Nosorożec włochaty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Nosorożec włochaty
Coelodonta antiquitatis
(Blumenbach, 1807)
Nosorożec włochaty
Nosorożec włochaty
Systematyka
Domena eukarionty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada ssaki
Podgromada żyworodne
Infragromada łożyskowce
Rząd nieparzystokopytne
Rodzina nosorożce
Rodzaj Coelodonta
Gatunek nosorożec włochaty
Systematyka Systematyka w Wikispecies
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Nosorożec włochaty (†Coelodonta antiquitatis) – wymarły ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożców, żyjący w plejstocenie, od 500 000 lat temu. Należał do plejstocenskiej megafauny, występował w północnych stepach Eurazji.

Ewolucja i systematyka[edytuj | edytuj kod]

Najbliżej spokrewniony z nosorożcem włochatym jest nosorożec sumatrzański (Dicerorhinus sumatrensis)[1].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Nosorożec włochaty osiągał dwa metry wysokości, pięć metrów długości, a jego masa wynosiła ok. 3,5 tony. Gatunek przystosowany do zimnego klimatu, miał długą, gęstą i grubą[2] rudo-brązową sierść[3].

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Zwierzęta te żywiły się porostami, trawami[2] i turzycami, rosnących na stepach tundrowych. Pokarm był rozdrabniany za pomocą zębów trzonowych z wysoko ściętymi koronami. Na czaszce dwa spłaszczone po bokach rogi, przedni o długości do 1 metra, wykorzystywane do obrony, wabienia partnera i odgarniania śniegu w poszukiwaniu pożywienia[3]. Żył samotnie lub w małych grupach[1].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Gatunek żyjący w okresie późnego plejstocenu na obszarze Eurazji, od Pirenejów po Syberię i obok mamuta włochatego zajmujący niszę największych roślinożerców[2].

Gatunek żył prawdopodobnie w przedziale od 350.000 do 10.000 lat temu. Materiał kopalny jest stosunkowo obfity, znajdowany w całej Eurazji, z wyjątkiem Irlandii[1].

Okazy kopalne[edytuj | edytuj kod]

W krakowskim Muzeum Przyrodniczym Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN można podziwiać unikatowy, jedyny na świecie, kompletny okaz z zachowaną skórą (jednak bez włosia), tkankami miękkimi – między innymi uchem, podniebieniem oraz językiem. Okaz nosorożca włochatego (znacznie mniej zachowanego niż ten w Krakowie) znajduje się także w dawnym polskim Muzeum Przyrodniczym im. Dzieduszyckich we Lwowie, gdzie stanowi główny eksponat. Oba te nosorożce pochodzą z tego samego stanowiska archeologicznego.

 Osobny artykuł: Nosorożec włochaty ze Staruni.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Extinct Woolly Rhino (ang.). International Rhino Foundation. [dostęp 2014-09-01].
  2. ↑ a b c Nosorożec ze Staruni (pol.). Instytut Systematyki i Ewolucji Zwierząt Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. [dostęp 2014-09-01].
  3. ↑ a b Nosorożec włochaty (Coelodonta antiquitatis) (pol.). Tatry mountain resorts, a.s.. [dostęp 2014-09-01].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nosorożec_włochaty&oldid=57086076”