Otto Marcinek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto Marcinek
Otton Marcinek
Ilustracja
por. Otto Marcinek (ok. 1928)
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1897
Lwów

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1979
Brighton

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

2 Pułk Artylerii Motorowej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Otto Wilhelm Marcinek[a] (ur. 4 sierpnia 1897 we Lwowie, zm. 26 czerwca 1979 w Brighton) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 lipca[1] lub sierpnia[2] 1897 we Lwowie[1]. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. W latach 20. pozostawał oficerem 5 pułku artylerii polowej, stacjonującego w garnizonie Lwów[6][7][8]. W 1928 był adiutantem pułku[9]. Następnie został awansowany do stopnia kapitana w artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[10]. W latach 30. był instruktorem w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim[11][1]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 23. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12][13]. Następnie kierował placówką wywiadowczą „Durazzo”, działającą przy Konsulacie Generalnym RP w Wiedniu. Formalnie pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (tzw. rezerwa Oddziału II SG)[b].

Podczas II wojny światowej był dowódcą I dywizjonu 2 pułku artylerii motorowej. Był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Szkocji[1]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[1]. Dosłużył stopnia pułkownika[1].

Działał w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów i Anglo-Polish Society, należał do Koła Lwowian w Londynie[1]. Zmarł 29 czerwca 1979 w Brighton[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W Rocznikach Oficerskich 1923, 1924, 1928 figurował jako „Otton Marcinek”. W Roczniku Oficerskim 1932 wskazany jako „Otto Wilhelm Marcinek”.
  2. ↑ Tzw. rezerwa Oddziału II SG (zwana też „etatem zewnętrznym Oddziału II”) była to kilkudziesięcioosobowa grupa oficerów przydzielonych formalnie do dyspozycji szefa Biura Personalnego MSWojsk., a faktycznie oddelegowanych do ekspozytur terenowych oraz zagranicznych placówek wywiadowczych[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 36, s. 99, Czerwiec 1979. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. ↑ Roczniki Oficerskie 1928, 1932.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 826.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 750.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 474.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 723.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 646.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 379.
  9. ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 28.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 194.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 816.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 424.
  13. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 166.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. IX, 432.
  15. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 28, 31 grudnia 1977. 
  16. ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 26.
  17. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303.pdf „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otto_Marcinek&oldid=71182584”