Oblężenie Baru (1768)
|
||||
|
||||
| Czas | 19 czerwca 1768 | |||
| Miejsce | Bar | |||
| Terytorium | Rzeczpospolita Obojga Narodów | |||
| Wynik | klęska konfederatów, zdobycie Baru przez Rosjan | |||
| Strony konfliktu | ||||
|
||||
| Dowódcy | ||||
|
||||
| Straty | ||||
|
||||
| Konfederacja barska |
|---|
|
Bar - Kraków - Okopy Świętej Trójcy - Rogi - Miejsce Piastowe - Iwla - Słonim - Białystok - Orzechów - Łomazy - Rzeszów - Dobra - Kcynia - Blechnarka - Jedlicz - Siepietnica - Kościan - Jasna Góra - Rachów - Szreńsk - Groby - Lanckorona - Charchwo - Charchówek - Widawa - Stołowicze - Doroszewicze - Wawel |
Oblężenie Baru (inaczej obrona Baru) – przeprowadzona 19 czerwca 1768 roku przez konfederatów barskich pod wodzą Kajetana Giżyckiego, Wojciecha Barczewskiego i księdza Marka Jandołowicza obrona fortecy Bar, zakończona jej szturmem i zdobyciem przez wojska rosyjskie generała–majora Apraksina, wspierane przez wierne Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu wojska koronne pod wodzą regimentarza Franciszka Ksawerego Branickiego.
Jakkolwiek wojska polskie nie wzięły bezpośredniego udziału w szturmie, to Branicki sam poprowadził żołnierzy rosyjskich na Bar, wydając im komendę naprzód (ros. приступай).
Rosjanie wzięli do niewoli 1162 jeńców i zdobyli 45 armat, 440 strzelb i 320 szabel, tracąc 250 ludzi. Straty konfederatów wyniosły 150 ludzi, jednak już po bitwie Rosjanie wymordowali 250 polskich jeńców.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Władysław Konopczyński: Konfederacja Barska (1936-1938) ISBN 83-85218-07-6 (t. 1) ISBN 83-85218-06-8 (t. 2).
