Przejdź do zawartości

Opłata reprograficzna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Opłata reprograficzna (ang. copyright levies, CL) – opłata uiszczana na rzecz podmiotów praw autorskich (np. autorów) w ramach „godziwej rekompensaty” za straty, które podmioty praw autorskich ponoszą z powodu kopiowania utworów na dozwolony użytek prywatny. Jest to rekompensata za legalne działanie uiszczana na rzecz prywatnych podmiotów (nie fiskusa)[1], dlatego nie jest podatkiem ani „podatkiem od piractwa”.

W różnych państwach opłatę uiszczają importerzy lub producenci urządzeń do kopiowania lub czystych nośników. Koszty faktycznie ponoszą konsumenci. W Polsce opłatę uiszczają importerzy oraz producenci urządzeń i czystych nośników, a także posiadacze urządzeń, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów na dozwolony użytek prywatny innych osób.

Opłata według danych WIPO

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy opłaty reprograficzne zostały wprowadzone w Niemczech w 1966 roku. Wyłączne prawo do zezwalania lub zabraniania zwielokrotnienia utworów zostało w tym przypadku zastąpione prawem do godziwego wynagrodzenia[2].

W 2012 Światowa Organizacja Własności Intelektualnej (WIPO) przeprowadziła w 40 państwach ankietę w celu zbadania, na jakich zasadach pobierane były opłaty reprograficzne. Ustalono, że opłaty były popularne wśród przebadanych krajów europejskich (wyjątkami były: Cypr, Irlandia, Luksemburg, Malta i Wielka Brytania). Opłaty nie były pobierane w żadnym z przebadanych państw azjatyckich[2].

Prawo Unii Europejskiej

[edytuj | edytuj kod]

Podstawą do ustanawiania opłat reprograficznych przez państwa członkowskie Unii Europejskiej jest dyrektywa 2001/29/WE. Na podstawie art. 2 podmioty praw autorskich mają wyłączne prawo do zezwalania lub zabraniania zwielokrotnienia utworów. Artykuł 5 ust. 2 lit b) stanowi, że państwa członkowskie UE mogą wprowadzić wyjątek lub ograniczenie wspomnianego prawa „w odniesieniu do zwielokrotniania na dowolnych nośnikach przez osobę fizyczną do prywatnego użytku i do celów ani bezpośrednio, ani pośrednio handlowych, pod warunkiem że podmioty praw autorskich otrzymają godziwą rekompensatę”[3].

Niektóre ze sporów sądowych na tle opłat reprograficznych znalazły finał przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który orzekał, jak należy interpretować przepisy dyrektywy 2001/29 (WE)[4]. Według Trybunału Sprawiedliwości „osobą, która wyrządziła szkodę podmiotowi wyłącznie uprawnionemu do zwielokrotniania utworu, jest osoba, która sporządziła na swój użytek prywatny kopię chronionego utworu bez zwrócenia się o uprzednią zgodę do wspomnianego podmiotu. Z tego względu co do zasady na tej osobie ciąży obowiązek naprawienia szkody związanej ze zwielokrotnianiem, poprzez sfinansowanie rekompensaty, która zostanie uiszczona temu podmiotowi”[5].

Trybunał orzekł także, że państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy, które do uiszczenia opłat zobowiązują te podmioty, które „dysponują sprzętem, urządzeniami i nośnikami zwielokrotniania cyfrowego i które z tego tytułu prawnie lub faktycznie udostępniają ten sprzęt osobom prywatnym lub świadczą tym osobom usługi zwielokrotniania”[5].

Opłaty reprograficzne w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Podstawa prawna pobierania opłat

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce kwestię opłat reprograficznych regulują art. 20 i art. 201 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz rozporządzenie ministra kultury z dnia 2 czerwca 2003[6]. Pierwszy z wymienionych artykułów obejmuje producentów i importerów magnetofonów, magnetowidów, kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń, a także czystych nośników. Drugi z kolei dotyczy posiadaczy urządzeń, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie zwielokrotniania utworów dla własnego użytku osobistego osób trzecich[7].

Prawo podmiotów praw autorskich do wynagrodzenia jest niezrzekalne, niezbywalne i niepodlegające egzekucji. Pośrednictwo organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi (tzw. OZZ) jest obowiązkowe. Opłata reprograficzna jest zobowiązaniem cywilnoprawnym[8].

Związek Importerów i Producentów Sprzętu Elektrycznego i Elektronicznego Branży RTV i IT w kwietniu 2014 zwracał uwagę na brak w polskiej ustawie o prawie autorskim definicji importera oraz brak definicji urządzenia reprograficznego. Ponadto Związek proponował jasne określenie podstawy naliczania opłaty reprograficznej od ceny netto urządzenia. Związek zaproponował też precyzyjny przepis, że opłata reprograficzna nakładana jest tylko na urządzenia osób fizycznych przeznaczony do prywatnego użytku. Opłata nie powinna być, według Związku, nakładana na sprzęt kupowany do innych celów i przez inne podmioty[9].

Mechanizm pobierania opłat

[edytuj | edytuj kod]
Papier formatu A4 obciążony jest opłatą reprograficzną

Kwoty z tytułu opłat reprograficznych uiszczane są przez producentów i importerów wymienionego wyżej sprzętu, a ponadto: drukarek, faksów i czystych nośników (kaset magnetofonowych, kaset VHS, płyt CD i DVD oraz papieru formatu A3 i A4)[10] na rzecz OZZ uprawnionych do inkasa opłat (np. ZPAV, ZAiKS, inne). Organizacje zbiorowego zarządzania po potrąceniu kosztów inkasa opłat przekazują część otrzymanych kwot twórcom. Ciężar opłaty, która w efekcie zwiększa cenę urządzenia lub nośnika, obciąża końcowego nabywcę produktu. Maksymalna stawka opłaty wynosi 3 proc. ceny sprzedaży urządzenia lub nośnika.

Krytyka

[edytuj | edytuj kod]

Importerzy w Polsce twierdzą, że opłata spowoduje wzrost cen nawet o 10%[potrzebny przypis]. W Polsce i na szczeblu unijnym trwają spory dotyczące zasadności pobierania opłat reprograficznych i sposobu ich regulacji. Nowe technologie wykraczają poza dozwolony użytek i tradycyjne sposoby używania utworów. Są to między innymi: dostęp do treści za pośrednictwem wielu urządzeń z opcją synchronizacji, udostępnianie usług innym osobom, przechowywanie utworów w chmurze zamiast na urządzeniach użytkowników. Nie jest jasne, w jakim zakresie takie działania mogą być objęte umowami licencyjnymi i w jakim zakresie mają być odpłatne[11].

Polska jest jednym z niewielu państw członkowskich UE, w których nie pobiera się opłaty reprograficznej od producentów m.in. tabletów, smartfonów i telewizorów Smart TV. W drugim kwartale 2020 roku minister kultury Piotr Gliński zapowiedział aktualizację opłaty od czystych nośników w ustawie o statusie artysty[12]. Sprawa ta została poruszona przy okazji kampanii prezydenckiej przez prezydenta RP Andrzeja Dudę, który opowiedział się przeciwko aktualizacji. Walczący o reelekcję prezydent napisał na Twitterze, że jego zdaniem „obciążenie wszystkich smartfonów opłatą na rzecz ZAiKS byłoby niesprawiedliwe i konstytucyjnie wadliwe”[13].

Stowarzyszenie Autorów ZAiKS twierdzi, że brak aktualizacji listy czystych nośników jest wynikiem „skutecznego i agresywnego lobbingu producentów i importerów sprzętu elektronicznego”. ZAiKS argumentuje, że zaktualizowanie listy czystych nośników o smartfony, tablety i telewizory Smart TV nie wpłynie na ceny sprzętu elektronicznego, ponieważ rynek ten jest wysoce konkurencyjny, a taka opłata wprowadzona w innych krajach europejskich nie poskutkowała wzrostem cen elektroniki[14]. Stowarzyszenie twierdzi ponadto, że nieaktualna lista urządzeń objętych opłatą skutkuje osłabieniem polskiej kultury i środowiska kreatywnego. Podaje także, że przychody polskich twórców z tytułu opłaty reprograficznej są kilka lub nawet kilkadziesiąt razy niższe niż przychody twórców w innych krajach UE[15].

Odmienne stanowisko zajmują między innymi przedstawiciele inicjatywy Stop ACTA 2. Ich zdaniem opłata reprograficzna jest podatkiem popieranym przez „grupy lobbingowe obracające prawami artystów”[16][17]. Rozszerzenie jej na smartfony i podobny sprzęt „pogorszy sytuację wszystkich obywateli”[18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ministerstwo Kultury: Opłata reprograficzna nie jest podatkiem [online], podatki.gazetaprawna.pl, 3 marca 2021 [dostęp 2021-05-11] (pol.).
  2. a b Światowa Organizacja Własności Intelektualnej, International Survey on Private Copying. Law & Practice, 2012, ISBN 978-92-805-2271-6.
  3. Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. EUR-Lex, 22/05/2001. [dostęp 2014-05-03].
  4. Por. np. wyrok TSUE w sprawie C-467/08 (Padawan vs SGAE) oraz C-462/09 (Stichting de Thuiskopie vs Opus).
  5. a b Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2010 r. C-467/08, Padawan SL v. Sociedad General de Autores y Editores de España (SGAE) (Dz. Urz. UE C 346 z 18 października 2010, s. 5).
  6. Rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz.U. z 2003 r. nr 105, poz. 991).
  7. Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1062).
  8. Barta i Markiewicz 2016 ↓, s. 2018.
  9. Aleksandra Baranowska-Skimina: Opłata reprograficzna: przepisy do zmiany?. eGospodarka.pl (KASAT Sp. z o.o.), 2014-04-04. [dostęp 2014-05-03].
  10. Stawki opłaty dla poszczególnych urządzeń i nośników określa Rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów.
  11. António Vitorino: Recommendations resulting from the mediation on private copying and reprography levies (archiwum). Komisja Europejska, 31 stycznia 2013. [dostęp 2020-04-03]. (ang.).
  12. Twórcy i ZAIKS popierają objęcie smartfonów i tabletów opłatą reprograficzną, dziękują Glińskiemu za poparcie [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2020-07-20] (pol.).
  13. Opłata reprograficzna. Andrzej Duda o podatku od smartfonów - Biznes, biznes.radiozet.pl, 1593 [dostęp 2020-07-20] (pol.).
  14. Marcin Marcinkiewicz, Opłata reprograficzna – czy zapłacimy więcej za smartfony? [online], Ton składowy, 3 czerwca 2020 [dostęp 2020-07-20] (pol.).
  15. Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Piotr Gliński zapowiedział aktualizację opłaty od czystych nośników w ustawie o statusie artysty [online], Stowarzyszenie Autorów ZAiKS [dostęp 2020-07-20].
  16. ZAiKS chce nowego podatku. Nawet 6% od smartfonów i tabletów - WNET.fm [online], wnet.fm [dostęp 2020-05-24].
  17. Jastrzębski: Robert Gliński, brat wicepremiera zasiada w Radzie Stowarzyszenia ZAiKS. Czy to nie konflikt interesów? - WNET.fm [online], wnet.fm [dostęp 2020-05-24].
  18. Opłata reprograficzna oznacza droższe smartfony i telewizory [online], AntyWeb, 22 maja 2020 [dostęp 2020-05-24] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Janusz Barta, Ryszard Markiewicz, Prawo autorskie, Warszawa: Wolters Kluwer, 2016, ISBN 978-83-264-9694-3.