Oporządzenie polowe Wojska Polskiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oporządzenie niepełne. Rozmieszczenie elementów według regulaminu, w praktyce niestosowane ze względu na małą ergonomię
Żołnierz z oporządzeniem pełnym. Rozmieszczenie elementów według regulaminu

Oporządzenie polowe szeregowca – system oporządzeniowy oparty na pasoszelkach używany w Wojsku Polskim od połowy XX wieku. Niektóre elementy tego systemu występują w tyłowych i szkolnych jednostkach Wojska Polskiego do dnia dzisiejszego.[potrzebny przypis]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parciane pasoszelki zostały wprowadzone na wyposażenie Ludowego Wojska Polskiego w połowie XX wieku, w tym czasie podobne rozwiązania występowały w innych armiach państw Układu Warszawskiego. Oporządzenie to wywodziło się w prostej linii z oporządzenia armii niemieckiej z okresu II wojny światowej. Choć takie oporządzenie było nieergonomiczne oraz technologicznie przestarzałe miało swoje niewątpliwe zalety przy koncepcji wojny totalnej, w której należało wyposażyć kilkuset tysięcy żołnierzy z poboru – było tanie i łatwe w produkcji[potrzebny przypis].

Na przełomie lat 80. i 90. wprowadzono nowe elementy (m.in. nowy typ plecaka, nowe pasy, ładownice na magazynki), lecz system pozostawał przestarzały. W drugiej połowie lat 90. wprowadzono szelki wz. 988/MON oraz nowe rodzaje plecaków. Obecnie duża część żołnierzy (zwłaszcza pełniących służbę poza granicami kraju) używa kamizelek i plecaków zakupionych prywatnie (lub interwencyjnie przez jednostki). Obecnie parciane pasoszelki używane są w jednostkach tyłowych, NSR oraz podczas szkolenia unitarnego.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Oporządzenie składało się z:

Występowały dwie konfiguracje oporządzenia: tzw. pełne i niepełne. Oporządzenie pełne obowiązywało podczas warty, przy wyjściu na ćwiczenia w pole lub na rozkaz przełożonych. Natomiast oporządzenie niepełne składało się z takich samych elementów z wyjątkiem tornistra.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]