Obiekt fortyfikacyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Obiekt fortyfikacyjny

Obiekt fortyfikacyjny – budowla inżynieryjna, która pozwala efektywnie prowadzić ogień, walkę i obserwację, a także osłaniać wojska, sprzęt bojowy i urządzenia tyłowe przed środkami rażenia wroga[1].

Ogólnie obiekty fortyfikacyjne dzielą się w zależności od[2]:

  1. przeznaczenia – na:
    • ogniowe;
    • obserwacyjne;
    • ochronne;
    • transzeje;
    • rowy łączące;
  2. skuteczności obrony – na:
    • zakryte (schrony);
    • odkryte (okopy);
  3. posadowienia – na:
    • naziemne;
    • podziemne;
    • wykopowe;
  4. wytrzymałości i stopnia zabezpieczenia – na:
    • przeciwodłamkowe;
    • lekkie;
    • ciężkie;
  5. stosowanego materiału – na:
    • ziemne;
    • drewniane;
    • betonowe;
    • żelbetonowe:
    • murowane;
    • pancerne;
    • z tworzywa sztucznego i inne.

Istnieje również podział obiektów fortyfikacyjnych na rzeczywiste i pozorne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bochenek 1989 ↓, s. 68.
  2. Bochenek 1989 ↓, s. 68, 188.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wydawnictwo Ministra Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07423-2.