Olga Tokarczuk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olga Tokarczuk
Ilustracja
Olga Tokarczuk (2019)
Imię i nazwisko

Olga Nawoja Tokarczuk

Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1962
Sulechów

Narodowość

polska

Język

polski

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Dziedzina sztuki

literatura piękna

Ważne dzieła
Faksymile
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego Odznaka Honorowa Wrocławia Odznaka Honorowa Powiatu Kłodzkiego
Nagrody
Nagroda Nobla w dziedzinie literatury (przyznana w 2019 za rok 2018)
Nagroda Literacka „Nike” (2008 i 2015)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Olga Nawoja Tokarczuk[1] (ur. 29 stycznia 1962 w Sulechowie) – polska pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, psycholożka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018[2], laureatka The Man Booker International Prize 2018 za powieść Bieguni[3] oraz dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej „Nike” za powieści: Bieguni (2008)[4] i Księgi Jakubowe (2015)[5].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Obok siebie na fotelach siedzą dwie kobiety. Po lewej Tokarczuk w dredach spogląda na Holland, która trzyma mikrofon i przemawia machając dłońmi. W tle wyświetlane z rzutnika loga.
Olga Tokarczuk i Agnieszka Holland w Miejskim Ośrodku Kultury w Nowej Rudzie (2017)
Olga Tokarczuk podczas III Festiwalu Góry Literatury (2017)

Córka nauczycieli – Wandy i Józefa Tokarczuków[6]. Ma siostrę Tatianę[7][8]. Urodziła się w Sulechowie[9], a wychowała w Klenicy[10], skąd przeniosła się z rodzicami do Kietrza[11]. Tam ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Kamila Norwida[12]. Jest absolwentką Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego[13]. W czasie studiów, jako wolontariuszka opiekowała się osobami z problemami psychicznymi[11]. Zainteresowała się również pracami Carla Junga, co wywarło wpływ na jej twórczość[14][15]. Po studiach pracowała jako psycholożka w poradni zdrowia psychicznego w Wałbrzychu[16].

Z pierwszego małżeństwa, zawartego w 1985, z wydawcą Romanem Fingasem ma syna, Zbyszka (ur. 1986)[7][17][18]. Jej obecnym mężem jest Grzegorz Zygadło[7]. Jest wegetarianką[7]. Mieszka we Wrocławiu i posiada dom w Krajanowie[10].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Zadebiutowała w 1979 na łamach pisma „Na przełaj”, gdzie pod pseudonimem „Natasza Borodin” opublikowała pierwsze opowiadania[11]. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 1993 wydaną wówczas Podróżą ludzi Księgi[19]. Książka uzyskała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek[20]. Publikowała m.in. w „Mandragorze”[21][22]. W latach 1997−2000 była stałą współpracowniczką czasopisma „Charaktery”, pisząc dlań eseje[23].

W 1995 ukazała się jej druga powieść, E.E. Książka opowiada o dojrzewaniu dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne[24][25]. Dużym sukcesem Tokarczuk okazała się wydana w 1996 powieść Prawiek i inne czasy[26]. Rok 1997 przyniósł zbiór opowiadań zatytułowany Szafa[27], a w 1998 pisarka opublikowała powieść pt. Dom dzienny, dom nocny[27]. W 2004 ukazały się Ostatnie historie. Książka ta składa się z trzech oddzielnych opowieści o babce, matce i wnuczce, ukazanych w niezależnych od siebie czasie i przestrzeni[19].

Jest twórczynią opowiadania Bardo. Szopka, zawierającego opis ruchomej szopki z klasztoru redemptorystów w Bardzie[28].

W pierwszej połowie października 2007 ukazała się jej powieść Bieguni. Pracowała nad nią trzy lata. Wspomina, że większość notatek robiła w czasie podróży[29]. „Ale nie jest to książka o podróży. Nie ma w niej opisów zabytków i miejsc. Nie jest to dziennik podróży ani reportaż. Chciałam raczej przyjrzeć się temu, co to znaczy podróżować, poruszać się, przemieszczać. Jaki to ma sens? Co nam to daje? Co to znaczy” – napisała we wstępie[29]. Jak mówi, „pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek. Tak jak to robią dzieci, zanim zasną. Posługują się przy tym językiem z pogranicza snu i jawy, opisują i zmyślają”[30].

W rankingu tygodnika Wprost, obejmującym najlepiej zarabiających pisarzy w Polsce w 2019, zajęła 3. miejsce[31]. Do sierpnia 2020 była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[32], następnie przystąpiła do stowarzyszenia Unia Literacka[33].

W latach 2019–2021 asystentką Olgi Tokarczuk była ukraińska poetka Iryna Wikyrczak[34], następnie asystentką została tłumaczka i dziennikarka Jana Karpienko[35][36].

Działalność[edytuj | edytuj kod]

O. Tokarczuk podczas prezentacji filmu Pokot na festiwalu w Berlinie (2017)

Była współorganizatorką Festiwalu Opowiadania, podczas którego autorzy krótkich form literackich z Polski i zagranicy prezentują swoje utwory[16]. Prowadziła warsztaty prozatorskie w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[37]. W 2008 prowadziła zajęcia z twórczego pisarstwa na Uniwersytecie Opolskim[38][39]. Była członkinią partii Zieloni 2004 i redakcji „Krytyki Politycznej”[40].

Od 2015 organizuje w Nowej Rudzie i okolicach Festiwal Góry Literatury przy współudziale Karola Maliszewskiego, Stowarzyszenia Kulturalnego „Góry Babel” oraz miasta i gminy Nowa Ruda[41]. W programie festiwalu znajdują się: akcje edukacyjne, debaty, koncerty, panele, pokazy, spotkania, Noworudzkie Spotkania z Poezją, warsztaty (filmowe, kulinarne i literackie) oraz wystawy[42].

2 grudnia 2019 we Wrocławiu zapowiedziała powołanie fundacji, z siedzibą w willi Tymoteusza Karpowicza przy ul. Krzyckiej 29, która za swoje cele obierze m.in. wspieranie i promocję polskiej kultury, w tym pisarzy i tłumaczy; działanie na rzecz praw człowieka, w tym przeciwdziałanie dyskryminacji i ograniczaniu swobód obywatelskich oraz ochronę środowiska, w tym walkę o prawa zwierząt. Pisarka na fundusz założycielski przekaże 350 tys. zł z nagrody Nobla. Fundacja ma być przestrzenią dla międzynarodowej rozmowy o możliwościach literatury w diagnozowaniu świata, w opisywaniu rzeczywistości, w której niebezpiecznie szybko narastają nastroje ksenofobiczne i nacjonalistyczne. Do jej rady powołani zostali Agnieszka Holland i Irek Grin, szef Wrocławskiego Domu Literatury[43].

W 2022 została ambasadorką Wrocławskiego Roku Dobrych Relacji, które odbyły się pod hasłem: „Wrocław miastem wolnym od samotności”[44]. W ten sposób zwrócono uwagę na narastający problem samotności wśród społeczeństwa. W gronie zaproszonych do tej akcji znaleźli się także: Anna Wyszkoni, Sara James, Sonia Bohosiewicz, Robert Makłowicz i Andrzej Piaseczny.

Poglądy, odbiór[edytuj | edytuj kod]

Jest feministką[10][14][45]. Wspiera działania na rzecz ochrony środowiska, praw zwierząt, równouprawnienia i społeczeństwa obywatelskiego. Jest członkinią Rady Fundacji im. Stefana Batorego[46]. Regularnie uczestniczy w paradach równości[10]. Deklaruje, że nie należy do Kościoła katolickiego[47].

W przemowie noblowskiej, Wikipedię, którą podziwia i wspiera, porównała z koncepcją pansofii Jana Amosa Komenskiego, czyli omniscjencji – wiedzy pełnej[48].

Jej działalność, poglądy oraz twórczość były kilkunastokrotnie obiektami krytyki ze strony niektórych mediów prawicowych i konserwatywnych, a także działaczy Prawa i Sprawiedliwości oraz Reduty Dobrego Imienia(inne języki)[49][50][51][52].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Twórczość Olgi Tokarczuk.

Powieści[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Wydawnictwo Rok

publikacji

Uwagi
Podróż ludzi księgi Przedświt 1993
Wydawnictwo Literackie 2019
E.E. Instytut Wydawniczy 1995
Wydawnictwo Literackie 2015, 2020
Prawiek i inne czasy W.A.B. 1996
Wydawnictwo Literackie 2015, 2020
Dom dzienny, dom nocny Ruta 1998
Wydawnictwo Literackie 2015, 2020
Anna In w grobowcach świata Znak 2006 napisana w ramach międzynarodowej serii wydawniczej Mity[53]
Wydawnictwo Literackie 2015, 2020
Bieguni Wydawnictwo Literackie 2007, 2015, 2019
Prowadź swój pług przez kości umarłych Wydawnictwo Literackie 2009, 2017
Księgi Jakubowe Wydawnictwo Literackie 2014, 2021
Empuzjon Wydawnictwo Literackie 2022

Zbiory opowiadań[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Wydawnictwo Rok

publikacji

Zawartość
Szafa Ruta 1997
  • Szafa
  • Numery
  • Deus Ex
Wydawnictwo Literackie 2016, 2020
Opowieści wigilijne Ruta 2000
Gra na wielu bębenkach Ruta 2001
  • Otwórz oczy, już nie żyjesz
  • Szkocki miesiąc
  • Podmiot
  • Wyspa
  • Bardo. Szopka
  • Najbrzydsza Kobieta Świata
  • Wieczór autorski
  • Zdobycie Jerozolimy. Raten 1675
  • Che Guevara
  • Skoczek
  • Profesor Andrews w Warszawie
  • Ariadna na Naksos
  • Glicynia
  • Tancerka
  • Wróżenie z fasoli
  • Żurek
  • Życzenie Sabiny
  • Próba generalna
  • Gra na wielu bębenkach
Wydawnictwo Literackie 2015, 2020
Ostatnie historie Wydawnictwo Literackie 2004, 2015, 2020
  • Czysty kraj
  • Parka
  • Sztukmistrz
Opowiadania bizarne Wydawnictwo Literackie 2018
  • Pasażer
  • Zielone dzieci
  • Przetwory
  • Szwy
  • Wizyta
  • Prawdziwa historia
  • Serce
  • Transfugium
  • Góra Wszystkich Świętych
  • Kalendarz ludzkich świąt
Profesor Andrews w Warszawie. Wyspa Wydawnictwo Literackie 2018
  • Profesor Andrews w Warszawie
  • Wyspa

Opowiadania[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Miejsce

publikacji

Rok

publikacji

Grzech, o którym śnili prawosławni Ex Libris 83[54] 1995
Nowy Nurt 13[55] 1995
Obcy Arkusz 1/1995[56] 1995
Stronica Śnieżnicka 1/2000[57] 2000
Nasz dom na końcu i w środku świata[58] Odra 3/1995 1995
Wielka podróż z Wałbrzycha do Warszawy w ważnych interesach (Opowiadanie znalezione w Skrzynce)[59] Fraza 9/1995 1995
Von Magnus[60] Fraza 27-28/2000 2000
Palec Stalina[61] Kafka 3/2001 2001
Najbrzydsza Kobieta Świata Studium 4/2001 2001
Przejście[62] Pogranicza 5/2001 2001
Fryzjer[63] Arkusz 6/2002 2002
Loteria[64] Wysokie Obcasy 23 2002
Warszawa. Silnik diesla[65] Pomosty 8/2003 2003
Rubież antologia PL +50. Historie przyszłości, Wydawnictwo Literackie[66] 2004
antologia NieObcy, Agora[67] 2015
Głosy, śmiechy, rozmowy Lampa 3/2004[68] 2004
antologia Spotkania z Jungiem, Eneteia[69] 2007
Notatki o Franku[70] Twórczość 7/2006 2006
Psy kochane stają się bardzo „ludzkie”[71][72] antologia O psach, kotach i aniołach, Wydawnictwo Literackie 2006
Droga chlebowa[73] Tygodnik Powszechny 51-52/2007 2007
Pomiędzy[74] katalog Zuzanna Janin. All that music, Galeria Miejska Arsenał 2009
Człowiek, który nie lubił swojej pracy[75] antologia 1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów, Hokus Pokus 2009
Przetwory na życie (na niestrawność)[76] 2011. Antologia współczesnych polskich opowiadań, Wydawnictwo Forma 2011
Psiakrew[77] antologia Zapomniane słowa, Wydawnictwo Czarne 2014

Inne prace[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Wydawnictwo/Miejsce publikacji Rok

publikacji

Uwagi
Miasto w lustrach Okolice 10/1998 1989 arkusz poetycki
Lekcja pisania (praca zbiorowa)[78] Wydawnictwo Czarne 1998 esej
Skarb Dialog 4/2000 2000 scenariusz
Lalka i perła Wydawnictwo Literackie 2001 esej
Moment niedźwiedzia[79] Wydawnictwo Krytyki Politycznej 2012 zbiór esejów
Zgubiona dusza[80] Format 2017 książka słowno-obrazowa z ilustracjami Joanny Concejo
Wielogłos o Zagładzie (praca zbiorowa)[81] MOCAK 2018 odpowiedzi na 8 pytań dotyczących Holokaustu
Nieswojość (praca zbiorowa)[82] Wydawnictwo Warstwy 2019 esej Bezimienny krajobraz
Czuły narrator[83] Wydawnictwo Literackie 2020 zbiór esejów i wykładów, w tym mowa noblowska
Erotica 2022 Netflix 2020 scenariusz do segmentu Znikanie pani B.
Pan Wyrazisty[84] Format 2023 książka słowno-obrazowa z ilustracjami Joanny Concejo

Wywiady i rozmowy[edytuj | edytuj kod]

Tytuł Autor Wydawnictwo Rok

publikacji

Uwagi
Kontrapunkt: Rozmowy o książkach[85] Przemysław Czapliński

Piotr Śliwiński

Obserwator 1999 zapis rozmowy Chciałabym pilnować środka
Historia literatury polskiej w rozmowach. XX-XXI wiek[86] Stanisław Bereś Wydawnictwo W.A.B. 2002
Rozmowy na nowy wiek II[87] Katarzyna Janowska

Piotr Mucharski

Wydawnictwo Znak 2002
Próbka reprezentatywna[88] Katarzyna Janowska

Piotr Mucharski

Świat Książki 2008
Po co jest sztuka? Rozmowy z pisarzami cz. 1[89] Tadeusz Nyczek MOCAK 2012
Słowo i sens: Rozmowy Janiny Koźbiel[90] Janina Koźbiel Wydawnictwo JanKa 2016
Pod podszewką. Prawdziwy wizerunek pisarza[91][92] Sywia Stano-Strzałkowska

Zofia Karaszewska

Wydawnictwo Marginesy 2018
Rozmawiamy we wszystkich kierunkach[93] praca zbiorowa Klub Filmowy im. Jolanty Słobodzian 2018 zapis rozmowy Jedyny Żyd, który żył jak Pan
(rozmawiali: Maja Garlińska i Mariusz Koryciński
z Pawłem Maciejką, Adrianem Pankiem i Olgą Tokarczuk)
Rozmowy o przyszłości. W którą stronę zmierza świat?[94] Katarzyna Janowska

Grzegorz Jankowicz

Michał Sowiński

Wydawnictwo Mando 2020
Z niejednej półki. Wywiady[95] Michał Nogaś Agora 2020

Tłumacze[edytuj | edytuj kod]

Według Instytutu Książki do października 2019 ukazały się 193 tłumaczenia książek Olgi Tokarczuk[96]. Następnych 12 pojawiło się pod koniec 2019 i w 2020, m.in. w Bułgarii, Egipcie, Izraelu, Korei Południowej, Serbii i na Ukrainie. 90 tłumaczy przełożyło jej książki na 37 języków, w tym na najczęściej używane na świecie, m.in.: angielski, arabski, chiński, hindi, hiszpański, japoński, niemiecki, perski, portugalski i rosyjski[97][98].

 Osobny artykuł: Tłumacze książek Olgi Tokarczuk.

Adaptacje[edytuj | edytuj kod]

Ekranizacje[edytuj | edytuj kod]

O. Tokarczuk z twórcami Pokotu, 67. Międzynarodowy Festiwal Filmowy, Berlin (2017)
 Z tym tematem związana jest kategoria: Filmowe adaptacje utworów Olgi Tokarczuk.
  • E.E. (1998, spektakl teatru telewizji na podstawie powieści pod tym samym tytułem; reż. Maria Zmarz-Koczanowicz, w roli Erny Eltzner wystąpiła Agata Buzek);
  • Prawiek i inne czasy (1998, spektakl teatru telewizji na podstawie powieści pod tym samym tytułem; reż. Piotr Tomaszuk, w rolach głównych Joanna Kasperek i Jan Peszek);
  • Numery (2000, spektakl teatru telewizji na podstawie opowiadania Numery z tomu Szafa; reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska, w roli Miss L. wystąpiła Ewa Dałkowska);
  • Skarb (2000, spektakl teatru telewizji na motywach fragmentów powieści Dom dzienny, dom nocny; reż. Piotr Mularuk, w roli Krystyny Popłoch wystąpiła Maja Ostaszewska);
  • Żurek (2003, film fabularny na podstawie opowiadania pod tym samym tytułem z tomu Gra na wielu bębenkach, reż. Ryszard Brylski);
  • Miłości (2004, spektakl teatru telewizji na motywach opowiadań z tomu Gra na wielu bębenkach; reż. Filip Zylber);
  • Aria Diva (2007, film fabularny krótkometrażowy na podstawie opowiadania Ariadna na Naksos z tomu Gra na wielu bębenkach, reż. Agnieszka Smoczyńska);
  • Zniknięcie (2011, film fabularny krótkometrażowy na podstawie wątków powieści Bieguni, reż. Adam Uryniak);
  • Glicynia (2016, krótkometrażowy), reż. Izabela Kiszczak
  • Pokot (2017, film fabularny na podstawie powieści Prowadź swój pług przez kości umarłych, reż. Agnieszka Holland i Kasia Adamik).
  • Noc w Mariandzie (Noc v Mariandu, 2019), reż. Matěj Chlupáček, Maja Hamplová, Martin Hradecký

Audio[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i tytuły honorowe[edytuj | edytuj kod]

O. Tokarczuk, J. Croft, Lisa Appignanesi(inne języki), przew. Międzynarodowej Nagrody Man Booker (2018)

Na cześć pisarki nazwano również planetoidę (555468) Tokarczuk odkrytą 12 września 2013. Nazwę zatwierdzono 30 lipca 2021[157][158].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Prace naukowe o twórczości Olgi Tokarczuk[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Sławek: Prawiek i inne czasy Olgi Tokarczuk w perspektywie lingwistyki kulturowej i ekologicznej. „Fabrica Litterarum Polono-Italica” 2022 nr 1 (4)[164].
  • Światy Olgi Tokarczuk, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego–Stow. Literacko-Artystyczne „Fraza”, Rzeszów 2013 (współredaktorzy Magdalena Pocałuń-Dydycz, Adam Bienias).

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W uchwale napisano: Autorka „Ksiąg Jakubowych” […] mówi, jak trudno dziś scalić świat, który stał się światem fragmentów osobnych, odrębnych bytów i narracji. Chciwość, brak szacunku do natury, egoizm, brak wyobraźni, niekończące się współzawodnictwo, brak odpowiedzialności sprowadziły świat do statusu przedmiotu, który można ciąć na kawałki, używać i niszczyć. Dlatego wierzę, że muszę opowiadać tak, jakby świat był żywą, nieustannie stawającą się na naszych oczach jednością”[135].
  2. ↑ W następstwie kontrowersji wokół równoczesnego przyznania tego tytułu biskupowi świdnickiemu Ignacemu Decowi Tokarczuk ogłosiła, że nie przyjmie wyróżnienia, nie chcąc stać się obiektem działań antagonizujących mieszkańców Dolnego Śląska i elementem gry wokół wyróżnienia[144][146].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stowarzyszenie Kulturalne „Góry Babel”, rejestr.io [dostęp 2019-10-10].
  2. ↑ a b The Nobel Prize in Literature 2018, nobelprize.org [dostęp 2019-10-10].
  3. ↑ Flights wins the Man Booker International Prize 2018. themanbookerprize.com. [dostęp 2018-05-23]. (ang.).
  4. ↑ Nike 2008 dla Olgi Tokarczuk – ‘Bieguni’ książką roku, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-10].
  5. ↑ Polská cena Nike 2015, iliteratura.cz [dostęp 2019-10-10] (cz.).
  6. ↑ Olga Tokarczuk jest pisarką dobra, TVN24.pl [dostęp 2019-11-26].
  7. ↑ a b c d „Kilka miesięcy po urodzeniu syna wróciłam do pracy”. Co wiemy o rodzinie Olgi Tokarczuk?, Viva.pl [dostęp 2019-11-26] (pol.).
  8. ↑ Agnieszka Dobkiewicz: Poeta spisał baśnie i legendy z Nowej Rudy. Ilustracje do książki namaluje siostra Olgi Tokarczuk. wroclaw.wyborcza.pl, 2020-08-20. [dostęp 2023-07-18]. (pol.).
  9. ↑ Tokarczuk Olga, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-10-10].
  10. ↑ a b c d Dorota Oczak-Stach: Literacki Nobel dla Olgi Tokarczuk. Pisarka niepokorna i zaangażowana. Czytelnicy ją uwielbiają, hejterzy grozili jej śmiercią. wroclaw.wyborcza.pl, 10 października 2019. [dostęp 2019-10-10].
  11. ↑ a b c Alicja Szałagan, Olga Tokarczuk – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku, ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2019-10-10].
  12. ↑ Olga Tokarczuk. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kietrzu – matura 1980. [dostęp 2009-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-18)].
  13. ↑ Olga Tokarczuk laureatką Literackiej Nagrody Nobla. [w:] Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego [on-line]. psych.uw.edu.pl, 10 października 2019. [dostęp 2019-10-10].
  14. ↑ a b Claire Armitstead: Olga Tokarczuk: ‘I was very naive. I thought Poland would be able to discuss the dark areas of our history’. The Guardian, 20 kwietnia 2018. [dostęp 2019-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-30)].
  15. ↑ Olga Tokarczuk: Świat z odwrotnej strony. [w:] Tygodnik Powszechny [on-line]. tygodnik.com.pl, 1996. [dostęp 2019-10-10].
  16. ↑ a b Anna Morawiecka Bieguństwo, wywiad z Olgą Tokarczuk, magazyn „Ludzka Sprawa”, 11(26)/2008, s 4–5.
  17. ↑ Fundacja Dom Dzienny - Dom Nocny. KRS 0000676741. ekrs.ms.gov.pl, 2017-05-05. [dostęp 2023-08-03].
  18. ↑ Fundacja Olgi Tokarczuk: Anna In w grach świata? Rozmowa z twórcami gry komputerowej na podstawie prozy Olgi Tokarczuk. Festiwal Góry Literatury 7–16 lipca 2023. fundacjaolgitokarczuk.org, 2023-05-21. [dostęp 2023-05-21]. (pol.).
  19. ↑ a b Przemysław Czapliński: Ostatnie historie, Tokarczuk, Olga. wyborcza.pl, 22 września 2004. [dostęp 2019-10-10].
  20. ↑ Iná, ako sme ju poznali doteraz, style.hnonline.sk [dostęp 2019-10-10] (słow.).
  21. ↑ O. Tokarczuk, Oddział psychogeriatryczny, „Mandragora, nr 4, Wrocław 1984, s. 105–109; Powrót na niebo, „Mandragora” nr 8, Wrocław, 1990, s. 142–145.
  22. ↑ Karol Maliszewski, Poezja wrocławska w latach 1980–2000, pierwodruk: Karol Maliszewski, Pociąg do literatury, Wrocław, 2010, s. 75–89, dolnoslaskosc.pl, 2004 [dostęp 2016-10-14].
  23. ↑ Olga Tokarczuk: Psychologia według Muminków. [w:] Charaktery - magazyn psychologiczny (charaktery.eu) [on-line]. Forum Media Polska, 10 października 2019. [dostęp 2021-06-17].
  24. ↑ Olga Tokarczuk – životopis, Databáze knih [dostęp 2019-10-10] (cz.).
  25. ↑ Katarzyna Romik (oprac.), Olga Tokarczuk z literacką Nagrodą Nobla. To piąty w historii autor z Polski, wiadomosci.wp.pl, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-10].
  26. ↑ Olga Tokarczuk: Pravek a iné časy, Pravda.sk, 23 stycznia 2016 [dostęp 2019-10-10] (słow.).
  27. ↑ a b Olga Tokarczuková: Sabinino přání, Vltava, 15 kwietnia 2010 [dostęp 2019-10-10] (cz.).
  28. ↑ Szopka ruchoma. [w:] Urząd Miasta i Gminy Bardo [on-line]. bardo.pl, 12 października 2018. [dostęp 2019-10-10].
  29. ↑ a b Spotkanie z okazji wydania nowej powieści Olgi Tokarczuk (notka PAP), Instytut Książki, 8-10-2007 [dostęp 2015-12-26].
  30. ↑ Podróż ludzi Księgi – notka wydawnicza (Wydawnictwo W.A.B.) [dostęp 2015-12-25].
  31. ↑ Szymon Krawiec, Kto jest najlepiej zarabiającym polskim pisarzem? Nowy ranking „Wprost”, Wprost, 24 listopada 2019 [dostęp 2019-11-26] (pol.).
  32. ↑ Janusz Anderman i inni: Rezygnujemy z członkostwa w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich. „Zeszyty Literackie”, 2020-08-14. [dostęp 2020-08-21].
  33. ↑ Unia Literacka. O nas. Członkowie.. unialiteracka.pl. [dostęp 2023-07-20].
  34. ↑ Dorota Oczak-Stach, Olga Tokarczuk wybrała. Ukraińska aktywistka i poetka została asystentką noblistki, 30 października 2019.
  35. ↑ Jana Karpienko, Instytut im. Jerzego Grotowskiego.
  36. ↑ Jana Karpienko, asystentka Olgi Tokarczuk o I Światowym Kongresie Tłumaczy Olgi Tokarczuk, Łukasz Wojtusik – rozmowy dwustronne, rmfclassic.pl.
  37. ↑ Wykładowcy. [w:] Wydział Polonistyki UJ. Podyplomowe Studia Literacko-Artystyczne (Szkoła Pisarzy) [on-line]. sla.polonistyka.uj.edu.pl. [dostęp 2019-10-10].
  38. ↑ Beata Łabutin: Olga Tokarczuk wykładowcą UO. Gazeta Wyborcza, 7 lutego 2008. [dostęp 2008-06-15].
  39. ↑ Krzysztof Ogiolda, „Nobel dla Olgi Tokarczuk to wielka radość dla naszego uniwersytetu”. Pisarka prowadziła zajęcia na Uniwersytecie Opolskim, Nowa Trybuna Opolska, 2019 [dostęp 2019-10-24].
  40. ↑ Olga Tokarczuk – 11 ciekawostek na temat laureatki Nagrody Bookera, onet.pl, 23 maja 2018 [dostęp 2023-05-29].
  41. ↑ Festiwal Góry Literatury. nowa-ruda.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-06)]..
  42. ↑ Barbara Adamska: Festiwal Góry Literatury. Urząd Gminy Nowa Ruda. [dostęp 2018-07-27].
  43. ↑ Dorota Oczak-Stach, Fundacja Olgi Tokarczuk ma wspierać słabszych. Działać na rzecz kobiet, praw zwierząt i wolności słowa, wyborcza.pl, 2 grudnia 2019 [dostęp 2023-05-29].
  44. ↑ Olga Tokarczuk, wroclaw.pl, 2 kwietnia 2022 [dostęp 2022-09-30].
  45. ↑ Oliver Rehák. Nobelove ceny za literatúru získali Poľka Olga Tokarczuková a Rakúšan Peter Handke. „Denník N”, 2019-10-10. [dostęp 2021-05-30]. [zarchiwizowane z adresu 2021-05-30]. (słow.). 
  46. ↑ Rada i Zarząd Fundacji. [w:] Fundacja im. Stefana Batorego [on-line]. batory.org.pl. [dostęp 2019-12-22].
  47. ↑ "Warunek możliwości wypowiedzenia się każdego obywatela jest po prostu warunkiem demokracji". tvn24.pl. [dostęp 2021-07-15].
  48. ↑ The Nobel Prize in Literature 2018, NobelPrize.org [dostęp 2019-12-10] (pol.).
  49. ↑ Rządzący dzisiaj cieszą się z Nobla Olgi Tokarczuk, ale wcześniej oczerniali pisarkę. „Jest słaba na umyśle”, gazeta.pl [dostęp 2019-10-12] (pol.).
  50. ↑ Maciej Deja (oprac.), Olga Tokarczuk z Nagrodą Nobla. Nieraz zalazła PiS-owi za skórę, Wiadomosci.wp, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-12] (pol.).
  51. ↑ Redakcja, Nagroda dla Olgi Tokarczuk. PiS wychodzi z sali, Gazeta Wrocławska, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-12] (pol.).
  52. ↑ ‘Anty-Polka’, ‘Gwiazda mainstreamu’, ‘Zdrajczyni’, ‘Pluje na Polskę’. Olga Tokarczuk w mediach PiS (wybór niepełny), Gazeta Wyborcza [dostęp 2019-10-12] (pol.).
  53. ↑ „Mity” z udziałem „Znaku”, Culture.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  54. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  55. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  56. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  57. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  58. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  59. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  60. ↑ Fraza 1-2 (27-28) 2000, Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  61. ↑ Kafka 3 (2001), Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  62. ↑ Pogranicza 5 (34) 2001, Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  63. ↑ Arkusz 6 (127) 2002, Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  64. ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL), pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29].
  65. ↑ Pomosty 8/2003, Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  66. ↑ PL +50. Historie przyszłości, Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-10-29].
  67. ↑ NieObcy [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  68. ↑ lampa, lampa.art.pl [dostęp 2020-10-29].
  69. ↑ Spotkania z Jungiem – Olga Tokarczuk, Wydawnictwo Eneteia [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  70. ↑ Olga Tokarczuk, ''Notatki o Franku'', Culture.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  71. ↑ Strzałka Jan, Dymna Anna, Grochola Katarzyna, Kondrat Marek, Olejnik Monika, Sumińska Dorota, Tokarczuk Olga, Turnau Grzegorz, Twardowski Jan, Tym Stanisław, Zachwatowicz-Wajda Krystyna: O psach, kotach i aniołach, biblionetka.pl [dostęp 2021-03-03].
  72. ↑ Wydawnictwo Literackie, O psach, kotach i aniołach, wydawnictwoliterackie.pl [dostęp 2021-03-03].
  73. ↑ Tygodnik Powszechny 51-52/2007, Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  74. ↑ CSWŁaźnia, laznia.pl [dostęp 2020-10-29].
  75. ↑ zawartość zbioru, biblionetka.pl [dostęp 2020-10-29].
  76. ↑ 2011. Antologia współczesnych polskich opowiadań – Wydawnictwo Forma, wforma.eu [dostęp 2021-03-03].
  77. ↑ Zapomniane słowa, czarne.com.pl [dostęp 2022-03-09].
  78. ↑ Lekcja pisania, czarne.com.pl [dostęp 2020-10-29].
  79. ↑ Olga Tokarczuk, „Moment niedźwiedzia”, Culture.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  80. ↑ Zgubiona dusza – Wydawnictwo Format, web.archive.org, 19 sierpnia 2018 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-19].
  81. ↑ Wielogłos o Zagładzie – MOCAK, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  82. ↑ Teren Prywatny – Nieswojość – photobook, pracowniatp.myportfolio.com [dostęp 2020-10-30] (ang.).
  83. ↑ Czuły narrator, Wydawnictwo Literackie [dostęp 2020-10-29].
  84. ↑ Pan Wyrazisty, wydawnictwoformat.pl [dostęp 2023-01-30].
  85. ↑ Czapliński Przemysław Śliwiński Piotr (ur. 1962) Kontrapunkt: Rozmowy o książkach, biblionetka.pl [dostęp 2021-03-10].
  86. ↑ Stanisław Bereś, „Historia literatury polskiej w rozmowach. XX-XXI wiek”, Culture.pl [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  87. ↑ Rozmowy na nowy wiek 2 [dostęp 2021-03-04].
  88. ↑ Practest | Próbka reprezentatywna.
  89. ↑ Tadeusz Nyczek Po co jest sztuka? Rozmowy z pisarzami cz. 1, mocak.pl [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  90. ↑ Kultura nie przeszkadza rozmawiać z Bogiem – recenzja książki „Słowo i sens” Janiny Koźbiel – Zuzanna Majer, PROwincja, 27 października 2016 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  91. ↑ Pod podszewką. Prawdziwy wizerunek pisarza [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  92. ↑ Co wisi w szafie pisarza – o książce „Pod podszewką”, Audycje Kulturalne, 4 marca 2019 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  93. ↑ Rozmawiamy we wszystkich kierunkach, Księgarnia Polon [dostęp 2020-10-29] (pol.).
  94. ↑ Katarzyna Janowska, Grzegorz Jankowicz, Michał Sowiński „Rozmowy o przyszłości. W którą stronę zmierza świat?” (rec, Kulturatka.pl – wydarzenia kulturalne w Krakowie, 14 czerwca 2020 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  95. ↑ „Z niejednej półki” premiera książki Michała Nogasia, Wydawnictwo Agora, 8 października 2020 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
  96. ↑ Read Tokarczuk novels in your language!. [dostęp 2019-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-13)].
  97. ↑ Nobelove ceny za literatúru získali Olga Tokarczuková a Peter Handke, Pravda.sk, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-10] (słow.).
  98. ↑ Olga Tokarczuk z Literacką Nagrodą Nobla. Komentarz wideo, Życie Uniwersyteckie [dostęp 2019-10-10].
  99. ↑ Encyklopedia, Poznań. "Pomórnik" wg Olgi Tokarczuk w Polskim, Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2023-11-03] (pol.).
  100. ↑ Bieguni – Teatr Powszechny, powszechny.com [dostęp 2021-03-05].
  101. ↑ Audiofile Magazine. audiofilemagazine.com. [dostęp 2019-10-13].
  102. ↑ Penguin Random House, penguinrandomhouseaudio.com [dostęp 2019-10-27].
  103. ↑ Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Stowarzyszenie Filmowców Polskich. [dostęp 2019-08-22].
  104. ↑ Nagroda Nike, web.archive.org, 27 marca 2019 [dostęp 2019-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27].
  105. ↑ Związek Rzemiosła Polskiego: Laureaci Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta w latach 1994–2009. zrp.pl. [dostęp 2014-09-11].
  106. ↑ a b Olga Tokarczuk – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku, ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2021-10-07].
  107. ↑ Nagroda Nike, web.archive.org, 27 marca 2019 [dostęp 2019-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27].
  108. ↑ Bayerische Akademie der Wissenschaften, Kulturpreis Schlesien des Landes Niedersachsen geht an Horst Fuhrmann, badw.de [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  109. ↑ Olga Tokarczuk – Honorowi obywatele Barda – Nasze miasto – Bardo – Miasto Cudów!, prologit.pl [dostęp 2019-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2021-08-04].
  110. ↑ Nagrody Odry, okis.pl (pol.).
  111. ↑ Za artykułem w „Gazecie Wyborczej” online na Wyborcza.pl.
  112. ↑ Honorowi obywatele, um.nowaruda.pl [dostęp 2019-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-20].
  113. ↑ Tokarczuk: „W życiu nie doświadczyłam tyle nienawiści”. Odwiedziliśmy hejterów pisarki.
  114. ↑ Nagroda Nike, web.archive.org, 27 marca 2019 [dostęp 2019-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27].
  115. ↑ Olga Tokarczuk laureatką nagrody literackiej Vilenica 2013, lublana.msz.gov.pl [dostęp 2019-10-10].
  116. ↑ V Święto Województwa Dolnośląskiego – prezentujemy wszystkich nagrodzonych przez Sejmik oraz Marszałka Województwa Dolnośląskiego. umwd.dolnyslask.pl, 17 października 2014. [dostęp 2019-10-10].
  117. ↑ Nagroda Literacka „Nike” 2015 dla Olgi Tokarczuk. onet.pl, 2015-10-04. [dostęp 2015-10-04].
  118. ↑ Znamy finalistów Nike 2015 | Artykuł | Culture.pl. [dostęp 2015-09-13].
  119. ↑ Aleja Pisarzy, Miejska Biblioteka Publiczna w Oświęcimiu [dostęp 2022-11-30] (pol.).
  120. ↑ Międzynarodowa Nagroda Mostu dla Olgi Tokarczuk. [w:] Wydawnictwo Literackie [on-line]. wydawnictwoliterackie.pl, 6 grudnia 2015. [dostęp 2019-10-10].
  121. ↑ Doroczne Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznane!. mkidn.gov.pl, 13 maja 2015. [dostęp 2021-10-18].
  122. ↑ Odbyło się to przy sprzeciwie radnych PiS, którzy uznali, że Olga Tokarczuk w swoich książkach i wypowiedziach szkaluje i obraża Polaków. Radni PiS na znak protestu w chwili wręczania nagrody wyszli z sali.
  123. ↑ Redakcja, Nagroda dla Olgi Tokarczuk. PiS wychodzi z sali, Gazeta Wrocławska, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-11] (pol.).
  124. ↑ Nobel dla Olgi Tokarczuk!, um.walbrzych.pl, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-11].
  125. ↑ Natalia Szostak, Olga Tokarczuk odebrała w Szwecji Międzynarodową Nagrodę Literacką. Wyróżniono ją za ''Księgi Jakubowe'', wyborcza.pl, 19 stycznia 2017 [dostęp 2017-01-22].
  126. ↑ IV Gala Alei Gwiazd Literatury z Olgą Tokarczuk, Miejska Biblioteka Publiczna w Mińsku Mazowieckim [dostęp 2017-12-14].
  127. ↑ Prezydent Poznania i pisarka Olga Tokarczuk laureatami nagród IX Kongresu Kobiet. [w:] Dziennik Gazeta Prawna [on-line]. kultura.gazetaprawna.pl, 10 września 2017. [dostęp 2019-10-10].
  128. ↑ Polcul. Wyróżnienia wiosna 2018. Polcul Foundation. [dostęp 2018-04-28].
  129. ↑ Olga Tokarczuk z nagrodą Bookera 2018! Książka ''Bieguni'' najlepsza na świecie, „Gazeta Wyborcza”, 22 maja 2018 [dostęp 2018-05-22].
  130. ↑ Tomasz Wysocki: Pisarka Olga Tokarczuk z tytułem Honorowej Obywatelki Wrocławia. [w:] 24 czerwca 2019 [on-line]. wrocław.pl. [dostęp 2019-10-10].
  131. ↑ Olga Tokarczuk z nagrodą Laure-Bataillon dla najlepszej książki przełożonej na język francuski za ‘Księgi Jakubowe’, wyborcza.pl [dostęp 2019-07-18].
  132. ↑ The Swedish Academy postpones the 2018 Nobel Prize in Literature | Swedish Academy, svenskaakademien.se [dostęp 2019-10-10].
  133. ↑ M.P. z 2019 r. poz. 1032.
  134. ↑ M.P. z 2020 r. poz. 7.
  135. ↑ a b Sprawozdanie podkomisji nadzwyczajnej o poselskich projektach uchwał w sprawie wyrażenia uznania dla laureatki Nagrody Nobla Olgi Tokarczuk (druki nr 47 i 59).
  136. ↑ Głosowanie nr 34 na 2. posiedzeniu Sejmu 20-12-2019 r. w sprawie wyrażenia uznania dla laureatki Nagrody Nobla O. Tokarczuk: 406 za, 1 przeciw, 17 wstrzymało się.
  137. ↑ Uchwała w sprawie ustanowienia w Gminie Miejskiej Nowa Ruda roku 2020 Rokiem Olgi Tokarczuk.
  138. ↑ Olga Tokarczuk z tytułem Kreatora Kultury! 14 stycznia 2020.
  139. ↑ Znamy nowych Honorowych Obywateli m.st. Warszawy. Urzad m.st. Warszawy, 2020-06-19. [dostęp 2020-06-20].
  140. ↑ Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021, wyd. Kraków 2022, s. 27
  141. ↑ Redakcja, Olga Tokarczuk z nagrodą „La storia in un romanzo 2020”, wroclaw.pl [dostęp 2020-09-25] (pol.).
  142. ↑ XXII sesja Sejmiku. umwd.dolnyslask.pl, 2020-09-25. [dostęp 2020-09-25].
  143. ↑ Olga Tokarczuk i biskup Ignacy Dec Honorowymi Obywatelami Dolnego Śląska.
  144. ↑ a b Burza wokół Olgi Tokarczuk. Noblistka rezygnuje z przyznanego tytułu. Onet.pl, 2020-09-25. [dostęp 2021-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-31)]. (pol.).
  145. ↑ Olga Tokarczuk rezygnuje z przyznanego tytułu. „Nie chce być elementem gry”. gremimedia.pl, 2020-09-25. [dostęp 2021-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-31)]. (pol.).
  146. ↑ a b Magdalena Kozioł, Olga Tokarczuk odmawia przyjęcia tytułu Honorowego Obywatela Dolnego Śląska, 25 września 2020.
  147. ↑ Doktor honoris causa dla Olgi Tokarczuk.
  148. ↑ Doktorat honoris causa UW dla Olgi Tokarczuk, uw.edu.pl [dostęp 2022-02-23].
  149. ↑ Redakcja, Uniwersytet Wrocławski nadał tytuł doktora honoris causa noblistce Oldze Tokarczuk, wroclaw.pl [dostęp 2021-10-07] (pol.).
  150. ↑ Olga Tokarczuk z tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego
  151. ↑ Wyborcza.pl, krakow.wyborcza.pl [dostęp 2021-10-07].
  152. ↑ Honorowe obywatelstwo Miasta Krakowa dla Olgi Tokarczuk, radiokrakow.pl [dostęp 2021-10-08] (pol.).
  153. ↑ Olga Tokarczuk z trzecią nominacją do Bookera! Jury doceniło "Księgi Jakubowe"
  154. ↑ Olga Tokarczuk - Doctor Honoris Causa Uniwersytetu Sofijskiego, przyblizamybulgarie.com, 14 czerwca 2022 [dostęp 2023-03-14].
  155. ↑ This Week: TAU's Board of Governors Meeting 2023, 14 maja 2023 (ang.).
  156. ↑ Olga Tokarczuk laureatką międzynarodowej nagrody literackiej "Literary Flame", wirtualnywydawca.pl, 28 sierpnia 2023 [dostęp 2023-11-03] (pol.).
  157. ↑ „(555468) Tokarczuk” w kosmosie. „To dla mnie bardzo ważny dzień”, Wprost.pl, 2021-07-30, dostęp 2021-08-12
  158. ↑ Planetoida 555468 została oficjalnie nazwana „Tokarczuk”, Wikinews, 2021-07-31
  159. ↑ Gloria Artis dla Olgi Tokarczuk. mkidn.gov.pl, 2010-01-29. [dostęp 2012-11-21].
  160. ↑ Uchwała w sprawie przyznania Oldze Tokarczuk Odznaki Honorowej Złotej Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego. bip.umwd.dolnyslask.pl, 20 września 2018. [dostęp 2019-10-10].
  161. ↑ Odznaka Honorowa Wrocławia - Wrocław z wdzięcznością "Wratislavia Grato Animo", bip.um.wroc.pl [dostęp 2022-11-14].
  162. ↑ X uroczysta sesja Rady Powiatu Kłodzkiego. powiat.klodzko.pl, 4 października 2019. [dostęp 2019-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-11)].
  163. ↑ Spotkanie Marszałka Senatu z Olgą Tokarczuk. senat.gov.pl. [dostęp 2020-05-01].
  164. ↑ Ewa Sławek, Prawiek i inne czasy Olgi Tokarczuk w perspektywie lingwistyki kulturowej i ekologicznej, „Fabrica Litterarum Polono-Italica” (4), 2022, s. 1–14, DOI: 10.31261/FLPI.2022.04.11, ISSN 2658-185X [dostęp 2022-07-05].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Twórczość Olgi Tokarczuk
Powieści
Tomy opowiadań
Inne
Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie literatury
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Laureaci Nagrody Nobla związani z Polską
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Laureaci The Man Booker International Prize
Laureaci Nagrody Ikar
Laureaci Nagrody Literackiej „Nike”
Nagroda
główna
Wybór
czytelników
Nagroda
25-lecia
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Olga_Tokarczuk&oldid=71682104”