Okręty podwodne projektu 667BDR
| |
| Rodzaj okrętu | |
|---|---|
| Kraj budowy | |
| Projekt | |
| Stocznia | |
| Zbudowane |
czternaście |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
od 1976 |
| Uzbrojenie: | |
| 16 R-29R SLBM | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
| Wyrzutnie rakietowe |
16 SLBM |
| Sensory |
sonar: |
| Wyposażenie |
• zarządzanie walką: Almaz-BDR |
| Załoga |
130 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
10.600 m³ |
| • w zanurzeniu |
13.000 m³ |
| Zanurzenie testowe |
400 m |
| Długość |
155 m |
| Szerokość |
12 m |
| Napęd: | |
| 2 reaktory, 60.000 KM | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne projektu 667BDR Kalmar (NATO: Delta III) – radzieckie okręty podwodne o napędzie atomowym, w ramach systemu rakietowego D-9R przenoszące szesnaście pocisków balistycznych klasy SLBM R-29R. Wybudowano czternaście jednostek tego projektu.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Wymagania dla nowego projektu 667BDR zostały ustalone w roku 1972, zaś sam projekt jednostek tego typu został opracowany w biurze konstrukcyjnym Rubi (Centralne Biuro Konstrukcyjne Wyposażenia Marynarki Wojennej). Okręty tego projektu wyposażone są w 16 pocisków balistycznych R-29R - pierwsze radzieckie morskie pociski wyposażone w głowice MIRV. W odróżnieniu od poprzednich projektów serii 667, okręty typu 667BDR mogą odpalić salwę pocisków w dowolnej konfiguracji i liczbie. Na okrętach tych zainstalowany został system zarządzania walką Almaz-BDR, kontrolujący system torpedowy oraz wykonywane przez okręt manewry bojowe. Okręty te wyposażone zostały pierwotnie w bezwładnościowy system nawigacyjny Tobol-BD, zamieniony następnie na system Tobol-M-1, a ostatecznie na Tobol-M-2. System akustyczny tych okrętów składa się sonaru nawigacyjnego Szmil, bojowym zaś system akustycznym jest system Rubikon, który zastąpił używany na okrętach projektu 667BD pakiet Kercz.
Służba
[edytuj | edytuj kod]Pierwszy okręt projektu 667BDR wszedł do służby w 1976 r., do roku zaś 1982 w stocznia w Siewierodwińsku wybudowała łącznie 14 jednostek tego typu. Uzbrojone jednostki projektu odbywały służbę w bazach Jagielnaja oraz Olenia w ramach Floty Północnej, od 1990 roku natomiast - w ramach rosyjskiej Floty Pacyfiku - w bazie Rybaczij na Kamczatce
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
.svg){kind=small}