Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

płk kaw. Edmund Heldut-Tarnasiewicz

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Białystok, Wołkowysk

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

kawaleria

Podległość

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III,

Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii (OZ Suwalskiej i Podlaskiej BK) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

OZ Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną w I rzucie mobilizacji powszechnej.

Formowanie i przekształcenia organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej[1]. Jednostką mobilizującą był 10 Pułk Ułanów Litewskich w Białymstoku[1] W niektórych publikacjach używano też nazwy, Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Białystok”[1][2] lub „Wołkowysk”.

Działał w Białymstoku i Wołkowysku pod dowództwem płk. kaw. Edmunda Helduta-Tarnasiewicza, a od 15 września 1939 roku dowództwo nad ośrodkiem objął gen. bryg. Wacław Przeździecki. W wyniku prac mobilizacyjnych ośrodka udało się zorganizować pięć rezerwowych pułków kawalerii, które miały wejść w skład Podlaskiej i Suwalskiej Brygady Kawalerii. Na skutek braku łączności z jednostkami, dla których formowano pułki i w związku z szybkimi postępami wojsk niemieckich Ośrodek przeniesiono z Białegostoku do Wołkowyska. Dowództwo Ośrodka sformowało: pułk osłonowy kawalerii „Wołkowysk” i Rezerwową Brygadę Kawalerii "Wołkowysk". Sformowane ze składu OZ Brygad Kawalerii Suwalskiej i Podlaskiej oraz odpryski z macierzystych brygad, które dotarły do Wołkowyska, wzięły udział w walkach z wojskami sowieckimi[3][4].

Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 199.
  2. Zarzycki 1995 ↓, s. 62.
  3. Grzelak 2008 ↓, s. 234-235.
  4. Cygan 1990 ↓, s. 39-46.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
  • Czesław Grzelak: Kresy w czerwieni 1939. Agresja Związku Sowieckiego na Polskę w 1939 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2008. ISBN 978-83-89935-61-8.
  • Wiktor Cygan: Kresy w ogniu. Wojna polsko-sowiecka 1939. Warszawa: Warszawska Oficyna Wydawnicza, 1990. ISBN 83-85209-00-X.
  • Piotr Zarzycki: Plan Mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1995. ISBN 83-85621-87-3.