Otoczka (dopływ Regi)
 Przy moście drogi wojewódzkiej nr 109 | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rów wodny | |
| Długość | 13,6 km |
| Ujście | |
| Recypient | Rega |
| Miejsce |
k. Górzycy |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie Polski  | |
Otoczka (pot. Otoczka Reska) – rów wodny na Równinie Gryfickiej, w woj. zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, lewobrzeżny dopływ rzeki Regi o długości 13,6 km[1].
Rów bierze swe źródła w gminie Karnice w okolicy Czaplina, płynie w kierunku południowym pomiędzy Trzeszynem a Węgorzynem. Na południowy zachód od wsi Otok zmienia kierunek na zachód i wpada do Regi na południowy wschód od Górzycy.
Płynie szeroką, płaską doliną wypełnioną torfami[2].
Do Otoczki uchodzą wody z mechaniczno-biologicznej oczyszczalni ścieków w Prusinowie[3]. Według danych z 2005 roku rzeczywista ilość oczyszczonych ścieków odprowadzanych przez rów szczegółowy, którego odbiornikiem jest Otoczka wynosi 75 m³/dobę[4].
Nazwę Otoczka wprowadzono urzędowo w 1948 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Woedtker Bach[5]. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych określiła Otoczkę jako rów[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wykaz wód powierzchniowych przeznaczonych do bytowania ryb, skorupiaków i mięczaków oraz umożliwiających migrację ryb. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie, s. 6.
- ↑ Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Gryfice, 2.1.6. Wody powierzchniowe
- ↑ Oczyszczalnie ścieków. Zakład Gospodarki Komunalnej w Gryficach. [dostęp 2009-11-14]. (pol.).
- ↑ 7.4.1.1. Oczyszczalnie ścieków. W: Program Ochrony Środowiska Gminy Gryfice. Gryfice: UM w Gryficach, 2005-05-11, s. 94.
- ↑ Rozporządzenie Ministrów Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 1 października 1948 r. (M.P. z 1948 r. nr 78, poz. 692, s. 22)
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 200, ISBN 83-239-9607-5.