Ortografia
Ortografia (z gr. ορθο-, ortho- = poprawny, γραφος, grafos = piszący) inaczej pisownia – zbiór umownych konwencji regulujących sposób zapisu słów danego języka za pomocą liter alfabetu lub innych symboli[1]. Za część ortografii uznaje się często przepisy interpunkcyjne, typografia zaś jest traktowana jako odrębne zagadnienie.
Ortografia nie jest składową języka w ścisłym tego słowa znaczeniu; stanowi ona jedynie zewnętrzne narzędzie do jego reprezentacji piśmiennej[2]. Jako sztuczny system opracowany świadomie i celowo przez człowieka, ortografia zawsze odwzorowuje jakąś formę mowy[3][4].
Ortografia jest dziedziną skodyfikowaną, przy czym kształt ortografii niektórych języków (jak na przykład angielski) jest uzależniony od uzusu; natomiast w przypadku niektórych, jak np. język polski, dąży się do pełnej kodyfikacji normatywnej[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Polański 1999 ↓, s. 409.
- ↑ Markowski 2004 ↓, s. 1636.
- ↑ 'Good Language' and Insecure Speakers [w:] Nils Langer, The Rechtschreibreform – A Lesson in Linguistic Purism, „German as a foreign language”, 3/2000, University of Bristol, 2000, s. 17-18 (ang.).
- ↑ Asya Pereltsvaig: On the primacy of the spoken language (ang.). W: Language Acquisition [on-line]. Languages Of The World, 2011-08-30. [dostęp 2018-11-29].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Polański: Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Wrocław: Ossolineum, 1999. ISBN 83-04-04445-5.
- Joanna Ginter: Rola internetowych poradni językowych w procesie normalizacji pisowni polskiej. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2016. ISBN 978-83-7865-454-4.
- Andrzej Markowski: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN. Warszawa: 2004.
