50°04′57″N 23°00′36″E/50,082500 23,010000Nowa Grobla (województwo podkarpackie)
|
||
| Państwo |  Polska |
|
| Województwo | podkarpackie | |
| Powiat | lubaczowski | |
| Gmina | Oleszyce | |
| Liczba ludności (2010-12-31) | 397[1] | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 16 | |
| Kod pocztowy | 37-631 | |
| Tablice rejestracyjne | RLU | |
| SIMC | 0607185 | |
|
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
 Nowa Grobla
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Nowa Grobla
|
||
| 50°04′57″N 23°00′36″E/50,082500 23,010000 |
||
Nowa Grobla – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, w gminie Oleszyce.
23 lipca 1944 zdobyta przez wojska radzieckie[2].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego.
Spis treści
Historia[edytuj]
Wieś została nazwana od wielkiej grobli usypanej na rozlewiskach. W 1487 roku król Kazimierz Jagiellończyk nadał lasy, bory i ziemie na cel wytopu żelaza z rudy. Piece hutnicze istniały do XVIII wieku (do czasu wyczerpania się miejscowych złóż rudy). Następnymi właścicielami byli hrabiowie Zamoyscy. W 1848 roku została zniesiona pańszczyzna., a w 1894 roku zbudowano kolej Jarosławsko-Sokalską. Prawdopodobnie na ty tereniew lub w okolicy istniał do I połowy XVII wieku Monaster żeński[3].
Kościół[edytuj]
W 1938 roku hrabina Zofia Zamoyska z Wysocka dzięki staraniom mieszkańców i komitetu wsi, przydzieliła plac na Kaplicę. Plac poświęcono i postawiono brzozowy krzyż, a w miejscowej szkole odprawiano nabożeństwa. W 1943 roku postawiono drugi dębowy krzyż, a w 1972 roku postawiono trzeci dębowy krzyż. 22 maja 1982 roku z krzyża zaczęła wypływać ciecz przypominająca ludzką krew i to cudowne zjawisko powtarzało się w piątki i soboty przez kilka lat. W latach 1983-1984 zbudowano kościół filialny pw. Najświętrzego Serca Pana Jezusa, który 19 maja 1985 roku został poświęcony przez Administratora apostolskiego w Lubaczowie bp Mariana Jaworskiego. W 1985 roku Nową Groblę odwiedził J.E. Abp Luigi Poggi. Z Nowej Grobli pochodzą: ks. Jerzy Sopel (1987), ks. Krzysztof Soliło (1988), ks. Jerzy Pytlik (1988) i s. Antoretta CSSJ (Eliza Soliło)[3].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
|
|||||||||||||||||
