Osiec korówkowy
| Aphelinus mali | |
| (Haldeman, 1851) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
osiec korówkowy |
Osiec korówkowy (Aphelinus mali) – gatunek błonkówki z rodziny oścowatych i podrodziny Aphelininae.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Ciało długości około 1,5[1] lub 2 mm[2], czarne z żółtym pasem z przodu odwłoka[1]. Nogi długie, ciemnej barwy, przednie golenie, oraz biodra tylnych nóg (trzeciej pary) są żółtawe. Skrzydła szkliste, tęczowo mieniące się, o silnie zredukowanym użyłkowaniu. Larwa długości około 1,5mm.[3]
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Błonkówka ta jest parazytoidem monofagicznym bawełnicy korówki (Eriosoma lanigerum) lub oligofagicznym rodzaju Eriosoma, należącego do mszyc[1]. Samica składa jaja do ciała mszycy[2], przebijając jej odwłok pokładełkiem. Larwa żeruje wewnątrz żywiciela, a po jego śmierci przepoczwarcza się, nie opuszczając jego ciała. Imagines wygryzają się przez jego ciało jako zdolne do rozrodu. Cykl życiowy trwa 19 do 43 dni[1], a w ciągu roku pojawia się 5 do 8 pokoleń[2].
Rozprzestrzenienie i znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Tereny naturalnego występowania tego ośca znajdują się w Ameryce Północnej. W związku z jego, odkrytą już pod koniec XIX wieku, skutecznością w zwalczaniu szkodliwej dla sadów bawełnicy korówki, został on celowo introdukowany do Europy, a także Afryki Południowej, Nowej Zelandii, Urugwaju, Brazylii i Argentyny. Do Polski trafił po raz pierwszy w 1923 roku[1].