Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niszczyciele
typu Capitán Merino Jarpa
Ilustracja
Niemal identyczny niszczyciel „Capitán Thomson”
Kraj budowy

 Wielka Brytania

Użytkownicy

 Armada de Chile

Stocznia

Cammell Laird, Birkenhead

Wejście do służby

1902

Wycofanie

1924

Zbudowane okręty

2

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 321 ton

Długość

65,5 m między pionami

Szerokość

6,48 m

Zanurzenie

1,8 m

Napęd

2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM
4 kotły, 2 śruby

Prędkość

30 węzłów

Załoga

65

Uzbrojenie

1 działo kal. 76 mm
5 dział kal. 57 mm (5 x I)
2 wt kal. 450 mm (2 x I)

Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa – chilijskie niszczyciele z początku XX wieku. W 1901 roku w stoczni Cammell Laird w Birkenhead zbudowano dwa okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Armada de Chile w 1902 roku. Oba okręty skreślono z listy floty w 1924 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa zostały zamówione przez rząd Chile w Wielkiej Brytanii, podobnie jak pozyskane kilka lat wcześniej jednostki typu Capitán Orella[1][2]. Okręty były ulepszoną wersją swoich poprzedników, lecz nie różniły się od nich zbytnio: miały stalowy kadłub, wypukłą część dziobową i równomiernie rozmieszczone, lekko podwyższone cztery kominy[1][2].

Obie jednostki typu Capitán Merino Jarpa zostały zbudowane w brytyjskiej stoczni Cammell Laird w Birkenhead[1]. Wodowanie niszczycieli odbyło się w 1901 roku[1][2].

Okręt Stocznia Wodowanie Wejście do służby
„Capitán Merino Jarpa” Cammell Laird 1901 1902
„Capitán O’Brien”

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręty były niszczycielami o długości między pionami 65,5 metra, szerokości 6,48 metra i zanurzeniu 1,8 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 321 ton[1][2][a]. Siłownię okrętów stanowiły dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 6250 KM, do których parę dostarczały cztery kotły Normand[1][2]. Prędkość maksymalna napędzanych dwiema śrubami okrętów wynosiła 30 węzłów[1]. Okręty zabierały zapas 90 ton węgla[2].

Na uzbrojenie artyleryjskie okrętów składały się: umieszczone na dziobie pojedyncze działo kalibru 76 mm (3 cale) L/40 Armstrong i pięć pojedynczych 6-funtowych dział kal. 57 mm L/40 Hotchkiss[1][2]. Broń torpedową stanowiły dwie pojedyncze pokładowe obracalne wyrzutnie kal. 450 mm (18 cali): jedna na śródokręciu i jedna w części rufowej[1][2][b]

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 65 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Oba okręty typu Capitán Merino Jarpa zostały przyjęte w skład Armada de Chile w 1902 roku[2]. Na próbach prędkości niszczyciele osiągnęły od 29,29 do 30,16 węzła[1]. Jednostki wycofano ze służby w 1924 roku i następnie złomowano[2][4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jane 1970 ↓, s. 357 podaje, że wyporność okrętów wynosiła 350 ton.
  2. ↑ Brytyjskie torpedy 18-calowe miały faktyczny kaliber 17,72 cala (450 mm)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 415.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Gogin 2015 ↓.
  3. ↑ DiGiulian 2018 ↓.
  4. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 408.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of the United Kingdom/Britain. www.navweaps.com. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: CAPITÁN MERINO JARPA destroyers. Navypedia. [dostęp 2018-12-09]. (ang.).
  • Fred T. Jane (red.): Jane’s Fighting Ships 1905/6. New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).
Niszczyciele typu Capitán Merino Jarpa

Chile

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Niszczyciele_typu_Capitán_Merino_Jarpa&oldid=65922096”