Pręgoopos czarnobarkowy
| Caluromysiops irrupta | |
| Sanborn, 1951[1] | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj |
Caluromysiops |
| Gatunek |
pręgoopos czarnobarkowy |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Pręgoopos czarnobarkowy[3], opos czarnobarki (Caluromysiops irrupta) – gatunek torbacza z podrodziny wełnooposów (Caluromyinae) w obrębie rodziny dydelfowatych (Didelphidae).
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj i gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1951 roku amerykański teriolog Colin Campbell Sanborn nadając im odpowiednio nazwy Caluromysiops i Caluromysiops irrupta[1]. Miejsce typowe to Quincemil (13°S 71°W/-13,220000 -70,700000) na wysokości 680 m n.p.m., Region Cuzco, Peru[4][1][5][6]. Holotyp to skóra i czaszka młodego samca o sygnaturze FMNH 68336 i przechowywany w Muzeum Historii Naturalnej w Chicago[6]. ZOstał odłowiony 11 lipca 1950 roku przez peruwiańskiego ornitologa Celestino Kalinowski[1]. Jedyny przedstawiciel rodzaju pręgoopos[3] (Caluromysiops)[5][7][4].
Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[5].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Pręgoopos czarnobarkowy zamieszkuje lasy tropikalne w Ameryki Południowej w południowej Kolumbii, wschodnim Peru, zachodniej Brazylii i prawdopodobnie w północnej Boliwii[5][7][4][2].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Caluromysiops: rodzaj Caluromys J.A. Allen, 1900 (wełnoopos); ωψ ōps, ωπος ōpos ‘wygląd, oblicze’[1][8].
- irrupta: łac. irruptus ‘nierozerwalny’[1][9].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 25–33 cm, długość ogona 31–34 cm; masa ciała 300–500 g[7][10]. Prowadzi nadrzewny i nocny tryb życia. Ma duże oczy, dzięki którym dobrze widzi w ciemności. Jego sierść jest krótka, gęsta, czarna na grzbiecie, szara na reszcie ciała. Chwytny ogon służy do przytrzymywania się wśród gałęzi. Przednie kończyny są dłuższe od tylnych.
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Pręgoopos czarnobarkowy odżywia się owocami i nektarem. Żyje w koronach drzew, w dzień przebywa w dziupli.
Status zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern „najmniejszej troski”)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g C.C. Sanborn. Two new mammals from southern Peru. „Fieldiana”. Zoology. 31 (44), s. 474, 1951. (ang.).
- ↑ a b c S. Solari, N. Cáceres, Caluromysiops irrupta, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, wersja 2017-2 [dostęp 2017-11-06] (ang.).
- ↑ a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 2. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Caluromysiops irrupta. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2023-07-15].
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 42. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b R. Voss. An annotated checklist of Recent opossums (Mammalia: Didelphidae). „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 455, s. 8, 2022. (ang.).
- ↑ a b c D. Astúa: Family Didelphidae (Opossums). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 133. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
- ↑ Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 155, OCLC 637083062 (ang.).
- ↑ K.F. Kumaniecki: Słownik łacińsko-polski. Warszawa: Wydawnictwo Szkolne PWN, 1957, s. 280. (łac. • pol.).
- ↑ Lynx Nature Books (A. Monadjem (przedmowa) & C.J. Burgin (wstęp)): All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 31. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 69. ISBN 83-01-14344-4.
- J. Chuang: Caluromysiops irrupta. (On-line), Animal Diversity Web, 1999. [dostęp 2008-04-05]. (ang.).