Ortoepia
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Ortoepia (gr. ὀρθός, orthos „poprawny”, ἔπος, épos „słowo, mowa”) – unormowany system wymowy konkretnego języka, w szczególności ogólnoetnicznego standardu[1]. Mianem ortoepii określa się również dział językoznawstwa badający normatywną wymowę, blisko związany z fonetyką i fonologią[1]. Praktyka ortoepii polega na sankcjonowaniu w sposób preskryptywny pewnego wariantu wymowy, który uznaje się za optymalny pod względem rozprzestrzenienia, systemowości, spójności itp.[1] Założeniem ortoepii jest osiągnięcie pewnej jednolitości w zakresie wymowy celem umożliwienia komunikacji ponadgwarowej w danej wspólnocie językowej[1].
W skład ortoepii mogą wchodzić także ortofonia[2] i ortografia[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d ortoepija [w:] Hrvatska enciklopedija [online] [dostęp 2019-10-13] (serb.-chorw.).
- ↑ Marie Krčmová: ORTOEPIE. W: Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová: Nový encyklopedický slovník češtiny. 2017. (cz.)
- ↑ Polański 1999 ↓, s. 409.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ortoepia. onet.wiem. [dostęp 2012-07-07].
- Kazimierz Polański: Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Wrocław: Ossolineum, 1999. ISBN 83-04-04445-5.
