Opactwo św. Augustyna w Canterbury
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
 Brama Abbot Fyndona ze skwerem Lady Wootton's Green na pierwszym planie. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Kraj | |
| Spełniane kryterium |
Kulturowe: i,ii,vi |
| Numer ref. | |
| Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę |
1988 |
Położenie na mapie Anglii  | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |
 51°16′44,000″N 1°05′13,499″E/51,278889 1,087083
| |
Opactwo św. Augustyna w Canterbury (ang. St Augustine's Abbey) – dawny klasztor benedyktynów w Canterbury, w Anglii[1]. Opactwo zostało założone w 598 roku i funkcjonowało jako klasztor do czasu jego rozwiązania w 1538 roku, podczas powstania Kościoła anglikańskiego. Od 1848 roku część terenu została przeznaczona do celów edukacyjnych, a ruiny opactwa zostały zachowane ze względu na ich wartość historyczną[2].
Wraz z katedrą i kościołem św. Marcina opactwo wpisane jest na liście światowego dziedzictwa UNESCO[3].
Od założenia do rozwiązania[edytuj | edytuj kod]
W 597 roku Augustyn przybył do anglosaskiej Anglii, wysłany przez papieża Grzegorza I jako misjonarz w celu nawrócenia Anglosasów[4]. Królem Kentu w tym czasie był Æthelberht. Mimo że modlił się w pogańskiej świątyni położonej na wschód od Canterbury tuż za murami miasta, Ethelbert był mężem chrześcijanki, Berthy. Zgodnie z ustnym przekazem, król nie tylko oddał swą świątynię i jej okolice św. Augustynowi na kościół i klasztor[4], nakazał także, aby kościół został wzniesiony tak, aby "charakteryzował się splendorem, i był poświęcony błogosławionym apostołom Piotrowym i Pawłowi, oraz był obdarowany rozmaitymi prezentami". Jednym z celów założenia opactwa było zapewnienie miejsca zamieszkania Augustynowi i jego bratnim mnichom. Jako drugi, zarówno król Ethelbert, jak i Augustyn przewidzieli opactwo jako miejsce pochówku opatów, arcybiskupów i królów Kentu[5].
William Thorne, XIV-wieczny kronikarz opactwa, zapisuje rok 598 jako rok założenia[5]. Budynki klasztorne najprawdopodobniej były drewniane w konstrukcji saskiej, więc można je było szybko zbudować. Jednak budowanie kamiennego kościoła, podobnego do kościołów, które Augustyn znał w Rzymie, trwało dłużej[6]. Kościół został ukończony i konsekrowany w 613 roku. Około 624 roku, w niewielkiej odległości na wschód, Eadbald, syn i następca Ethelberta, założył drugi kościół, poświęcony Świętej Marii, również jako miejsce pochówku królewskiej rodziny Kentu[7]. Opactwo stało się znane jako św. Augustyna dopiero po śmierci założyciela[8].
Dwa wieki po założeniu klasztoru, opactwo św. Augustyna było jedynym istotnym miejscem kultu w królestwie Kentu[9]. Historyk G.F. Maclear określił je jako "szkołę misyjną", w której rozkwitła "wiedza klasyczna i nauka języka angielskiego"[10]. Z biegiem czasu opactwo zgromadziło obszerną bibliotekę zawierającą zarówno książki religijne jak i świeckie. Dodatkowo posiadało skryptorium wytwarzające manuskrypty[11].
Od około 1250 roku opactwo doświadczyło okres bogactwa[12]. Boggis opisuje ten czas jako czas "światowej klasy świetności", naznaczoną "wystawnymi wydatkami" na nowe budynki, wizyty królewskie i bankiety z tysiącami gości. Te wydatki doprowadziły do wielkich długów, które, gdyby nie hojni dobroczyńcy, mogłyby doprowadzić opactwo do całkowitego bankructwa[13].
Klasztor, frater (refektarz) i kuchnia zostały całkowicie przebudowane. Została zbudowana nowa część mieszkalna opactwa. Na początku XIV wieku, dodano także w warzelnię, piekarnię, oraz nową winnicę otoczoną murem. Na wschód od kościoła zbudowano kaplicę Lady Chapel[8].
Brama Fyndona[edytuj | edytuj kod]
Brama Fyndona doznała takich zniszczeń przez niemieckie bomby podczas II wojny światowej, że musiała zostać całkowicie odbudowana[14]. Brama prowadzi na mały placyk znany od czasów panowania Karola I jako Lady Wootton's Green, po wdowie po Edwardzie, lordzie Woottonie z Marley, który mieszkał w pałacu do jej śmierci w 1658 roku[15]. Na placu stoją posągi Æthelberhta króla Kent i królowej Bertha[14].
-
Rzeźba króla Æthelberta -
Rzeźba królowej Berthy
Godne uwagi pochówki w opactwie[edytuj | edytuj kod]
- Æthelberht z Kentu, król Kentu, w kościele św. Piotra i Pawła. Jego nagrobek został później umieszczony ponad głównym ołtarzem kościoła w normańskiego
- Eadbald z Kentu, król Kentu, w kościele św. Piotra i Pawła
- Emma z Austrasii, małżonka Eadbalda, także w kościele św. Piotra i Pawła
- Justus, pierwszy biskup Rochester, czwarty arcybiskup Canterbury
Zachowane ruiny[edytuj | edytuj kod]
-
Ruiny anglosaskiego kościoła św. Pankracego -
Ruiny rotundy oraz nawy kościoła św. Piotra i Pawła -
Widok katedry w Canterbury od strony ruin opactwa Augustyna -
-
Groby Mellita, Justa z Canterbury and Wawrzyńca z Canterbury, jednych z pierwszych arcybiskupów Canterbury
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Saint Augustine of Canterbury, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] (ang.).
- ↑ "Opactwo św. Augustyna" pod adresem http://www.britainexpress.com/attractions.htm?attraction=27 . Dostęp do 13 grudnia 2013 r.
- ↑ Canterbury Cathedral, St Augustine's Abbey, and St Martin's Church. UNESCO. [dostęp 2019-02-24]. (ang.).
- ↑ a b Dziedzictwo chrześcijańskie w Anglii: Przewodnik Kent na stronie anglojęzycznej w Amsterdamie, 2 lipca 2013
- ↑ a b William Page, red., "Domy benedyktynów: Opactwo św. Augustyna, Canterbury" w Historia hrabstwa Kent: Tom 2 (1926), 126-133 w British History Online, dostęp 20 lipca 2013
- ↑ RJE Boggis, Historia klasztoru św. Augustyna (1901), 9-10
- ↑ SE Kelly, "Eadbald (zm. 640)," Oxford Online Dictionary of National Biography, 2004.
- ↑ a b Opactwo św. Augustyna, Canterbury at sacred-destinations.com, dostęp 19 listopada 2013 r
- ↑ Boggis (1901), 19
- ↑ GF Maclear, S. Augustine's, Canterbury: jego wzrost, zniszczenie i przywrócenie (Wells Gardner, Darton & Co., 1888). tekst online.
- ↑ Judith Roebuck, St Augustine's Abbey (English Heritage, 1997), 4-5.
- ↑ Canon WF France, St Augustine's, Canterbury: A Story of Enduring Life (SPCK, 1952) 7.
- ↑ RJE Boggis, Historia klasztoru św. Augustyna (1901) 70, 85, 96, 103. Dostępne online w Książkach Google.
- ↑ a b Fyndon Gate na britainexpress.com, dostęp 15 listopada 2013
- ↑ Ewell (1896), 14-15, 19
