Przejdź do zawartości

Ołeh Laszko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ołeh Laszko
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1972
Czernihów

Zawód, zajęcie

polityk, dziennikarz

Partia

Partia Radykalna Ołeha Laszki

Ołeh Wałerijowycz Laszko, ukr. Олег Валерійович Ляшко (ur. 3 grudnia 1972 w Czernihowie[1]) – ukraiński polityk i dziennikarz, poseł do Rady Najwyższej V, VI, VII i VIII kadencji, kandydat w wyborach prezydenckich w 2014, lider Partii Radykalnej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wychowywał się w sierocińcu[2]. Na początku lat 90. zajął się dziennikarstwem. Był korespondentem pisma „Mołoda hwardija”, a następnie redaktorem periodyku „Komercijni wisti” wydawanego przez ministerstwo zagranicznych stosunków gospodarczych[1]. W 1994 został tymczasowo aresztowany, po czym skazany na karę sześciu lat pozbawienia wolności i konfiskatę mienia za oszustwa i defraudację. Uzyskał zwolnienie już w 1995, trzy lata później doszło do zatarcia skazania[1][2]. Powrócił do dziennikarstwa, był redaktorem dodatku do gazety „Prawda Ukrajiny", redaktorem naczelnym czasopisma „Polityka” i gazety „Swoboda”. W 1998 ukończył studia prawnicze na Charkowskim Państwowym Uniwersytecie Pedagogicznym[1].

Jako kandydat bezpartyjny w 2006 i w 2007 uzyskiwał mandat poselski z listy Bloku Julii Tymoszenko[3]. W 2010 stał się bohaterem skandalu obyczajowego, gdy ujawniono w Internecie nagranie rozmowy Ołeha Laszki, w którym opowiadał o stosunkach seksualnych z innym mężczyzną będącym wysoko postawionym urzędnikiem[4]. Sam polityk oskarżył przeciwników politycznych o manipulację za pomocą nowych technologii, a także zaprzeczył pojawiającym się już wcześniej plotkom o jego homoseksualnej orientacji seksualnej[4]. Wkrótce został wykluczony z frakcji Bloku Julii Tymoszenko. Oficjalnie zarzucono mu wspieranie nowej koalicji rządowej skupionej wokół Partii Regionów[1]. W 2011 w trakcie obrad parlamentu doszło do bójki między nim a wiceprzewodniczącym Rady Najwyższej Adamem Martyniukiem[5]. W tym samym roku stanął na czele Ukraińskiej Partii Radykalno-Demokratycznej, która przyjęła nazwę Partii Radykalnej Ołeha Laszki[6]. W 2012 ugrupowanie to nie przekroczyło wyborczego progu, jej lider uzyskał jednak poselską reelekcję w jednym z okręgów obwodu czernihowskiego[3].

W 2014 w trakcie kryzysu krymskiego zaproponował wprowadzenie kary śmierci dla uczestników prorosyjskich wieców, a także zerwanie stosunków dyplomatycznych z Rosją[7]. Po wybuchu konfliktu na wschodniej Ukrainie zorganizował ze swoich zwolenników paramilitarny batalion. Dwa dni przed wyborami prezydenckimi, w których był jednym z kandydatów, jego grupa publicznie przyznała się do zbrojnego ataku na budynek rady miejskiej w mieście Torez, zabicia w trakcie tego zajścia jednego z prorosyjskich separatystów oraz ranienia kolejnego[8][9]. Działalność jego oddziału została potępiona przez międzynarodowe organizacje ochrony praw człowieka[2].

Ostatecznie w głosowaniu prezydenckim z 25 maja 2014 Ołeh Laszko zajął trzecie miejsce z wynikiem około 8,3% głosów[10]. Popularność zyskiwał dzięki głoszeniu haseł radykalnych i populistycznych[11]. Komentatorzy wskazywali, że jego działalność i ugrupowanie promowane w kanale telewizyjnym Inter są faktycznie politycznym projektem Serhija Lowoczkina[12], bliskiego współpracownika Wiktora Janukowycza.

W przedterminowych wyborach parlamentarnych z 26 października 2014 kierowana przez niego Partia Radykalna odnotowała poparcie na poziomie ponad 7,4%, wprowadzając do Rady Najwyższej 22 posłów. Otwierający listę krajową tego ugrupowania Ołeh Laszko po raz czwarty z rzędu uzyskał mandat poselski[13]. W 2019 ponownie był kandydatem w wyborach prezydenckich, w pierwszej turze z 31 marca otrzymał około 5,5% głosów[14]. W tym samym roku znalazł się poza parlamentem.

Na początku października 2022 w trakcie rosyjskiej inwazji na Ukrainę wstąpił do ukraińskich sił zbrojnych[15].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ołeh Laszko jest żonaty, ma córkę[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Ляшко Олег Валерьевич. liga.net. [dostęp 2014-11-04]. (ros.).
  2. a b c 'Vigilante' Ukrainian lawmaker Lyashko gets slammed by Amnesty International report. kyivpost.com, 6 sierpnia 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ang.).
  3. a b Nota biograficzna na stronie dovidka.com.ua. [dostęp 2014-11-04]. (ukr.).
  4. a b Fearing scandal for being different, politicians keep themselves, nation in closet. kyivpost.com, 14 października 2010. [dostęp 2014-11-04]. (ang.).
  5. Бійка у Раді: Мартинюк професійно уклав Ляшка. liga.net, 18 maja 2011. [dostęp 2014-11-04]. (ukr.).
  6. Олег Ляшко офіційно перейменував свою партію. 24tv.ua, 14 grudnia 2011. [dostęp 2014-11-04]. (ukr.).
  7. В Верховной раде предлагают казнить участников пророссийских митингов. mir24.tv, 17 marca 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ros.).
  8. Militia backed by presidential candidate Lyashko takes credit for assassination of Russian-backed separatist. kyivpost.com, 23 maja 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ang.).
  9. Ляшко заявляет об освобождении от сепаратистов горисполкома в Торезе. korrespondent.net, 23 maja 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ros.).
  10. Poroshenko wins presidential election with 54.7% of vote – CEC. nrcu.gov.ua, 29 maja 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ang.).
  11. Lyashko's party set to win seats with radical populism. kyivpost.com, 25 września 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ang.).
  12. Ляшко: „український Жириновський” чи просто проект Льовочкіна?. expres.ua, 15 sierpnia 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ukr.).
  13. Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2014-11-04]. (ukr.).
  14. Serwis CVK – Wybory 2019. [dostęp 2019-04-02]. (ukr.).
  15. Exonard Oleg Lyashko joined the Armed Forces (video). in-ukraine.info, 3 października 2022. [dostęp 2022-10-03]. (ang.).