Opactwo św. Marii Magdaleny w Le Barroux

Opactwo św. Marii Magdaleny
w Le Barroux
	; Budynek opactwa
Państwo	Francja
Miejscowość	Le Barroux
Kościół	rzymskokatolicki
Rodzaj klasztoru	Opactwo sui iuris
Właściciel	Benedyktyni
Opat	Dom Louis-Marie de Geyer d'Orth OSB
Liczba zakonników (2013)	57
Założyciel klasztoru	Dom Gérard Calvet OSB
Data budowy	1978 – 1989
	Położenie na mapie Francji Opactwo św. Marii Magdaleny; w Le Barroux
	44°09′07″N 5°05′54″E/44,151944 5,098333
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Ten artykuł od 2022-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Opactwo św. Marii Magdaleny w Le Barroux – męski klasztor benedyktyński sui iuris w Le Barroux, we Francji, ufundowany w 1981 roku. Sprawuje się w nim liturgię w klasycznym rycie rzymskim. Od 2008 roku należy do Konfederacji Benedyktyńskiej.

Historia

Klasztor został założony w 1981 roku, choć sięga początkami roku 1970, gdy Dom Gérard Calvet rozpoczął życie pustelnicze w ruinach klasztoru przylegającego do opuszczonej romańskiej kaplicy św. Marii Magdaleny w Bédoin. W 1978 roku rozpoczęła się jego budowa, która trwała do 1989 roku, gdy konsekrowano kościół opacki p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny.

Początkowo zakonnicy współpracowali z arcybiskupem Lefebvre’em, lecz dystansowali się od jego ruchu po konsekrowaniu przez niego biskupów bez mandatu papieskiego. Dom Gérard zwrócił się wówczas do Kurii Rzymskiej z prośbą o uregulowanie statusu kanonicznego wspólnoty na mocy motu proprio Jana Pawła II Ecclesia Dei.

Od 2 czerwca 1989 r. klasztor posiada godność opactwa sui iuris (podległego bezpośrednio Stolicy Apostolskiej)^[2].

W 2002 r. powstała nowa fundacja wspólnoty. W roku 2021 rzeczony klasztor Świętej Maryi de La Garde w Saint-Pierre-de-Clairac również został podniesiony do rangi opactwa^[3]^[4].

W 2008 r. wspólnota dołączyła do Konfederacji Benedyktyńskiej.

W pobliżu znajduje się żeńskie opactwo Zwiastowania NMP w Le Barroux.

Opaci klasztoru

Dom Gérard Calvet (1989 – 2003)
Dom Louis-Marie de Geyer d'Orth (od 2003)

Zobacz też

Przypisy

↑ Des nouvelles de Sainte-Marie de la Garde. riposte-catholique.fr. [dostęp 2024-01-25]. (fr.).
↑ Klasztory w Le Barroux. W: Paweł Milcarek: Historia Mszy. Kraków: AA s.c., 2009, s. 330. ISBN 978-83-61881-27-8.
↑ Dawid Pietras: Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego: status prawny liturgii i wspólnot. Dębogóra: Wydawnictwo Dębogóra, 2021, s. 380. ISBN 978-83-64964-87-9.
↑ Erection en abbaye et premier abbé (2021). la-garde.org. [dostęp 2024-01-25]. (fr.).

Linki zewnętrzne

Strona opactwa

[1] Des nouvelles de Sainte-Marie de la Garde. riposte-catholique.fr. [dostęp 2024-01-25]. (fr.).

[2] Klasztory w Le Barroux. W: Paweł Milcarek: Historia Mszy. Kraków: AA s.c., 2009, s. 330. ISBN 978-83-61881-27-8.

[3] Dawid Pietras: Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego: status prawny liturgii i wspólnot. Dębogóra: Wydawnictwo Dębogóra, 2021, s. 380. ISBN 978-83-64964-87-9.

[4] Erection en abbaye et premier abbé (2021). la-garde.org. [dostęp 2024-01-25]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]