Obrona obligatoryjna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Obrona obligatoryjna – sytuacja przewidziana w Kodeksie postępowania karnego, gdy oskarżony musi mieć obrońcę.

Obrona obligatoryjna zachodzi w następujących przypadkach:

  • oskarżony nie ukończył 18 lat,
  • oskarżony jest głuchy, niemy lub niewidomy,
  • zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem nie była w czasie popełnienia tego czynu wyłączona lub w znacznym stopniu ograniczona (niepoczytalność),
  • zachodzi uzasadniona wątpliwość, czy stan jego zdrowia psychicznego pozwala na udział w postępowaniu lub prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz rozsądny.

Ponadto oskarżony musi mieć obrońcę także wtedy, gdy sąd uzna to za niezbędne ze względu na inne okoliczności utrudniające obronę.