Nosorożec włochaty
 |
Ten artykuł od 2012-05 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Możliwe, że ten artykuł w całości albo w części zawiera informacje nieprawdziwe. Informacje bez źródeł w każdej chwili mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Pomóż Wikipedii i dodaj przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Po wyeliminowaniu niedoskonałości prosimy usunąć szablon {{Dopracować}} z kodu tego artykułu. |
| Nosorożec włochaty | |
| Coelodonta antiquitatis | |
| (Blumenbach, 1807) | |
 Nosorożec włochaty |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ssaki |
| Podgromada | ssaki żyworodne |
| Infragromada | łożyskowce |
| Rząd | nieparzystokopytne |
| Rodzina | nosorożce |
| Rodzaj | Coelodonta |
| Gatunek | nosorożec włochaty |
Portal  Zoologia |
|
Nosorożec włochaty (†Coelodonta antiquitatis) - wymarły ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożców, żyjący w plejstocenie, od 500 000 lat temu. Należał do plejstocenskiej megafauny, występował w północnych stepach Eurazji.
Ewolucja i systematyka[edytuj | edytuj kod]
Najbliżej spokrewniony z nosorożcem włochatym jest nosorożec sumatrzański (Dicerorhinus sumatrensis)[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Nosorożec włochaty osiągał dwa metry wysokości, pięć metrów długości, a jego masa wynosiła ok. 3,5 tony. Gatunek przystosowany do zimnego klimatu, miał długą, gęstą i grubą[2] rudo-brązową sierść[3].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Dieta złożona z porostów, traw[2] i turzyc rosnących na stepach tundrowych, rozdrabniany za pomocą zębów trzonowych z wysoko ściętymi koronami. Na czaszce dwa spłaszczone po bokach rogi, przedni o długości do 1 metra, wykorzystywane do obrony, wabienia partnera i odgarniania śniegu w poszukiwaniu pożywienia[3]. Żył samotnie lub w małych grupach[1].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek żyjący w okresie późnego plejstocenu na obszarze Eurazji, od Pirenejów po Syberię i obok mamuta włochatego zajmujący niszę największych roślinożerców[2].
Gatunek żył prawdopodobnie w przedziale od 350.000 do 10.000 lat temu. Materiał kopalny jest stosunkowo obfity, znajdowany w całej Eurazji, z wyjątkiem Irlandii[1]. Z badań wynika, że ostatnia populacja przeżyła do 8 000 lat p.n.e w zachodniej Syberii[potrzebne źródło].
Okazy kopalne[edytuj | edytuj kod]
W krakowskim Muzeum Przyrodniczym Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN można podziwiać unikatowy, jedyny na świecie, kompletny okaz z zachowaną skórą (jednak bez włosia), tkankami miękkimi - między innymi uchem, podniebieniem oraz językiem. Okaz nosorożca włochatego (znacznie mniej zachowanego niż ten w Krakowie) znajduje się także w dawnym polskim Muzeum Przyrodniczym im. Dzieduszyckich we Lwowie, gdzie stanowi główny eksponat. Oba te nosorożce pochodzą z tego samego stanowiska archeologicznego.
Osobny artykuł: Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Rekonstrukcja Coelodonta antiquitatis.
-
Nosorożec włochaty ze Staruni tzw. drugi, odkryty w 1929 roku podczas prac wykopaliskowych w Staruni (obecnie Ukraina).
-
Skamieniała czaszka Coelodonta antiquitatis, Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie
-
Skamieniałe kości kończyn przednich Coelodonta antiquitatis, Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie.
-
Skamieniała żuchwa i kość Coelodonta antiquitatis, Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie
_-_Mauricio_Ant%C3%B3n.jpg)
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Extinct Woolly Rhino (ang.). International Rhino Foundation. [dostęp 2014-09-01].
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Nosorożec ze Staruni (pol.). Instytut Systematyki i Ewolucji Zwierząt Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. [dostęp 2014-09-01].
- ↑ 3,0 3,1 Nosorożec włochaty (Coelodonta antiquitatis) (pol.). Tatry mountain resorts, a.s.. [dostęp 2014-09-01].
