O-2 (samolot)
 Amatorski samolot sportowy O-2 zbudowany przez Michała Offierskiego | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ |
samolot sportowy |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Wycofanie ze służby |
1928 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Anzani 3A2 |
| Moc |
35 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
9,68 m |
| Długość |
5,85 m |
| Wysokość |
2 m |
| Powierzchnia nośna |
13,5 m² |
| Profil skrzydła |
Bobek-4 (Gö 648) |
| Masa | |
| Własna |
220 kg |
| Użyteczna |
170 kg |
| Startowa |
390 kg |
| Zapas paliwa |
20 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
125 km/h |
| Prędkość przelotowa |
105 km/h |
| Prędkość minimalna |
58 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
1,8 m/s |
| Pułap |
2300 m |
| Zasięg |
200 km |
| Długotrwałość lotu |
2 h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
O-2 – amatorski samolot sportowy, konstrukcji Michała Offierskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Michał Offierski zaprojektował swój samolot będąc pracownikiem Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów „Samolot”. W maju 1928 roku przystąpił do jego budowy. Otrzymał wsparcie finansowe ze strony Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej oraz materiałowe ze strony WWS „Samolot”, która sprzedała mu materiały konstrukcyjne po cenach własnych oraz wypożyczyła silnik. Oblot prototypu wykonał Edmund Hołodyński 24 października 1928 roku na lotnisku Ławica[1].
Samolot został zgłoszony do udziału w II Krajowym Konkursie Awionetek, jednak podczas przelotu na miejsce konkursu lądował przymusowo z powodu awarii silnika. Został przewieziony do Poznania. Wymontowano z niego silnik, płatowiec został zdemontowany. Był przechowywany w hangarze, gdzie uległ zniszczeniu[2].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Dwumiejscowy samolot sportowy w układzie zastrzałowego dolnopłatu ze stałym podwoziem[3].
Kadłub o konstrukcji podłużnicowej, przekroju czterokątnym, kryty sklejką. Przód kadłuba osłonięty blachą stalową. Kabina załogi odkryta, pierwsze miejsce przeznaczone dla pasażera/ucznia, drugie dla instruktora. Pedały przestawne, fotele dostosowane do spadochronów plecowych.
Płat dwudzielny, jednodźwigarowy, o obrysie prostokątnym, wyparty od góry dwoma parami zastrzałów. Profil płata Bobek-4 (Gö 648) konstrukcji Augusta Bobka-Zdaniewskiego. Lotki kryte sklejką, o napędzie linkowo-popychaczowym[4].
Podwozie stałe, klasyczne z płozą ogonową. Koła podwozia głównego amortyzowane sznurem gumowym.
Usterzenie klasyczne, krzyżowe. Statecznik poziomy dwudzielny, podparty zastrzałami[5].
Silnik gwiazdowy, trójcylindrowy, Anzani 3A2 osadzony na stożkowym łożu z blachy stalowej. Napędzał dwułopatowe śmigło o stałym skoku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jędrzejewski 2014 ↓, s. 436.
- ↑ Glass 1976 ↓, s. 139-140.
- ↑ Glass 1976 ↓, s. 140.
- ↑ Cynk 1971 ↓, s. 373.
- ↑ Cynk 1971 ↓, s. 377.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy B. Cynk: Polish aircraft 1893-1939. London: Putman & Company, 1971. ISBN 0-370-00085-4. OCLC 831346721.
- Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.