Otliwki II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otliwki II
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

głębocki

Sielsowiet

Hołubicze

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Otliwki II”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Otliwki II”
Ziemia55°04′24″N 28°03′07″E/55,073333 28,051944

Otliwki II – dawny zaścianek. Tereny na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w sielsowiecie Hołubicze.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów ówczesny zaścianek leżał w granicach Imperium Rosyjskiego.

W latach 1921 – 1945 zaścianek leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, do 11 kwietnia 1929 w gminie Dokszyce, następnie w gminie Hołubicze[1][2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 6 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowało białoruską przynależność narodową. Był tu 1 budynek mieszkalny[3]. W 1931 w 1 domu zamieszkiwało 9 osób[4].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w m. Zaszcześle. Podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Hołubiczach[5].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921 - 1922), w Ziemi Wileńskiej (1922 - 1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224
  2. gmina wiejska Hołubicze. Radzima. [dostęp 2019-08-13]. (pol.).
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 22.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 16.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1228.