udział w misjach międzynarodowych[edytuj | edytuj kod]
Udział Niszczycieli min proj. 206FM w składzie „Tarczy Przeciwminowej NATO”[4]:
- 12.10.2002 r. do 11.12.2002 r. - ORP „Mewa”
- 23.04.2003 r. do 10.07.2003 r. - ORP „Czajka”
- 16.08.2003 r. do 05.10.2003 r. - ORP „Flaming”
- 14.08.2004 r. do 13.10.2004 r. - ORP „Czajka”
- 16.08.2005 r. do 25.10.2005 r. - ORP „Mewa”
- 08.08.2006 r. do 26.10.2006 r. - ORP Flaming
- 30.07.2007 r. do 16.10.2007 r. - ORP „Czajka”
- 02.08.2010 r. do 04.11.2010 r. - ORP „Mewa”
- 31.08.2011 r. do 26.11.2011 r. - ORP „Flaming”
- 17.01.2013 r. do 05.05.2013 r. - ORP „Czajka”
- 28.05.2014 r. do 11.12.2014 r. - ORP „Flaming”
- 20.02.2015 r. do 22.06.2015 r. - ORP „Mewa”
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jerzy M. Kamiński, Na drodze do pierwszego polskiego niszczyciela min. Okręty projektu 206FM., „„Morze, Statki i Okręty”. Nr 11/2008 (83), 2008. Magnum-X.”, ISSN 1426-529X.
- ↑ Jerzy M. Kamiński, Współczesne „ptaszki” czyli historia projektu 206., „„Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2008 (81), 2008. Magnum-X.”, ISSN 1426-529X.
- ↑ Mewa zakończyła służbę, Wydawnictwo militarne ZBIAM, 30 grudnia 2019 [dostęp 2020-12-15] (pol.).
- ↑ a b Niszczyciele Min typu Flaming, Wojsko-Polskie.pl [dostęp 2020-12-15] (pol.).
- ↑ Niszczyciele min – typu FLAMING - Okręty - 100 lat Marynarki Wojennej, 100latmw.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15].
- ↑ a b c Witold Koszela. Oświęcim:, Okręty Floty Polskiej. T. II, Wydawnictwo Napoleon V, 2017, ISBN 978-83-65746-68-9.
- ↑ ORP Flaming opuścił banderę - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-12-15].
- ↑ ORP „Czajka” pomaga Łotyszom, www.polska-zbrojna.pl [dostęp 2020-12-15].
- ↑ ORP Mewa kończy służbę w Marynarce Wojennej, Wojsko-Polskie.pl [dostęp 2020-12-15] (pol.).
