Norman Schwarzkopf
![]() Norman Schwarzkopf (1988) | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1956–1991 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
d-ca I Korpusu US Army, głównodowodzący Centralnym Dowództwem US Army |
Główne wojny i bitwy | |
![]() | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Herbert Norman Schwarzkopf Jr.[1] (ur. 22 sierpnia 1934 w Trenton, zm. 27 grudnia 2012 w Tampie) – amerykański generał, naczelny dowódca United States Central Command na Bliskim Wschodzie, Afryce Północnej i Centralnej Azji (1988–1991), dowódca międzynarodowych sił koalicji antyirackiej podczas I wojny w Zatoce Perskiej (1991).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie pochodzenia niemiecko-angielskiego jako syn generała majora Herberta Normana Schwarzkopfa Seniora (1895–1958) i Ruth Alice Bowman (1900–1976)[2], ze strony której był potomkiem Indianki Pocahontas[3]. Wspólnie z ojcem młody Norman podróżował wraz z nim w latach 1946–1951 m.in. na Bliski Wschód, gdzie ojciec pełnił funkcję doradcy militarnego szacha Iranu. Norman Schwarzkopf wstąpił do akademii wojskowej w Valley Forge, a następnie – podobnie jak ojciec – został kadetem w United States Military Academy at West Point. Ukończył ją w 1956 i jako podporucznik piechoty został odkomenderowany na służbę w armii USA w Niemczech Zachodnich. W 1964 uzyskał tytuł magistra inżynierii mechanicznej na Uniwersytecie Południowej Kalifornii w Los Angeles. W 1965 zgłosił się na ochotnika na służbę podczas wojny wietnamskiej, podczas której był doradcą wojskowym dywizji powietrznodesantowej walczącej w szeregach wojsk Wietnamu Południowego. Został odznaczony wówczas Purpurowym Sercem za wyróżnienie się męstwem[4] podczas walk. Walczył w Wietnamie w okresie 1965-1966 i 1969-1970.
Powróciwszy z Wietnamu Schwarzkopf zastanawiał się nad zakończeniem służby w armii, jednak porzucił ten zamiar, by wziąć udział w reorganizacji armii. Od 1972 do 1982 odbywał służbę wojskową w Republice Federalnej Niemiec, na Hawajach, Alasce i w innych regionach Stanów Zjednoczonych. W 1983 awansował do stopnia generała dywizji i dowódcy 24. Zmechanizowanej Dywizji Piechoty w Fort Stewart w Georgii. W październiku 1983, sprawując funkcję zastępcy dowódcy operacji, opracował plan inwazji na Grenadę. W 1984 dostał trzygwiazdkowy stopień generała broni, zaś 1985 objął dowództwo I Korpusu w Fort Lewis, a następnie zastępcą szefa sztabu ds. operacji w Pentagonie. W 1988 dosłużył się czwartej gwiazdki oraz został dowódcą sił interwencyjnych USA z kwaterą główną w bazie lotniczej w Tampa na Florydzie, których zadaniem było przeprowadzanie akcji na Bliskim Wschodzie.
Gdy iracki dyktator Saddam Husajn dokonał ataku na Kuwejt 2 sierpnia 1990 r., Schwarzkopf ze sztabem znaleźli się w Rijadzie w Arabii Saudyjskiej, skąd dowodził operacją „Pustynna burza”, którą 17 stycznia 1991 r. rozpoczęły sześciotygodniowe bombardowania Iraku oraz kuwejckich pozycji wojskowych kontrolowanych przez wojska irackie. 24 lutego tego roku Schwarzkopf zadecydował o przypuszczeniu ataku lądowego sprawiając, że w ciągu 100 godzin armie sprzymierzone wyzwoliły Kuwejt i wkroczyły na ok. 200 kilometrów w głąb Iraku, jednak rozkaz ówczesnego amerykańskiego prezydenta George’a H.W. Busha zmusił generała do zaniechania ofensywy. Mimo że Saddam Husajn zachował swój status polityczny, Schwarzkopfowi udało się zyskać sławę w rodzimym kraju jako autor zręcznie przeprowadzonej operacji. Udzielił w radiu i telewizji wywiadów i cieszył się chwałą bohatera narodowego[5].
Podczas kariery wojskowej Schwarzkopf otrzymał wiele odznaczeń. We wrześniu 1991 przeszedł na emeryturę. Był członkiem Mensy[6]. Po przejściu w stan spoczynku napisał autobiografię Nie trzeba bohatera. Zmarł 27 grudnia 2012 roku na Florydzie[7].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Nie trzeba bohatera • Generał H. Norman Schwarzkopf, autobiografia, Warszawa, 1993
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ H. Norman Schwarzkopf, Peter Petre: Nie trzeba bohatera. tłum. Jerzy Łoziński. Warszawa: Ryton, 1993, s. 72–73. ISBN 8385376187.
- ↑ Ruth Alice Bowman, geni_family_tree [dostęp 2018-04-07] (ang.).
- ↑ Wywód genealogiczny.
- ↑ Nigel Cawthorne, Dowódcy i generałowie. Prawdziwe historie, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa, 2014, s. 204.
- ↑ Nigel Cawthorne, Dowódcy i generałowie. Prawdziwe historie, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa, 2014, s. 205.
- ↑ Specialty Speaker Norman Schwarzkopf „Stormin Norman”. [dostęp 2009-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-21)].
- ↑ Łukasz Golowanow: Nie żyje generał Norman Schwarzkopf. Konflikty.pl, 28 grudnia 2012. [dostęp 2016-11-27].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nigel Cawthorne, Dowódcy i generałowie. Prawdziwe historie, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa, 2014, s. 204–205
- Robert D. McFadden , Lionized for Lightning Victory in ’91 Gulf War, nytimes.com, 27 grudnia 2012 [dostęp 2012-12-28] (ang.).
- ISNI: 0000 0001 1951 961X
- VIAF: 84037138
- LCCN: n85185645
- GND: 119012790
- NDL: 00474729
- LIBRIS: 31fhdzbm0356c21
- BnF: 122878141
- SUDOC: 031713890
- NKC: jn20000701630
- NTA: 086460870
- BIBSYS: 90661259
- PLWABN: 9810690072505606
- NUKAT: n00028218
- J9U: 987007366989905171
- CANTIC: a11123709
- KRNLK: KAC201601232
- WorldCat: lccn-n85185645
- Amerykańscy generałowie
- Odznaczeni Air Force Distinguished Service Medal
- Odznaczeni Army Distinguished Service Medal
- Odznaczeni Brązową Gwiazdą
- Odznaczeni Defense Distinguished Service Medal
- Odznaczeni Distinguished Flying Cross (Stany Zjednoczone)
- Odznaczeni Legią Zasługi
- Odznaczeni Medalem Lotniczym (USA)
- Odznaczeni Medalem Pochwalnym (USA)
- Odznaczeni Prezydenckim Medalem Wolności
- Odznaczeni Meritorious Service Medal (Stany Zjednoczone)
- Odznaczeni National Defense Service Medal
- Odznaczeni Navy Distinguished Service Medal
- Odznaczeni Orderem Łaźni
- Odznaczeni Purpurowym Sercem
- Odznaczeni Srebrną Gwiazdą
- Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Amerykańscy weterani wojny wietnamskiej
- Urodzeni w 1934
- Zmarli w 2012
- Członkowie Stowarzyszenia Mensa