Ochrona przeciwpożarowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ochrona przeciwpożarowa – pojęcie związane z zapobieganiem i zwalczaniem pożarów.

Leśna wieża przeciwpożarowa

Według ustawy o ochronie przeciwpożarowej[1] polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia i mienia lub środowiska przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez:

  • zapobieganie powstaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
  • zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
  • prowadzenie działań ratowniczych.

Jednostkami ochrony przeciwpożarowej w Polsce są[1]:

Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego[edytuj | edytuj kod]

Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego (w skrócie IBP) – to dokument techniczny określający warunki ochrony przeciwpożarowej, które obowiązują w danym budynku, obiekcie budowlanym czy terenie. Opracowywany jest dla budynku lub strefy pożarowej. Opracowanie instrukcji bezpieczeństwa pożarowego jest obowiązkiem właścicieli, zarządców i użytkowników obiektów przeznaczonych do wykonywania funkcji użyteczności publicznej, zamieszkania zbiorowego, produkcyjnych, magazynowych oraz inwentarskich. Dokument ten ma na celu ustalenie wymagań przeciwpożarowych w zakresie organizacyjnym, technicznym, porządkowym itp., jakie należy uwzględnić w czasie eksploatacji budynku. Instrukcję opracowuje się również dla otwartych składowisk odpadów. Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego powinna być aktualizowana co najmniej raz na dwa lata, a także zmianach sposobu użytkowania obiektu lub procesu technologicznego, które mają wpływ na zmianę warunków ochrony przeciwpożarowej[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. z 2021 r. poz. 869).
  2. Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego. Fireconsult, 2022-11-11. [dostęp 2022-11-27].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]