Odznaka za Walkę Wręcz
![]() Awers Złotej Odznaki za Walkę Wręcz | |
![]() Awers Srebrnej Odznaki za Walkę Wręcz | |
![]() Awers Brązowej Odznaki za Walkę Wręcz | |
Ustanowiono |
25 listopada 1942 |
---|---|
Wielkość |
9,7 cm x 2,6 cm |
Kruszec | |
Wydano |
36 400 (brązowe) |
Odznaka za Walkę Wręcz (niem. Nahkampfspange) – niemieckie odznaczenie wojskowe z czasów II wojny światowej ustanowione 25 listopada 1942 roku i przyznawane za udział w walce wręcz lub walce na krótkim dystansie. Odznaka była przeznaczona głównie dla piechoty, ale kwalifikowały się do niej również inne jednostki naziemne Heer (wojsk lądowych), Waffen-SS, Luftwaffe i Fallschirmjäger[2][3].
Ustanowienie i zasady nadawania
[edytuj | edytuj kod]Odznaka była przyznawana w trzech klasach[4] :
- brązowa za 15 walk wręcz;
- srebrna za 25 walk wręcz;
- złota za 50 walk wręcz.
Walki wręcz były liczone od 1 grudnia 1942 roku, ale wcześniejsza długa służba na froncie wschodnim była wliczana do odznaczenia, przy czym 15 kolejnych miesięcy liczono jako 15 dni walki; 12 miesięcy jako 10 dni; a 8 miesięcy jako 5 dni[5].
W przypadku osób, które otrzymały rany uniemożliwiające powrót do służby, istniała możliwość przyznania odznaki po 10, 20 i 40 walkach[6].
W toku wojny wprowadzono szereg zmian w kryteriach przyznawania odznaki:
- od 4 sierpnia 1944 roku do odznaczenia mogły być zaliczane tylko akcje na linii frontu, podczas gdy walki na tyłach przeciwko partyzantom przyznawano Odznakę za Walkę z Bandami[7];
- od 30 sierpnia 1944 roku osoby, które otrzymały złotą odznakę, otrzymywały zazwyczaj również Krzyż Niemiecki w Złocie; a osoby, które otrzymały srebrną odznakę, otrzymywały Krzyż Żelazny I klasy, w obu przypadkach bez potrzeby osobnego uzasadnienia[8];
- od 8 października 1944 roku osoby, które otrzymały złotą odznakę, otrzymywały również 21 dni urlopu[7].
Złota Odznaka za Walkę Wręcz była często postrzegana z większym szacunkiem niż Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego przez niemieckich żołnierzy[1], a sam Adolf Hitler zastrzegł sobie prawo do osobistego nadawania odznaki tej klasy[2]. Spośród około 18–20 milionów żołnierzy Wehrmachtu i Waffen-SS, 36 400 otrzymało brązową odznakę, 9500 srebrną, a tylko 631 złotą[1].
Projekt i zasady noszenia
[edytuj | edytuj kod]
Odznakę noszono nad lewą kieszenią munduru, nad pasem baretek[6]. Noszono tylko jedną odznakę, najwyższej otrzymanej klasy[5]. Odznaka była odlewana ciśnieniowo i wykonana z tombaku lub później z cynku. Projekt wszystkich trzech klas był taki sam, z centralnym elementem składającym się z orła i swastyki, które zwieńczały skrzyżowany bagnet i granat ręczny otoczone gałązkami z liści dębu, przeplataną efektem promieni słonecznych. Odznaka była lekko zakrzywiona i miało wymiary 9,7 cm na 2,6 cm[9].
Odznaczenia z czasów nazistowskich zostały początkowo zakazane przez powojenną Republikę Federalną Niemiec. W 1957 roku wiele odznaczeń wojskowych z czasów II wojny światowej, w tym Odznaka za Walkę Wręcz, zostało przeprojektowanych w celu usunięcia orła i swastyki[10], a następnie ponownie dopuszczonych do noszenia przez odznaczonych weteranów[11]. Członkowie Bundeswehry nosili odznakę na pasie baretek, reprezentowaną przez miniaturkę na szarej wstążce[12].
Wersja Luftwaffe
[edytuj | edytuj kod]Od momentu powstania Odznaki za Walkę Wręcz żołnierze oddziałów naziemnych Luftwaffe i spadochroniarze także kwalifikowali się do odznaczenia nią[13]. W listopadzie 1944 roku zatwierdzono wersję Luftwaffe, stosując te same kryteria nadawania i trójstopniowy podział[3]. Odznaka przedstawiała wieniec laurowy umieszczony za orłem Luftwaffe trzymającym w szponach skrzyżowany bagnet i granat ręczny, pod którymi widnieje swastyka, wszystko w kolorze srebrnym. Centralny element został otoczony dwoma gałązkami liści dębu, w kolorze brązowym, srebrnym lub złotym, aby zaznaczyć odpowiednią klasę. Chociaż przyznawanie odznak dla Luftwaffe zostało autoryzowane i wydane świadectwa nadania, nie ma dowodów na to, że zostały one faktycznie wyprodukowane i wręczone komukolwiek przed końcem wojny[13].
Odznaka za Walkę Wręcz dla Luftwaffe była jednym z odznaczeń ponownie dopuszczonych do noszenia przez Republikę Federalną Niemiec w 1957 roku[11], zmodyfikowany projekt pomijał swastykę, ale zachowywał emblemat orła Luftwaffe[12].
-
Wersja zdenazyfikowana
-
Wersja Luftwaffe
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Berger 2004 ↓, s. 6
- ↑ a b Williamson i Pavlović 2002 ↓, s. 6
- ↑ a b Littlejohn i Dodkins 1968 ↓, s. 178–179
- ↑ Durante 2007 ↓.
- ↑ a b Klietmann 1981 ↓, s. 102–103
- ↑ a b Littlejohn i Dodkins 1968 ↓, s. 153
- ↑ a b Klietmann 1981 ↓, s. 105
- ↑ Klietmann 1981 ↓, s. 106.
- ↑ Williamson i Pavlović 2002 ↓, s. 7.
- ↑ Bundesministerium der Justiz: Gesetz über Titel, Orden und Ehrenzeichen, 26.7.1957. Bundesgesetzblatt Teil III, Gliederungsnummer 1132-1. Bundesministerium der Justiz. [dostęp 2025-01-05]. (niem.).
- ↑ a b Dienstvorschriften Nr. 14/97. Bezug: Anzugordnung für die Soldaten der Bundeswehr. ZDv 37/10. (Juli 1996). rk-suedeifel.de. [dostęp 2025-01-05]. (niem.).
- ↑ a b Littlejohn i Dodkins 1968 ↓, s. 225–226
- ↑ a b Williamson i Pavlović 2002 ↓, s. 39
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Florian Berger: Ritterkreuzträger mit Nahkampfspange in Gold. Vienna: 2004. ISBN 3-9501307-3-X. (niem.).
- Thomas M. Durante: The German Close Combat Clasp of World War II. 2007. ISBN 978-90-812301-1-7. (ang.).
- Kurt-Gerhard Klietmann: Auszeichnungen des Deutschen Reiches. 1936–1945, 11 Auflage. Motorbuch, Stuttgart, 1981. ISBN 3-87943-689-4. (niem.).
- David Littlejohn, Colonel C. M. Dodkins: Orders, Decorations, Medals and Badges of the Third Reich. R. James Bender Publishing, California, 1968. ISBN 978-0854200801. (ang.).
- Rolf Michaelis: Deutsche Kriegsauszeichnungen 1939-1945 Heer - Waffen-SS - Polizei. Winkelried Verlag, Leisnig, 2008. ISBN 978-3930849314. (niem.).
- Gordon Williamson, Darko Pavlović: World War II German Battle Insignia. Osprey, 2002. ISBN 1-84176-352-7. (ang.).
- Martin Windrow: The Panzer Divisions. Osprey Publishing, 1982. ISBN 0-85045-434-4. (ang.).