Otto von Schrader

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto von Schrader
Ilustracja
Otto von Schrader na okręcie podwodnym w Norwegii
Admirał Admirał
Data i miejsce urodzenia

18 marca 1888
Ełk
Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

19 lipca 1945
Bergen
Norwegia

Przebieg służby
Lata służby

19071945

Siły zbrojne

 Kaiserliche Marine
 Reichsmarine
 Kriegsmarine

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego Złoty Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Order Domowy Hohenzollernów

Otto von Schrader (ur. 18 marca 1888 w Ełku, zm. 19 lipca 1945 w Bergen) – admirał floty Kriegsmarine podczas II wojny światowej, odznaczony 19 sierpnia 1943 Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego.

W czasie w czasie I wojny światowej, w 1916 roku, ukończył szkołę dowódców okrętów podwodnych. 2 września 1916 roku objął dowództwo okrętu SM UC-31[1], na jego pokładzie odniósł pierwsze samodzielne zwycięstwo. 31 grudnia, u ujścia Tyne, zatopił brytyjską łódź patrolową „Protector” o pojemności 200 BRT, której 19 członków załogi zginęło[2]. 27 września 1916 roku został na sześć miesięcy dowódcą SM UB-35[3]. Pod jego dowództwem UB-35 zatopił pierwszy statek. 17 października w czasie patrolu po Morzu Północnym zatopił norweski parowiec „Sten” o pojemności 1046 BRT[4]. Statek płynął z ładunkiem drobnicowym z Skien do Londynu. W czasie tego patrolu UB-35 pod dowództwem von Schradera zatopił 8 statków[5]. Największym był duński parowiec „Guldborg” o pojemności 1569 BRT[6]. UB-35 dowodził do 5 listopada 1916 roku. W okresie od 5 sierpnia do 31 października 1917 oraz 28 lutego do 18 sierpnia 1918 roku dowodził okrętem SM UB-64[7]. Na jego pokładzie 23 lipca 1918 roku na południe od wybrzeży Irlandii zatopił brytyjski uzbrojony statek handlowy „Marmora” o pojemności 10 509 BRT[8]. Statek płynął z Cardiff do Dakaru. 18 sierpnia 1918 roku Otto von Schrader zastąpił na stanowisku dowódcy okrętu SM U-53[9] kapitana Hansa Rose[10]. Na tym okręcie von Schrader służył do 1 grudnia 1918 roku, kiedy to został poddany Royal Navy.

Pod koniec II wojny światowej został jeńcem wojennym w Norwegii, gdzie popełnił samobójstwo 19 lipca 1945.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. UC 31. [w:] WWI U-boats [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  2. Protector. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  3. UB 35. [w:] WWI U-boats [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  4. Sten. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  5. Ships hit by UB 35. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-27]. (ang.).
  6. Guldborg. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  7. UB 64. [w:] WWI U-boats [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  8. Marmora. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  9. U 53. [w:] WWI U-boats [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-28]. (ang.).
  10. Hans Rose. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2013-12-27]. (ang.). (15 kwietnia 1885 - 6 grudnia 1969), pierwszy dowódca okrętu U-51, który za jego kadencji zatopił 81 statków nieprzyjaciela o łącznej pojemności 220 892 BRT oraz jeden okręt wojenny o wyporności 1050 oraz uszkodził 9 statków (45 606 BRT). 20 grudnia 1917 roku Rose został odznaczony Pour le Mérite.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]