Nosorożec włochaty
 |
Ten artykuł od 2012-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
| Coelodonta antiquitatis | |
| (Blumenbach, 1807) | |
 Nosorożec włochaty | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Coelodonta |
| Gatunek |
nosorożec włochaty |
Nosorożec włochaty (†Coelodonta antiquitatis) – wymarły ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożców, żyjący w plejstocenie, od 500 000 lat temu. Należał do plejstocenskiej megafauny, występował w północnych stepach Eurazji.
Ewolucja i systematyka[edytuj | edytuj kod]
Najbliżej spokrewniony z nosorożcem włochatym jest nosorożec sumatrzański (Dicerorhinus sumatrensis)[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Nosorożec włochaty osiągał dwa metry wysokości, pięć metrów długości, a jego waga wynosiła ok. 3,5 tony. Gatunek przystosowany do zimnego klimatu, miał długą, gęstą i grubą[2] rudo-brązową sierść[3].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Zwierzęta te żywiły się porostami, trawami[2] i turzycami, rosnących na stepach tundrowych. Pokarm był rozdrabniany za pomocą zębów trzonowych z wysoko ściętymi koronami. Na czaszce dwa spłaszczone po bokach rogi, przedni o długości do 1 metra, wykorzystywane do obrony, wabienia partnera i odgarniania śniegu w poszukiwaniu pożywienia[3]. Żył samotnie lub w małych grupach[1].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek żyjący w czasie późnego plejstocenu na obszarze Eurazji, od Pirenejów po Syberię i obok mamuta włochatego zajmujący niszę największych roślinożerców[2].
Gatunek żył prawdopodobnie w przedziale od 350 000 do 10 000 lat temu. Materiał kopalny jest stosunkowo obfity, znajdowany w całej Eurazji, z wyjątkiem Irlandii[1]. W 2020r. na Syberii znaleziono dobrze zachowane szczątki nosorożca włochatego. [4]
Okazy kopalne[edytuj | edytuj kod]
W krakowskim Muzeum Przyrodniczym Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN można podziwiać unikatowy, jedyny na świecie, kompletny okaz z zachowaną skórą (jednak bez włosia) oraz tkankami miękkimi – między innymi uchem, podniebieniem oraz językiem. Okaz nosorożca włochatego (gorzej zachowany niż ten w Krakowie) znajduje się w dawnym polskim Muzeum Przyrodniczym im. Dzieduszyckich we Lwowie, gdzie stanowi główny eksponat. Oba nosorożce pochodzą z tego samego stanowiska archeologicznego.
Rekonstrukcja Coelodonta antiquitatis.
Nosorożec włochaty ze Staruni tzw. drugi, odkryty w 1929 roku podczas prac wykopaliskowych w Staruni (obecnie Ukraina).
Skamieniała czaszka Coelodonta antiquitatis, Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie
Skamieniałe kości kończyn przednich Coelodonta antiquitatis, Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie.
Skamieniała żuchwa i kość Coelodonta antiquitatis, Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie
_-_Mauricio_Ant%C3%B3n.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Extinct Woolly Rhino. International Rhino Foundation. [dostęp 2014-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-19)]. (ang.).
- ↑ a b c Nosorożec ze Staruni. Instytut Systematyki i Ewolucji Zwierząt Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. [dostęp 2014-09-01]. (pol.).
- ↑ a b Nosorożec włochaty (Coelodonta antiquitatis). Tatry mountain resorts, a.s.. [dostęp 2014-09-01]. (pol.).
- ↑ Ma róg, a nawet sierść. Znaleziono szczątki nosorożca włochatego, www.tvp.info, 30 grudnia 2020 [dostęp 2021-06-09] (pol.).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]