Objaw Cabrery

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schematyczne przedstawienie objawu Cabrery w zapisie EKG bloku lewej odnogi pęczka Hisa[1].

Objaw Cabrery – obserwowane w EKG zaburzenie przewodnictwa śródkomorowego pod postacią zazębienia części wstępującej załamka S, mogące wskazywać na przebyty zawał mięśnia sercowego u pacjentów z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (LBBB) lub ze stałą elektrostymulacją serca.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Objaw Cabrery został po raz pierwszy opisany w 1953 roku przez meksykańskich kardiologów Enrique Cabrerę i Charlottę Friedland w bloku lewej odnogi pęczka Hisa[2][3].

Definicja[edytuj | edytuj kod]

Objaw Cabrery jest to zazębienie na ramieniu wstępującym załamka S o czasie trwania nie mniejszym niż 40 milisekund występujące przynajmniej w jednym z odprowadzeń komorowych V3–V5[1][4].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Objaw Cabrery świadczy o przebytym zawale mięśnia sercowego u pacjentów z obecnym w zapisie elektrokardiograficznym blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (LBBB) lub też ze wszczepionym stymulatorem serca, u których występują jedynie zespoły QRS wynikające ze stymulacji komorowej[1][4]. Objaw Cabrery charakteryzuje się małą czułością i dużą swoistością[3]. U pacjentów z blokiem lewej odnogi pęczka Hisa czułość objawu wynosi 29%, a swoistość 91%[5], zaś u pacjentów ze stałą stymulacją czułość objawu jest zależna od rozległości zawału i wynosi 23–63%, natomiast swoistość wynosi 97–100%[6][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Dariusz Kozłowski, Krzysztof Łucki. Elektrokardiografia w schematach (część 4) - ostre zespoły wieńcowe. „Geriatria”, s. 60-67, 2010. 
  2. Enrique Cabrera, Charlotte Friedland. La onda de activacion ventricular en el bloqueo de rama izquierda con infarto: un nuevo signo electrocardiografico. [Wave of ventricular activation in left branch block with infarct; new electrocardiographic sign].. „Arch Inst Cardiol Mex”. 23 (4), s. 441-60, 1953. PMID: 13115166. (hiszp.). 
  3. a b Marc Gertsch: The ECG: A Two-Step Approach to Diagnosis. Nowy Jork: Springer, 2004, s. 542. ISBN 978-3-540-00869-9. (ang.).
  4. a b publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Dokument opracowany przez Grupę Roboczą powołaną przez Zarząd Sekcji Elektrokardiologii Nieinwazyjnej i Telemedycyny Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Zalecenia dotyczące stosowania rozpoznań elektrokardiograficznych. „Kardiologia Polska”. 68 (Supp. IV), s. 335-390, 2010. 
  5. ME. Hands, EF. Cook, PH. Stone, JE. Muller i inni. Electrocardiographic diagnosis of myocardial infarction in the presence of complete left bundle branch block.. „Am Heart J”. 116 (1 Pt 1), s. 23-31, 1988. PMID: 3394629. 
  6. SS. Barold, B. Herweg. Electrocardiographic diagnosis of myocardial infarction during left bundle branch block.. „Cardiol Clin”. 24 (3), s. 377-85, VIII, 2006. DOI: 10.1016/j.ccl.2006.05.002. PMID: 16939830. 
  7. D. Théraulaz, M. Zimmermann, A. Meiltz, A. Bloch. Value of the 12-lead resting electrocardiogram for the diagnosis of previous myocardial infarction in paced patients.. „J Electrocardiol”. 40 (6), s. 496-503, 2007. DOI: 10.1016/j.jelectrocard.2007.03.010. PMID: 17532336. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]