Orliczka (roślina)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Orliczka
Ilustracja
Pteris ensiformis
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

telomowe

Gromada

naczyniowe

Klasa

paprocie

Podklasa

paprotkowe

Rząd

paprotkowce

Rodzina

orliczkowate

Rodzaj

orliczka

Nazwa systematyczna
Pteris L.
Sp. Pl. 2. 1073. 1753
Typ nomenklatoryczny

Pteris longifolia L.[3]

Pteris cretica var albolineata
Pteris excelsa
Pteris argyrea

Orliczka (Pteris) – rodzaj paproci należący do rodziny orliczkowatych. Należy do niego ponad 320 gatunków[4] szeroko rozprzestrzenionych na obszarach klimatu umiarkowanego i subtropikalnego na całej kuli ziemskiej[5]. Wiele gatunków orliczek jest uprawianych ze względu na walory ozdobne liści i niewielkie wymagania. Do najpopularniejszych w uprawie należą: orliczka kreteńska P. cretica, orliczka wrażliwa P. tremula i orliczka mieczowata P. ensiformis[6].

Nazwa orliczka pochodzi od tego, że liście niektórych gatunków są podobne do skrzydeł ptaka (w języku greckim pteron = skrzydło).

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Pteris multifida
Pteris quadriradiata
Pteris tremula
Pteris tricolor
Homonimy[3]

Pteris Gleditsch ex Scopoli = Dryopteris Adanson

Pozycja systematyczna

Jeden z rodzajów z podrodziny Pteridoideae z rodziny orliczkowatych Pteridaceae[2].

Wykaz gatunków[4][6]

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Liczne gatunki są uprawiane jako rośliny ozdobne, w tym także w rozmaitych odmianach. W klimacie umiarkowanym uprawiane są jako rośliny pokojowe – źle znoszą niskie temperatury (poniżej 8 °C)[6]. Często uprawiane są także w ogrodach botanicznych, a niektóre odmiany również pod osłonami dla liści wykorzystywanych do wiązanek, wieńców i bukietów. Najczęściej uprawianym gatunkiem jest orliczka kreteńska Pteris cretica, zwłaszcza jej odmiana o dwubarwnych liściach var. albolineata[6]. Orliczki są łatwe w uprawie, pod warunkiem zapewnienia im wystarczającej wilgotności[5] i dobrych warunków świetlnych[6]. Rozmnażają się przez zarodniki powstające w zarodniach na brzegu liści, część gatunków można rozmnażać również przez podział rozrośniętych kęp[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
  2. a b The Pteridophyte Phylogeny Group, A community-derived classification for extant lycophytes and ferns, „Journal of Systematics and Evolution”, 54 (6), 2016, s. 563–603, DOI10.1111/jse.12229.
  3. a b Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-03-09].
  4. a b c Pteris L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2020-12-26].
  5. a b Dawid Longman: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Warszawa: PWRiL, 1997. ISBN 83-09-01559-3.
  6. a b c d e f Elżbieta Zenkteler: Paprocie. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1994, s. 102-103. ISBN 83-09-01604-2.