Onomatopeja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Onomatopeja (gr. ὀνοματοποιία onomatopoiía – „tworzenie nazw”)[1], wyraz dźwiękonaśladowczyfigura retoryczna, używana w poezji jako środek stylistyczny polegający na takim dobieraniu wyrazów (istniejących w mowie lub neologizmów albo glosolalii), aby naśladowały one swym brzmieniem opisywane zjawisko lub dźwięki wydawane przez opisywany przedmiot[2][3].

Dobrym przykładem jest Lokomotywa Juliana Tuwima:

(…)
Buch – jak gorąco! Uch – jak gorąco!
(…)

Onomatopei nie zabrakło w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza[4]:

Już trzykroć wrzasnął derkacz, pierwszy skrzypak łąki,
Już mu z dala wtórują z bagien basem bąki,
Już bekasy do góry porwawszy się wiją
I bekając raz po raz jak w bębenki biją.

Onomatopeja to wyraz naśladujący dźwięki i odgłosy naturalne, w tym dźwięki wydawane przez zwierzęta. W języku polskim (i nie tylko) onomatopeja jest rdzeniem wielu wyrazów, również czasowników i rzeczowników (np. buczeć, buczenie, szumieć, szum).

Przykład[edytuj | edytuj kod]

Szczekania psa w różnych językach:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Kopaliński: onomastyka; onomatopeja. [w:] Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [on-line]. slownik-online.pl. [dostęp 2018-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-13)].
  2. Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 422. ISBN 978-83-233-4066-9.
  3. Aleksandra Okopień-Sławińska, Onomatopeja [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
  4. Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s. 173.
  5. How Dogs Bark in Different Languages. psychologytoday.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-15)]..