Obrona przeciwrakietowa
Obrona przeciwrakietowa – ogół przedsięwzięć i środków wykorzystywanych do ochrony ludności, terytorium oraz wojsk, przed wszelkimi zagrożeniami związanymi z użyciem pocisków rakietowych[1]. To odpowiednio zorganizowany system urządzeń technicznych oraz działania wyspecjalizowanych sił i środków wchodzących w skład obrony powietrznej uniemożliwiające osiągnięcie celu przez głowice pocisków rakietowych nieprzyjaciela. Lecąca do celu głowica niszczona jest przez przeciwpociski rakietowe, odznaczające się bardzo dużym przyspieszeniem oraz ciągłą gotowością do startu[2].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Obrona przeciwrakietowa to część defensywnych i ofensywnych działań przeciwpowietrznych ukierunkowanych na niszczenie wyrzutni z rakietami balistycznymi na ziemi oraz rakiet lecących w przestrzeni powietrznej i kosmicznej[3]. Obejmują one wszystkie aktywne i pasywne środki zaprojektowane do wykrywania, identyfikacji, śledzenia i niszczenia atakujących rakiet balistycznych w każdej fazie jej lotu lub też minimalizacji efektywności i skutków takiego ataku[3].
To także system, broń lub technologia zaangażowana w wykrywanie, śledzenie, przechwytywanie i niszczenie atakujących pocisków rakietowych. Pierwotnie system ten miał bronić przed balistycznymi rakietami międzykontynentalnymi. Współcześnie jego zastosowanie zostało poszerzone do obrony przed rakietami[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ AAP-6 Słownik terminów i definicji NATO. Agencja Standaryzacyjna NATO. s. 300. [dostęp 2020-11-29].
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 254.
- ↑ a b Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 122.
- ↑ Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 123.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014. ISBN 978-83-11-13382-2.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.