OKf100
 Parowóz litewskiej serii Tk | |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1932 |
| Układ osi |
1'B2' (1'B2' h2t) |
| Wymiary | |
| Masa służbowa |
81,6 t[1] |
| Masa przyczepna |
35 t[1] |
| Długość |
12 812 mm[1] |
| Średnica kół napędnych |
1 600 mm[1] |
| Średnica kół tocznych |
1 000 mm[2] |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Ciśnienie w kotle |
14 at[2] |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
105,1 m²[1] |
| Powierzchnia przegrzewacza | |
| Powierzchnia rusztu |
2,04 m²[1] |
| Średnica cylindra |
500 mm[1] |
| Skok tłoka |
630 mm[1] |
| Pojemność skrzyni węglowej |
4,5 t[1] |
| Pojemność skrzyni wodnej |
12 m³ |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
90 km/h[1] |
Portal  Transport szynowy
| |
OKf100 – oznaczenie na Polskich Kolejach Państwowych parowozu osobowego produkcji czechosłowackiej – tendrzaka litewskiej serii TK. W Polsce używany był po 1945 roku jeden parowóz tej serii, zaliczony jako jedyna maszyna do zbiorczej serii OKf100.
Lokomotywa należała do litewskiej serii tendrzaków osobowych TK, obejmującej cztery sztuki, wyprodukowane w 1932 roku przez czechosłowackie zakłady Škoda i noszące numery od 11 do 14[1][2]. Lokomotywy te pierwotnie jeździły na torach o standardowym rozstawie 1435 mm, a po przyłączeniu Litwy do ZSRR zostały przerobione na szeroki tor 1524 mm. Podczas II wojny światowej znalazły się na terenie Austrii, ponownie przerobione na standardowy tor.
Do Polski trafił egzemplarz nr 14 (numer fabryczny 754), oznaczony w międzyczasie z nieznanych powodów jako PK 14[2]. Podczas wojny służył w parowozowni Škirotava na Łotwie, a potem Wiedeń-Hütteldorf w Austrii[2]. W Polsce znalazł się 15 listopada 1948, mylnie uznany za noszący polskie oznaczenie TKp14. Wszedł na inwentarz PKP pod oznaczeniem OKf100-1 i został skierowany do naprawy w warsztatach Wrocław-Nadodrze, lecz nie podjęto naprawy i został skreślony w 1950 roku[2]. Jego kocioł natomiast wykorzystywano do celów ogrzewczych we Wrocławiu do 1975 roku[2].
Parowóz miał dwucylindrowy silnik bliźniaczy. Z przodu oś toczna na półwózku Bissela. Parowóz wyposażono w hamulec zespolony systemu Knorra. Hamowane były osie wiązane oraz tylny dwuosiowy wózek toczny Kraussa-Helmholtza[2]. Nad kotłem znajdował się zbieralnik pary, piasecznica oraz trzeci kołpak do oczyszczania wody zasilającej[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Tk – łotewska seria parowozów
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Herman Gijsbert Hesselink, Norbert Tempel: Eisenbahnen im Baltikum, Münster, 1996, ISBN 3-921980-51-8.
- Tomasz Roszak: Parowozy Litwy i Łotwy w służbie PKP, „Świat Kolei” nr 3/2002(080), s. 11–12