Odon I (hrabia Blois)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Odon I
ilustracja
ilustracja herbu
Hrabia Blois
Okres

od 975
do 996

Poprzednik

Tybald I Oszust

Następca

Tybald II

Dane biograficzne
Data urodzenia

ok. 950

Data śmierci

12 marca 996

Ojciec

Tybald I Oszust

Matka

Luitgarda

Żona

Berta Burgundzka

Dzieci

Robert
Tybald II
Odon II
Thierry
Agnieszka
Roger

Odon I lub Eudes (ur. ok. 950[1], zm. 12 marca 996[1]) – hrabia Blois, Chartres, Reims, Provins, Châteaudun i Omois. Syn hrabiego Tybalda I Oszusta i Luitgardy, córki Herberta II, hrabiego Vermandois.

Tytuł hrabiowski odziedziczył po śmierci ojca w 975 r. Związany z hrabiami Vermandois trzymał stronę Karolingów w ich rywalizacji o koronę z Kapetyngami. Jeszcze za życia ojca brał udział w walkach z Odalrykiem, arcybiskupem Reims (zdobył wówczas zamek Coucy), oraz w walkach o kontrolę nad Bretanią.

Stronę Karolingów Odon trzymał nadal po elekcji Hugona Kapeta na króla Francji w 987 r. Rok później u boku Karola Lotaryńskiego brał udział w oblężeniu Laon. W 991 r. obległ zamek Melun, należący do Boucharda, wasala Hugona Kapeta. Król, razem z księciem Normandii Ryszardem I i hrabią Andegawenii Fulkiem III, przybył na odsiecz Melun i zmusił Odona do zwinięcia oblężenia.

Ok. 995 r. Odon rozpoczął wojnę z Fulkiem Andegaweńskim, który już wówczas znajdował się w konflikcie z księciem Godfrydem Bretońskim. Odon sprzymierzył się ze swoim szwagrem, Wilhelmem IV Akwitańskim oraz z Baldwinem IV Flandryjskim. Po stronie Odona wystąpił nawet jego stary nieprzyjaciel Ryszard Normandzki. Zimą 995/996 r. sojusznicy oblegli zamek Fulka Langeais, jednak odsiecz królewska zmusiła ich do odstąpienia spod twierdzy. Odon zmarł niedługo później.

Od ok. 983 r.[2] był żonaty z Bertą Burgundzką (ok. 952 - ok. 1010), córką Konrada Pokojowego, króla Burgundii, i Matyldy, córki Ludwika IV Zamorskiego, króla Franków Zachodnich. Odon i Berta mieli razem pięciu synów i córkę:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b E. Brandenburg, Die Nachkommen Karls des Großen, Leipzig 1935, s. 4.
  2. E. Brandenburg, Die Nachkommen Karls des Großen, Leipzig 1935, s. 3.