O’Byrne (1919)

O’Byrne (SC5)

Jednostka bliźniacza „O’Byrne” – „Louis Dupetit-Thouars”
Klasa	okręt podwodny
Typ	O’Byrne
Historia
Stocznia	Schneider, Chalon-sur-Saône
Położenie stępki	kwiecień 1917
Wodowanie	22 maja 1919
Zamówiony dla Forțele Navale Române
Marine nationale
Wejście do służby	1921
Wycofanie ze służby	lipiec 1935
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	342 tony 513 t
Długość	52,4 m
Szerokość	4,7 m
Zanurzenie	2,7 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1020 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 400 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	14 węzłów 8 w.
Zasięg	powierzchnia: 1850 Mm przy 10 w. zanurzenie: 55 Mm przy 5 w.
Uzbrojenie
6 torped; 1 działo kal. 47 mm
Wyrzutnie torpedowe	4 × 450 mm
Załoga	25

O’Byrne (SC5) – francuski okręt podwodny z okresu międzywojennego, jednostka prototypowa swojego typu. Pierwotnie została zamówiona przez Rumuńską Marynarkę Wojenną, jednak została podczas budowy zarekwirowana przez rząd Francji. Okręt został zwodowany 22 maja 1919 roku w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône, a do służby w Marine nationale wszedł w 1921 roku. Jednostka służyła na Morzu Śródziemnym, a z listy floty została skreślona w lipcu 1935 roku.

Projekt i budowa

Okręt zamówiony został przed wybuchem I wojny światowej przez Rumuńską Marynarkę Wojenną. Jednostkę zaprojektował inż. Maxime Laubeuf. W 1917 roku okręt został zarekwirowany przez rząd francuski i ukończony z powiększonym kioskiem oraz mostkiem.

„O’Byrne” zbudowany został w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône. Stępkę okrętu położono w kwietniu 1917 roku, został zwodowany 22 maja 1919 roku, a do służby w Marine nationale przyjęto go w 1921 roku. Otrzymał nazwę na cześć francuskiego dowódcy okrętu podwodnego „Curie” Johna O’Byrne’a, który 20 grudnia 1914 roku dostał się do austro-węgierskiej niewoli, a po wypuszczeniu na wolność zmarł w 1917 roku. Jednostka otrzymała numer burtowy SC5.

Dane taktyczno–techniczne

„O’Byrne” był średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 52,4 metra, szerokość 4,7 metra i zanurzenie 2,7 metra. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 342 tony, a w zanurzeniu 513 ton. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa czterosuwowe silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 1020 koni mechanicznych (KM). Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 400 KM. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu. Zasięg wynosił 1850 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 875 Mm przy 12 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 55 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą.

Okręt wyposażony był w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm, z łącznym zapasem 6 torped. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 47 mm L/50 M1902.

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy.

Służba

„O’Byrne” cały okres swojej służby spędził na Morzu Śródziemnym. Jednostkę skreślono z listy floty w lipcu 1935 roku.

Bibliografia

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).brak strony w książce
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).brak strony w książce
• Ivan Gogin: O`BYRNE submarines (1921). Navypedia. [dostęp 2017-03-01]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.brak strony w książce
• John Joseph Gabriel O’Byrne. Ecole Navale. [dostęp 2017-03-01]. (fr.).
• Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).brak strony w książce
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).brak strony w książce