51°50′50″N 15°42′35″E/51,847222 15,709722Otyń
|
|||
|
|||
 Rynek |
|||
| Państwo |  Polska |
||
| Województwo | lubuskie | ||
| Powiat | nowosolski | ||
| Gmina | Otyń | ||
| Liczba ludności (2017) | 1542 | ||
| Strefa numeracyjna | (+48) 68 | ||
| Kod pocztowy | 67-106 | ||
| Tablice rejestracyjne | FNW | ||
| SIMC | 0912824 | ||
|
Położenie na mapie gminy Otyń
 Otyń
|
|||
|
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego
Otyń
|
|||
|
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Otyń
|
|||
|
Położenie na mapie Polski
Otyń
|
|||
| 51°50′50″N 15°42′35″E/51,847222 15,709722 |
|||
| Strona internetowa miejscowości | |||
Otyń (niem. Deutsch-Wartenberg, Wartenberg) – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Otyń, nad rzeką Śląska Ochla. Otyń posiadał prawa miejskie w latach 1329–1945; odzyska status miasta z dniem 1 stycznia 2018[1].
Historia[edytuj]
Pierwsze wzmianki o Otyniu pochodzą z roku 1322, gdzie występuje pod nazwą Wartinberg. Było to miasto otwarte bez obwarowań należące do księstwa żagańskiego. Od połowy XV wieku staje się własnością rycerską, kiedy to bracia Hans i Nikiel von Rechenberg kupują majątek otyński od króla czeskiego Władysława. W latach 1649–1776 miasto należy do zakonu Jezuitów. W 1702 roku w mieście wybucha pożar niszczący jego znaczną część.
W roku 1945, 14 lutego Otyń został bez walk zajęty przez armie radziecką. Podczas zajmowania miasta Rosjanie spalili fabrykę rowerów i zrabowali klasztor. Odebranie po wojnie Otyniowi tytułu miasta znacznie zmniejszyło jego rolę w okolicy. W okresie PRL największym zakładem produkcyjnym był PGR. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie zielonogórskim. W 1970 Otyń zamieszkiwało blisko 1100 osób[2]. W latach 90. Otyń rozpoczął intensywny rozwój gospodarczy.
Zabytki[edytuj]
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są[3]:
- historyczny układ urbanistyczny, z XIV-XIX wieku
- kościół parafialny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, późnogotycki z 1585 roku, przebudowany w 1607 roku, 1704 roku, wieża zrekonstruowana w latach 2013-14 po zawaleniu się 8 sierpnia 2012[4]; obecnie sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju, ul. Kościelna
- zespół klasztorny jezuitów, z XVI-XVII wieku, z lat 1703-1721:
- kościół
- ruiny zamku gotyckiego z XV wieku, późniejszego klasztoru jezuitów
- ratusz, Rynek, późnoklasycystyczny z XVIII wieku,1844 roku, XIX wieku
- dom, ul. Chrobrego 35, z połowy XIX wieku
- zespół folwarczny, ul. Lipowa 7, z XVIII wieku:
- dom mieszkalny
- chlewnia, obecnie obora
- spichlerz - magazyn
- aleja lipowa
- domy, ul. Mickiewicza 2 (d.1), 4 (d. 2), 5 (d. 9), 6 (d. 3), 8 (d. 4), 9 (d. 11), 10 (d. 5), 19, z XVIII wieku, z połowy XIX wieku
- dom, ul. Rejtana 9
- domy, Rynek 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11, 13, 14, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, z XVIII wieku, z połowy XIX wieku, z połowy XX wieku
- dom, ul. Sienkiewicza 2 (d. Chrobrego 47), z XVIII wieku.
Sport[edytuj]
W Otyniu działa Klub Sportowy Orzeł Otyń, który gra obecnie w A-klasie.
Zobacz też[edytuj]
- Otyń (przystanek kolejowy), obecnie budynek mieszkalny.
Galeria[edytuj]
-
Ruiny zamku
-
Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego
-
Figura św. Jana Nepomucena
-
Stacja kolejowa w Otyniu
Przypisy
- ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 lipca 2017 r. w sprawie ustalenia granic niektórych gmin i miast, nadania niektórym miejscowościom statusu miasta, zmiany nazwy gminy oraz siedzib władz niektórych gmin (Dz.U. z 2017 r. poz. 1427)
- ↑ Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 419.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 3.2.13]. s. 52-53.
- ↑ 9 sierpnia 2012 zawaliła się następna część wieży kościoła./1,102433,12278217,Zawalila_sie_wieza_kosciola_kolo_Nowej_Soli__Ewakuacja.html Tok FM, Zawaliła się wieża kościoła koło Nowej Soli. Ewakuacja. 8 sierpnia 2012
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Strona parafii w Otyniu
- Galeria archiwalnych zdjęć
- Wartenberg 1 Deutsch w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XIII: Warmbrun – Worowo. Warszawa, 1893.
|
||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||
