Ten artykuł od 2021-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Okres Walczących Królestw (chiń. upr.战国时代; chiń. trad.戰國時代; pinyinZhànguó shídài) – okres w historii Chin, końcowy podokres dynastii Zhou, zakończony zjednoczeniem kraju przez Qin Shi Huanga. Trwał od 480 do 221 p.n.e., przy czym dynastia Zhou upadła w 256 p.n.e. Nazwa okresu wywodzi się od księgi Zhanguo Ce (chiń. upr.战国策; dosł. „Intrygi Walczących Państw”).
W epoce tej drobne księstwa istniejące w okresie Wiosen i Jesieni uległy konsolidacji. O supremację nad Chinami toczyło walki siedem krajów: Chu (楚), Han (韓), Qi (齊), Qin (秦), Wei (魏), Yan (燕) oraz Zhao (趙). Z tej siódemki państwo Qin okazało się najsilniejsze i to ono w 221 p.n.e. dokonało podboju całych Chin, które stały się odtąd cesarstwem.
