Okręty desantowe typu San Giorgio
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Fincantieri Riva Trigoso, Genua |
| Wejście do służby |
październik 1987 |
| Zbudowane okręty |
3 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa 6600 t |
| Długość |
133 m |
| Szerokość |
20 m |
| Zanurzenie |
5,2 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne o mocy 16 800 KM |
| Prędkość |
21 węzłów |
| Zasięg |
7500 Mm/16 w. |
| Załoga |
180 załogi, 300 żołnierzy desantu |
| Uzbrojenie |
1 działo kaliber 76 mm |
| Wyposażenie lotnicze |
do 5 śmigłowców |
Okręty desantowe typu San Giorgio – włoskie okręty desantowe-doki opracowane pod koniec lat 80. XX wieku. Od 1987 do służby weszły trzy okręty tego typu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na początku lat 80. we Włoszech rozpoczęły się prace nad nowym typem okrętów desantowych. Głównym zadaniem okrętów miało być wysadzanie desantu na nieprzygotowanym brzegu. Podczas wykonywania tych misji miały współpracować z innymi jednostkami NATO. Przy pracach projektowych dużą uwagę poświęcono na możliwości wykonywania przez nowe okręty misji pokojowych w ramach sił ONZ. W okresie pokoju głównym zadaniem okrętów miało być niesienie pomocy ofiarom klęsk żywiołowych.
Stępkę pod budowę pierwszej jednostki serii "San Giorgio" położono w stoczni Fincantieri 27 czerwca 1985. Wodowanie nastąpiło 25 lutego 1987, wejście do służby 9 października 1987. Doświadczenia z eksploatacji dwóch pierwszych okrętów wykorzystano przy projektowaniu trzeciej jednostki serii. "San Giusto" otrzymał większą nadbudówkę, zlikwidowano na nim furtę dziobową. Ostatni okręt, dzięki powiększonym pomieszczeniom, pełni również rolę okrętu szkolnego, a na wypadek wojny okrętu dowodzenia desantu[1].
Na konstrukcji "San Giusto" oparty został okręt "Kalaat Beni-Abbes" zbudowany na zamówienie Algierii (wodowany 14 stycznia 2014)[2]. Okręt został nieco powiększony (wyporność normalna 8800 t, długość 142,9 m), a pokład lotniczy ciągnie się na nim na całą długość, z wyjątkiem skrajnika dziobowego[3]. Ulepszono też uzbrojenie i wyposażenie[4].
Zbudowane okręty[edytuj | edytuj kod]
- San Giorgio (L 9892) - rozpoczęcie budowy 27 czerwca 1985, wodowanie 25 lutego 1987, wejście do służby 9 października 1987
- San Marco (L 9893) - rozpoczęcie budowy 28 czerwca 1986, wodowanie 21 października 1987, wejście do służby 18 marca 1988
- San Giusto (L 9894) - położenie stępki 7 kwietnia 1992, wodowanie 2 grudnia 1993, wejście do służby 11 czerwca 1994[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ciślak 2002 ↓, s. 13.
- ↑ Andrzej Nitka. Pierwszy śmigłowcowiec desantowy Afryki. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5-6/2014 (145). s. 18-21.
- ↑ Lipiecki 2018 ↓, s. 94-96.
- ↑ Lipiecki 2018 ↓, s. 97.
- ↑ Ciślak 2002 ↓, s. 12.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Władimir Zabłocki. Włoskie okręty desantowe typu San Giorgio. „NTW”. Grudzień 1997. nr 12. s. 56-58.
- Jarosław Ciślak. Włoski okręt desantowy San Giusto. „Morze, Statki i Okręty”. 5/2002, 2002. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-529X.
- Sławomir Lipiecki. Uniwersalne okręty desantowe-doki Giorgio/Kalaat Béni Abbès. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 1/2018, s. 88-98, styczeń 2018. Magnum-X. ISSN 1230-1655.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- www.naval-technology.com (ang.)