Przejdź do zawartości

Ozzy Osbourne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ozzy Osbourne
Ilustracja
Ozzy Osbourne (2010)
Imię i nazwisko

John Michael Osbourne

Pseudonim

Ozzy, Książę Ciemności (ang. Prince of Darkness)[1][2]

Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1948
Marston Green

Data i miejsce śmierci

22 lipca 2025
Birmingham

Przyczyna śmierci

zawał serca

Instrumenty

instrumenty klawiszowe, harmonijka ustna

Typ głosu

tenor

Gatunki

hard rock[3][4], heavy metal[5][3][4], rock albumowy[3], glam metal[3], metal neoklasyczny[3]

Zawód

wokalista, muzyk, autor tekstów

Aktywność

1967–2025

Wydawnictwo

Epic Records, Columbia Records, Jet Records

Powiązania

Black Label Society, Kelly Osbourne

Zespoły
Black Sabbath (1969–1979, 1985, 1997–2006, 2011–2017, 2025)
Faksymile
Strona internetowa

John Michael „Ozzy” Osbourne (ur. 3 grudnia 1948 w Marston Green, zm. 22 lipca 2025[6] w hrabstwie metropolitalnym West Midlands[7]) – brytyjski piosenkarz, muzyk i autor tekstów. Wieloletni wokalista heavymetalowego zespołu Black Sabbath.

Zdobywca pięciu nagród Grammy (dwóch z zespołem i trzech podczas kariery solowej, w tym razem z Tonym Iommim)[8]. Od 1980 prowadził karierę solową. Nagrał trzynaście albumów studyjnych, które zostały pozytywnie ocenione przez krytyków muzycznych.

Na początku XXI wieku zyskał status celebryty dzięki udziałowi w reality show The Osbournes. W 2006 zajął ósme miejsce w rankingu 100 najlepszych wokalistów heavymetalowych wszech czasów (100 Greatest Heavy Metal Vocalists of All Time) amerykańskiego magazynu muzycznego Hit Parader[9]. W 2009 został sklasyfikowany na 10. miejscu listy 50 najlepszych heavymetalowych frontmanów wszech czasów według Roadrunner Records[10].

W 2024 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako artysta solowy[11].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 grudnia 1948 w Aston (Birmingham) w Anglii[12]. Jego ojciec pracował jako ślusarz narzędziowy w General Electric Company, a matka (Lillian) – w firmie komponentów samochodowych Lucas[13].

W wieku 11 lat Osbourne doświadczył molestowania seksualnego ze strony szkolnych łobuzów[14]. Jako nastolatek wielokrotnie próbował popełnić samobójstwo[15], a po jednej z prób samobójczych został pobity przez swojego ojca[16]. Pseudonim „Ozzy” zyskał jeszcze w szkole podstawowej. Pseudonim ten przyległ do niego aż tak, że w dorosłym życiu nie reagował, gdy ktoś zwracał się do niego po jego prawdziwym imieniu[17]. Nauka sprawiała mu trudności; sam twierdził, że cierpiał na dysleksję i ADHD (zdiagnozowane w wieku trzydziestu kilku lat[18])[19]. W autobiografii wspominał, że nienawidził szkoły[20].

Porzucił edukację w wieku 15 lat. Miał przez to jedynie wykształcenie podstawowe[21]. Podejmował się różnych prac, m.in. w fabryce samochodów (przy strojeniu klaksonów). W 1964 roku podjął pracę w rzeźni, którą dobrze wspominał. Pracował w niej osiemnaście miesięcy[22]. Spędził także kilka tygodni w więzieniu Winson Green za włamanie do sklepu z odzieżą[18]. Pierwotnie został skazany na grzywnę, jednak nie był w stanie jej opłacić. Jego ojciec odmówił zapłaty, żeby dać mu nauczkę i zniechęcić go do dalszych przestępstw[23].

Działalność artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Działalność artystyczną rozpoczął pod wpływem fascynacji muzyką The Beatles[24], po latach wyznał, że największe wrażenie zrobił na nim utwór „She Loves You[25]. Z pomocą ojca zakupił swój pierwszy system nagłośnieniowy, co ułatwiło mu znalezienie muzyków do założenia zespołu. W 1967 założył z basistą Geezerem Butlerem zespół Rare Breed[26].

Black Sabbath

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz więcej w artykule Black Sabbath, w sekcji Historia.

W 1968 razem z dawnym szkolnym kolegą – gitarzystą Tonym Iommim i perkusistą Billem Wardem (byłymi członkami grupy Mythology[27]) założył zespół Polka Tulk Blues Band, do którego dołączył Geezer Butler[28]. W listopadzie 1968 muzycy przemianowali się na Earth[26]. Ostatecznie, w 1969 zespół zmienił nazwę na Black Sabbath[26]. Zaczerpnął ją z nazwy horroru pt. Black Sabbath (reż. Mario Bava)[29].

Osbourne (1970)

W latach 1970–1979 nagrał z zespołem osiem albumów studyjnych: Black Sabbath (1970)[28][8], Paranoid (1970), Master of Reality (1971), Vol. 4 (1972), Sabbath Bloody Sabbath (1973), Sabotage (1975)[28], Technical Ecstasy (1976)[28] i Never Say Die! (1978). Członkowie zespołu w międzyczasie zmagali się z nasilającym się uzależnieniem od narkotyków, a w konsekwencji z problemami z zarządzaniem zespołem i początkiem wewnętrznych sporów. W 1979 Osbourne odszedł z zespołu, a jego miejsce zajął Ronnie James Dio[28].

Kariera solowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 rozpoczął karierę solową. Do współpracy zaprosił gitarzystę Randy’ego Rhoadsa, basistę Boba Daisleya i perkusistę Lee Kerslake’a(inne języki). Skład jego zespołu wielokrotnie zmieniał się. W latach 80. występowali w nim m.in. keyboardzista Don Airey (późniejszy wieloletni klawiszowiec Deep Purple)[30] oraz gitarzyści Jake E. Lee i Zakk Wylde. Do końca lat 80. wydał pięć solowych albumów studyjnych: Blizzard of Ozz (1980), Diary of a Madman (1981), Bark at the Moon (1983), The Ultimate Sin (1986), No Rest for the Wicked (1988)[3].

W latach 90. otrzymał pierwszą nagrodę Grammy za pochodzący z albumu No More Tears (1991)[31] singiel „I Don’t Want to Change the World” w kategorii Najlepsze wykonanie metalowe (ang. Best Metal Performance)[32]. Niedługo później na krótko zawiesił działalność artystyczną. Powrócił do niej albumem pt. Ozzmosis, który wydał w 1995[3]. Odbiegająca stylistycznie od poprzednich wydawnictw Osborune’a płyta cieszyła się popularnością i uzyskała w Stanach Zjednoczonych status dwukrotnej platynowej płyty. Od 1996 z żoną Sharon organizował festiwal muzyki metalowej Ozzfest[33].

16 października 2001 wydał album pt. Down to Earth[3], który promował singlami: „Gets Me Through” i „Dreamer” oraz nakręconymi do nich teledyskami[34][35]. Od 2002 udzielał się w reality show The Osbournes emitowanym na antenie stacji telewizyjnej MTV[36]. Po zakończeniu jego emisji, w 2005 wydał album Under Cover, na którym wykonał covery z repertuaru m.in. Johna Lennona, King Crimson i The Crazy World of Arhur Brown[37]. Za pochodzący z następnego albumu pt. Black Rain (2007)[3] singiel „I Don’t Wanna Stop” był nominowany do nagrody Grammy za najlepsze wykonanie hard rockowe (ang. Best Hard Rock Performance)[38].

W 2009 wydał książkę autobiograficzną pt. I Am Ozzy. Książka napisana wraz z Chrisem Ayresem, wydana została w Polsce pod tytułem Ja, Ozzy w 2010[39]. W 2012 wydana została kontynuacja zatytułowana Trust Me, I’m Dr. Ozzy: Advice from Rock’s Ultimate Survivor, tym razem bez współautora[40]. Wydana w Polsce pod tytułem Zaufaj mi, jestem dr Ozzy. Porady rockmana, który przetrwał w 2015[41].

11 czerwca 2010 wydał album pt. Scream[42]. Po 2018 zaprzestał regularnego koncertowania[43]. W 2020 ukazał się jego przedostatni album studyjny Ordinary Man, a w 2022 ostatni, pt. Patient Number 9(inne języki). 8 sierpnia 2022 wystąpił w ramach ceremonii zamykającej Igrzyska Wspólnoty Narodów[44].

Zakończenie kariery

[edytuj | edytuj kod]
Pożegnalny koncert Ozzy’ego Osbourne’a „Back to the Beginning” (2025)

1 lutego 2023 ogłosił koniec kariery scenicznej i za pośrednictwem swoich social mediów wystosował oświadczenie, w którym odwołał pożegnalną trasę koncertową ze względu na pogarszający się stan zdrowia[45].

W 2024 wziął udział w uroczystości, podczas której został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako artysta solowy[46].

5 lipca 2025 na stadionie Villa Park w Birmingham w środkowej Anglii zagrał pożegnalny koncert pod szyldem „Back to the Beginning”. Wystąpił z repertuarem solowym wraz z muzykami swojego zespołu oraz z Black Sabbath w oryginalnym składzie. Wydarzenie wsparło kilkanaście zespołów, m.in. Metallica, Slayer, Pantera, Tool, Guns N’ Roses oraz soliści, m.in. Ronnie Wood (z zespołu The Rolling Stones) i Steven Tyler (Aerosmith). Zaproszeni goście wykonali autorskie utwory oraz wybrane z repertuaru Osbourne'a[47]. Dochód z koncertu trafił na cele charytatywne[48].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i związki

[edytuj | edytuj kod]
Osbourne z żoną, Sharon (2004)

W 1971 ożenił się z Thelmą Riley, z którą miał troje dzieci: córkę Jessikę Starshine (ur. 1972), syna Louisa Johna Osbourne’a (ur. 1975) i adoptowanego syna Elliota Kingsleya (ur. 1966). W 1981 rozwiódł się z żoną, a rok później (w 1982) poślubił Sharon Arden, z którą miał córki: Aimee (ur. 1983) i Kelly (ur. 1984) oraz syna, Jacka (ur. 1985), a także opiekował się Robertem Marcato po śmierci jego matki. Po narodzinach Jacka przeszedł wazektomię[49]. Miał dziesięcioro wnucząt[50].

W latach 2002–2005 występował z rodziną w reality show The Osbournes[36]. Z członkami rodziny udzielał się także w podcaście pod nazwą The Osbournes Podcast[51].

Śmierć kliniczna, stosunek do religii i LGBT

[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie przeżył śmierć kliniczną[52]. W wywiadach podkreślał, że pochodzi z wierzącej rodziny[53]. Przyznawał się także do praktykowania modlitwy[54]. W wywiadzie z 1992 powiedział: „Wierzę w Boga. Nie chodzę do kościoła, ale nie sądzę, że trzeba chodzić do kościoła, żeby wierzyć w Boga”[55]. W 2010 wyznał magazynowi UsMagazine.com, że nie znosi zorganizowanej religii[56]. Publicznie wspierał społeczność LGBT, ponieważ przyjaźnił się z wybitnymi muzykami należącymi do LGBT, takimi jak Elton John i Yungblud[57].

Problemy zdrowotne i choroba Parkinsona

[edytuj | edytuj kod]

W 2003 doznał wypadku na quadzie, na skutek którego w kolejnych latach zmagał się z problemami z kręgosłupem[58]. W tym samym roku po raz pierwszy zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona. Podejmując walkę z chorobą przeszedł zabieg wszczepienia komórek macierzystych[59]. W 2019 na skutek poważnego upadku poddał się wszczepieniu 15 śrub w kręgosłupie, by uniknąć paraliżu od szyi w dół[58]. Po tym zabiegu pogłębiły się jego problemy z poruszaniem się[60].

Podczas programu telewizyjnego Good Morning America w 2020 ujawnił, że wykryto u niego rzadką odmianę Parkinsona – Parkin 2[59]. Od co najmniej 2023 poruszał się na wózku inwalidzkim[61]. W 2023 przeszedł ostatnią operację kręgosłupa[58]. Pół roku przed śmiercią w 2025 publicznie wyznał, że w wyniku postępującej choroby Parkinsona przestał poruszać się samodzielnie[62].

Śmierć i pogrzeb

[edytuj | edytuj kod]

Zmarł, w otoczeniu rodziny, 22 lipca 2025 w wieku 76 lat[6][63]. Przyczyną śmierci był zawał serca[64]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Birmingham 30 lipca. Wraz z rodziną żegnały go tłumy fanów, gdy kondukt żałobny przejechał ulicami miasta[65].

Został pochowany w ogrodzie na terenie swojej rezydencji w hrabstwie Buckinghamshire w Wielkiej Brytanii[66]. Ceremonia pogrzebowa miała charakter prywatny, wzięło w nim udział ok. 110 osób, w tym osoby z branży muzycznej, m.in. Elton John, Marliyn Manson, Rob Zombie, Zakk Wylde, Brian May, Geezer Butler oraz członkowie zespołów Metallica i Slipknot[66][67][68].

W dniu pogrzebu Gwardia Królewska(inne języki) oddała honory Ozzy'iemu odgrywając utwór „Paranoid” z repertuaru zespołu Black Sabbath[69].

Wizerunek

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na mroczny wizerunek i oprawę koncertów był nazywany „Księciem Ciemności”[53].

Miał ponad 15 tatuaży, z których najwcześniejszym tatuażem były litery O Z Z Y na kostkach lewej dłoni. Wytatuował je sobie sam jako nastolatek[70].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
Podobizna Ozzy’ego Osbourne’a na ławce w Brimingham, Broad Street

Od 2019 w Birmingham na moście w Broad Street znajduje się ławka przedstawiająca podobizny członków pierwszego składu Black Sabbath, w tym Ozzy’ego Osbourne’a[71]. Od dnia jego śmierci obiekt stał się jednym z głównych miejsc, w którym fani zaczęli składać wiązanki kwiatów[72]. Kwiaty zostały złożone przez fanów również m.in. w Alei Gwiazd w Hollywood, gdzie znajduje się gwiazda artysty oraz przy muralu członków grupy Black Sabbath na Navigation Street w Brimingham odsłoniętego z okazji finalnego pokazu zespołu w ramach „Back to the Beginning”[73].

W lipcu 2025 w Warszawie, w dzielnicy Bemowo powstał pośmiertny mural z wizerunkiem Ozzy’ego Osbourne’a autorstwa Magdaleny Czyżykiewicz-Janusz[74].

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]
Osbourne, otoczony przez funkcjonariuszy filadelfijskiej policji, opuszcza Borders w Center City(inne języki) po podpisaniu kopii swojej książki autobiograficznej pt. „I Am Ozzy” (2010)

Chrześcijańskie grupy oskarżały Osbourne’a o negatywny wpływ na nastolatków, twierdząc, że muzyka rockowa jest wykorzystywana do promowania satanizmu. Badacz Christopher M. Moreman porównywał te kontrowersje do skierowanych przeciw okultyście Aleisterowi Crowleyowi. Obaj byli krytykowani przez media i niektóre grupy religijne ze względu na swoje wybryki. Osbourne sam prowokował do porównania swoją piosenką „Mr. Crowley”. Osbourne stanowczo zaprzeczał oskarżeniom o bycie satanistą[75].

W 1981, po podpisaniu pierwszego w karierze solowej kontraktu płytowego, odgryzł głowę gołębia podczas spotkania z kierownictwem CBS Records w Los Angeles[76]. Najpewniej zamierzał wypuścić gołębie w powietrze jako symbol pokoju, ale ponieważ był wtedy pod wpływem alkoholu, to złapał jednego z nich i odgryzł mu głowę, po czym ją wypluł[76][77]. Mimo kontrowersji akt odgryzania głowy stał się przedmiotem parodii i aluzji, a także jednym ze źródeł sławy Osbourne’a[78].

20 stycznia 1982 roku w czasie występów w Veterans Memorial Auditorium(inne języki) w Des Moines w Iowa odgryzł głowę nietoperzowi[79], bo uznał go za gumową zabawkę. W 2004 magazyn Rolling Stone umieścił incydent na drugim miejscu swojego zestawienia „Najbardziej dzikich mitów rocka” (ang. Rock’s Wildest Myths)[80]. W artykule w Rolling Stone napisano, że nietoperz był żywy, lecz nastolatek, który wrzucił go na scenę miał stwierdzić, że przyniósł martwe zwierzę[76]. W książeczce do wydania Diary of a Madman z 2002 Osbourne napisał, że nietoperz był nie tylko żywy, ale też dał radę ugryźć Osbourne’a, w wyniku czego był on leczony na wściekliznę.

W 1984 kalifornijski nastolatek John McCollum popełnił samobójstwo, słuchając „Suicide Solution” Osbourne’a. Piosenka mówi o niebezpieczeństwach nadużywania alkoholu. Samobójstwo McColluma doprowadziło do zarzutów, że Osbourne promował samobójstwo w swoich piosenkach. Mimo że McCollum cierpiał na depresję, jego rodzice pozwali Osbourne’a (McCollum v. CBS[81]) o śmierć swojego syna, twierdząc że słowa „Where to hide, suicide is the only way out. Don’t you know what it’s really about?” w piosence przekonały McColluma do samobójstwa. Prawnik rodziny sugerował, że Osbourne powinien zostać oskarżony o nakłanianie młodego człowieka do samobójstwa, ale sąd orzekł na korzyść Osbourne’a, stwierdzając, że nie było związku pomiędzy piosenką i samobójstwem McColluma. Osbourne został pozwany z tego samego powodu w 1991 roku (Waller v. Osbourne) przez rodziców Michaela Wallera na kwotę 9 milionów dolarów, ale sąd ponownie orzekł na korzyść Osbourne’a[82].

W pozwach złożonych w 2000 i 2002, które zostały odrzucone przez sąd w 2003 roku, byli muzycy sesyjni: Bob Daisley, Lee Kerslake i były basista z okresu Ultimate Sin, Phil Soussan, twierdzili, że Osbourne zalega z zapłatą za albumy, w których grali[83][84]. W listopadzie 2003 Federalny Sąd Apelacyjny jednogłośnie utrzymał w mocy odrzucenie przez U.S. District Court for the Central District of California(inne języki) pozwu wniesionego przez Daisleya i Kerslake’a. U.S. Court of Appeals for the Ninth Circuit(inne języki) orzekł, że Osbourne nie jest winien żadnych pieniędzy muzykom sesyjnym zwolnionym w 1981 roku[85]. Aby uniknąć dalszych trudności, postanowił zastąpić oryginalny wkład Daisleya i Kerslake’a, dając w to miejsce Roberta Trujillo na basie i Mike’a Bordina na bębnach. Album został następnie wznowiony[86].

W lipcu 2010 roku Osbourne i Iommi wycofali postępowanie sądowe w sprawie własności znaku towarowego Black Sabbath. Blabbermouth przekazał, że obie strony są zadowolone, iż mają to za sobą i będą współpracować w przyszłości, i pragną ogłosić, że sprawa nie była nigdy osobista i chodziło tylko o biznes[87].

Osbourne przyznał się do zastrzelenia 17 swoich kotów będąc pod wpływem narkotyków w latach 80[88]. W sierpniu 1989 roku, żona Osbourne’a zeznała, że Ozzy próbował ją udusić, będąc pod wpływem alkoholu i narkotyków[89].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Gwiazda Osbourne’a w Hollywood Walk of Fame.

Muzycy

[edytuj | edytuj kod]

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[5].

Ostatni znany skład zespołu Ozzy’ego Osbourne’a
Byli członkowie zespołu

Gry wideo

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł Rok Rola Uwagi Źródło
Brütal Legend 2009 jako Dadbat, Oraz Guardian of Metal rola dubbingowana, RTS, Double Fine Productions, Electronic Arts [90]

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
1993 Best Metal Performance „I Don’t Want to Change the World” Grammy Laur [32]
2007 Best Hard Rock Performance „I Don’t Wanna Stop” Nominacja [38]
2009 Lifetime Achievement Award Ozzy Osbourne Revolver Golden Gods Awards Laur [91]
2011 Best Hard Rock Performance „Let Me Hear You Scream” Grammy Nominacja [92]
Legend Ozzy Osbourne Kerrang! Awards Laur [93]
2023 Best Rock Album „Patient Number 9" Grammy Laur [94]
2023 Best Metal Perfomance „Degradation Rules” Laur [94]
2023 Best Rock Song „Patient Number 9" Nominacja [95]
2023 Best Rock Performance „Patient Number 9" Nominacja [95]

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł Rok Rola Uwagi Źródło
„In a Metal Mood” 1996 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Henning Lohner [96]
Mały Nicky 2000 jako on sam film fantasy/komedia, reżyseria: Steven Brill [97]
Moulin Rouge! 2001 jako The Green Fairy rola dubbingowana, film fabularny, reżyseria: Baz Luhrmann [98]
„We Sold Our Souls for Rock ’n Roll” jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Penelope Spheeris [99]
„Robbie the Reindeer in Close Encounters of the Herd Kind” 2007 jako pastor rola dubbingowana, film animowany, reżyseria: Donnie Anderson [100]
Lemmy 2010 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Greg Olliver, Wes Orshoski [101]
„Heavy Metal Britannia” film dokumentalny, reżyseria: Chris Rodley [102]
Gnomeo i Julia 2011 jako Młody jeleń rola dubbingowana, film animowany, reżyseria: Kelly Asbury [103]
„God Bless Ozzy Osbourne” jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Mike Fleiss, Mike Piscitelli [104]
„Wreckage of My Past: The Story of Ozzy Osbourne” 2012 film dokumentalny, reżyseria: Mike Piscitelli [105]
„Sunset Strip” film dokumentalny, reżyseria: Hans Fjellestad [106]
„Glad All Over: The Dave Clark Five and Beyond” 2014 film dokumentalny, reżyseria: Dave Clark [107]
„Classic Rock Roll of Honour: Presented by Orange Amplification” film dokumentalny, reżyseria: Devin Dehaven [108]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Edward Segarra, Ozzy Osbourne was rock ’n’ roll's 'Prince of Darkness.' How he got the twisted nickname [online], USA TODAY [dostęp 2025-07-24] (ang.).
  2. Aleksandra Piwowarczyk, Odszedł "Książę ciemności". Black Sabbath żegna Ozzy’ego Osbourne’a [online], TVN, 23 lipca 2025 [dostęp 2025-07-25].
  3. a b c d e f g h i Barry Weber, Greg Prato, Ozzy Osbourne Biography [online], allmusic.com [dostęp 2010-05-31] (ang.).
  4. a b Garry Sharpe-Young, Ozzy Osbourne Biography [online], rockdetector.com [dostęp 2016-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-02] (ang.).
  5. a b Ozzy Osbourne band members and discography [online], metal-archives.com [dostęp 2010-05-31] (ang.).
  6. a b Gemma Peplow, Ozzy Osbourne dies just weeks after farewell show [online], Sky News, 22 lipca 2025 [dostęp 2025-07-22] (ang.).
  7. Nardine Saad, August Brown, Ozzy Osbourne, Black Sabbath singer, solo artist and reality TV star, dies at 76, „Los Angeles Times”, 22 lipca 2025 [dostęp 2025-07-22] (ang.).
  8. a b Black Sabbath – Black Sabbath [online], Discogs [dostęp 2021-12-07] (ang.).
  9. Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists of All Time [online], hearya.com [dostęp 2010-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-08] (ang.).
  10. THE 50 GREATEST METAL FRONT-MEN OF ALL TIME! [online], roadrunnerrecords.com [dostęp 2011-12-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-12-17] (ang.).
  11. 2024 inductees [online], rockhall.com. [dostęp 2024-05-05].
  12. Barney Hoskyns: Into the void: Ozzy Osbourne and Black Sabbath. A Rock’s backpages reader. Omnibus Press, 2004, s. 143. ISBN 978-1-84449-150-6.
  13. Ross, What I’ve Learned: Ozzy Osbourne [online], lifestyle.msn.com [dostęp 2010-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2009-12-14] (ang.).
  14. Ozzy Osbourne reveals childhood sexual abuse [online], EW.com [dostęp 2025-09-20] (ang.).
  15. Ozzy Osbourne, superstar -- again [online] [dostęp 2024-02-24].
  16. Ozzy attempted suicide, bio says [online], EW.com [dostęp 2024-12-02] (ang.).
  17. Ozzy Osbourne - Trivia [online], IMDb [dostęp 2025-07-28] (ang.).
  18. a b O Johnie włamywaczu, [w:] Ozzy Osbourne, Ja, Ozzy. Autobiografia, wyd. 2, Czerwonak: In Rock, kwiecień 2014, s. 32, 46–49, 52–55, ISBN 978-83-64373-20-6 (pol.).
  19. Bryan Appleyard, Blizzard of Oz [online], The Sunday Times, 27 listopada 2005 [dostęp 2006-09-17] (ang.).
  20. O Johnie włamywaczu, [w:] Osbourne O., Ja, Ozzy. Autobiografia, wyd. 2, Czerwonak: In Rock, kwiecień 2014, ISBN 978-83-64373-20-6 (pol.)
  21. Ozzy Osbourne, "Ja, Ozzy" [online], Senior.pl [dostęp 2025-07-25].
  22. O Johnie włamywaczu, [w:] Osbourne O., Ja, Ozzy. Autobiografia, wyd. 2, Czerwonak: In Rock, kwiecień 2014, ISBN 978-83-64373-20-6 (pol.)
  23. Sue Crawford (2003), "Ozzy Unauthorized"; ISBN 978-1-84317-016-7
  24. Od biednego chłopca z Birmingham do legendy rocka – historia Ozzy’ego [online], kultura.onet.pl [dostęp 2025-07-25] (pol.).
  25. What I've Learned: Ozzy Osbourne - MSN Lifestyle: Men [online], men.msn.com [dostęp 2025-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2008-05-22] (ang.).
  26. a b c A Rare Breed Indeed: How Geezer Butler Met Ozzy Osbourne And Changed The World [online], ultimate-guitar.com [dostęp 2025-07-25] (ang.).
  27. Mythology [online], Discogs [dostęp 2025-07-25] (ang.).
  28. a b c d e William Ruhlmann, Black Sabbath Biography [online], allmusic.com [dostęp 2010-05-31] (ang.).
  29. Worldofmusicw #music • 8 Lat Temu, 7 band name inspired from Horror Movie [online], Steemit, 29 października 2017 [dostęp 2025-07-25] (ang.).
  30. Aggie Anthimidou, A Life In Rock: Don Airey Talks Deep Purple, Ozzy, Rainbow & More With Mick Wall [online], 20 kwietnia 2025 [dostęp 2025-08-02] (ang.).
  31. Barry Weber, Greg Prato, Ozzy Osbourne Biography [online], allmusic.com [dostęp 2010-05-31] (ang.).
  32. a b Ozzy Osbourne Grammy Awards [online], allmusic.com [dostęp 2010-05-31] (ang.).
  33. Katherine Turman, A diss from Lollapalooza inspired Sharon and Ozzy Osbourne to create Ozzfest in 1996 [online], Los Angeles Times, 24 lipca 2025 [dostęp 2025-08-05] (ang.).
  34. Gets Me Through Video [online], mtv.com [dostęp 2010-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-30] (ang.).
  35. Dreamer by Ozzy Osbourne [online], songfacts.com [dostęp 2010-05-31] (ang.).
  36. a b Kayleigh Donaldson, Ozzy Osbourne, the Prince of Darkness, Transformed Reality TV Forever [online], TheWrap, 22 lipca 2025 [dostęp 2025-07-28] (ang.).
  37. OZZY OSBOURNE – Under Covers – Rockserwis.pl [online], rockserwis.pl [dostęp 2025-07-29].
  38. a b Kanye, Amy Winehouse Lead Grammy Nominations [online], buzzsugar.com [dostęp 2010-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2010-12-30] (ang.).
  39. Ja, Ozzy. Autobiografia | Chris Ayres, Ozzy Osbourne [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2025-07-30].
  40. Blabbermouth, OZZY OSBOURNE's 'Trust Me, I’m Dr. Ozzy' Book: More Details Revealed [online], BLABBERMOUTH.NET, 30 sierpnia 2011 [dostęp 2025-07-25] (ang.).
  41. Zaufaj mi, jestem dr Ozzy. Porady rockmana, który przetrwał | Ozzy Osbourne [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2025-07-30].
  42. Blabbermouth, OZZY OSBOURNE: Entire 'Scream' Album Available For Streaming [online], BLABBERMOUTH.NET, 15 czerwca 2010 [dostęp 2025-07-28] (ang.).
  43. Matthew Wilkening, Ozzy Osbourne and Black Sabbath's Four Previous Farewell Tours [online], Ultimate Classic Rock, 1 lipca 2025 [dostęp 2025-07-28] (ang.).
  44. Ozzy Osbourne znów na scenie! Koncert-niespodzianka w Birmingham - Polskie Radio [online], polskieradio.pl [dostęp 2025-07-29].
  45. Ozzy Osbourne ogłasza koniec kariery scenicznej | Poinformowani.pl [online], poinformowani.pl, 1 lutego 2023 [dostęp 2025-07-30].
  46. Ozzy Osbourne [online], Rock & Roll Hall of Fame [dostęp 2025-07-29] (ang.).
  47. Ostatni raz Ozzy’ego Osbourne’a i Black Sabbath [online], tvn24.pl, 6 lipca 2025 [dostęp 2025-07-06].
  48. Sukces pożegnalnego koncertu Ozzy Osbourne’a i Black Sabbath. Zebrano prawie 200 mln dolarów na pomoc dzieciom, „Portal i.pl”, 9 lipca 2025 [dostęp 2025-07-30].
  49. Ozzy agrees to take DNA test [online], Irish Examiner, 24 czerwca 2003 [dostęp 2025-07-26] (ang.).
  50. "Nie ożenisz się z moją córką". Kelly Osbourne ma już z nim dziecko [online], Plejada.pl, 7 lipca 2025 [dostęp 2025-07-28].
  51. Ozzy Osbourne stracił władzę w nogach. "Wciąż jeszcze żyję" [online], plejada.pl [dostęp 2025-07-28].
  52. Maciek Kancerek, Ozzy Osbourne: "Przez pigułki zapomniałem wszystko, co zdarzyło się po 1975 roku" - CGM.pl [online], CGM, 10 listopada 2015 [dostęp 2025-07-25].
  53. a b Kontrowersje wokół zmarłego muzyka. Czy Ozzy Osbourne był chrześcijaninem? [online], Aleteia Polska [dostęp 2025-07-28].
  54. Fundacja Opoka, „Grzesznik, który się modlił”. Ozzy Osbourne i jego droga od... [online], Fundacja Opoka, 23 lipca 2025 [dostęp 2025-07-25].
  55. Anne Erickson, Ozzy Osbourne Revealed If He Believed in God Before He Died [online], mensjournal.com, 22 lipca 2025 [dostęp 2025-07-25] (ang.).
  56. 25 Things You Don’t Know About Me: Ozzy Osbourne [online], Us Weekly, 23 czerwca 2010 [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  57. Marcus Wratten, How Ozzy Osbourne stood up for gay rights and denounced 'evil' homophobia [online], PinkNews | Latest lesbian, gay, bi and trans news | LGBTQ+ news, 23 lipca 2025 [dostęp 2025-08-29] (ang.).
  58. a b c Ozzy Osbourne jest po operacji. Zapowiada: "Zabieram się do pracy!" – RockRadio [online], rockradio.pl, 27 września 2023 [dostęp 2025-07-25].
  59. a b Ozzy Osbourne o nieustannej walce z chorobą Parkinsona. "Nie czuję się najlepiej" [online], eskarock.pl [dostęp 2025-07-06].
  60. Ozzy Osbourne nie żyje. Legendarny muzyk miał 76 lat [online], Wprost, 22 lipca 2025 [dostęp 2025-07-28].
  61. Mateusz Lip, Ozzy Osbourne odwołuje swój powrót na wózku inwalidzkim [online], 29 listopada 2023 [dostęp 2025-07-29].
  62. Ozzy Osbourne nie ukrywa, że nie może chodzić. Mimo to chce pożegnać fanów [online], Kultura Onet.pl [dostęp 2025-07-25] (pol.).
  63. Ozzy Osbourne nie żyje [online], tvp.info [dostęp 2025-07-25].
  64. A. Marshall, Ozzy Osbourne Died of a Heart Attack, Death Certificate Shows [online], The New York Times, 5 sierpnia 2025 [dostęp 2025-08-05].
  65. Tłumy pożegnały Ozzy’ego Osbourne’a [ZDJĘCIA] [online], wyborcza.pl, 2025 [dostęp 2025-07-30].
  66. a b l, Ozzy Osbourne został pochowany na terenie swojej posiadłości w Wielkiej Brytanii. W ceremonii wzięły udział gwiazdy światowego rocka - CGM.pl [online], CGM, 2 sierpnia 2025 [dostęp 2025-08-02].
  67. Prywatny pogrzeb Ozzy’ego Osbourne’a. Został pochowany w ogrodzie własnego domu [online], Plejada.pl, 1 sierpnia 2025 [dostęp 2025-08-01].
  68. Przyjaciel Ozzy'ego Osbourne'a odsłania kulisy pogrzebu. Nagle zerwał się silny wiatr [online], Plejada, 12 sierpnia 2025 [dostęp 2025-08-13].
  69. King Charles' guards honor Ozzy Osbourne with Black Sabbath song [online], 31 lipca 2025 [dostęp 2025-08-02] (ang.).
  70. Sue Crawford (2003), "Ozzy Unauthorized"; ISBN 978-1-84317-016-7
  71. Black Sabbath doczekali się ławki w Birmingham. Została ona właśnie zrenowowana [online], eskarock.pl [dostęp 2025-07-30].
  72. Ozzy Osbourne fans pay tribute at Birmingham landmarks [online], bbc.com, 23 lipca 2025 [dostęp 2025-07-29] (ang.).
  73. Ozzy Osbourne pożegnany przez fanów. Tłumy pojawiły się pod rodzinnym domem artysty i na Hollywood Walk of Fame [online], eskarock.pl [dostęp 2025-07-29].
  74. W Warszawie powstał mural z Ozzym Osbourne’em. Nagranie niesie się po sieci. "Bez oczekiwań" [online], muzyka.interia.pl, 29 lipca 2025 [dostęp 2025-07-29] (pol.).
  75. Christopher M. Moreman. Devil Music and the Great Beast: Ozzy Osbourne, Aleister Crowley, and the Christian Right. „Journal of Religion and Popular Culture”. V, Fall 2003. Department of Religious Studies and Anthropology, The University of Saskatchewan. [dostęp 2025-07-23]. (ang.). 
  76. a b c Kyle Munson, Ozzy left his mark, [w:] The Des Moines Register [online], Gannett, 3 czerwca 2015 [dostęp 2020-07-19] (ang.).
  77. Controversy & Madness, [w:] Ozzy Osbourne Biography [online], Veinotte [dostęp 2009-03-28] [zarchiwizowane z adresu 1999-10-10] (ang.).
  78. Highs and lows of superstar Ozzy, [w:] Entertainment News [online], BBC News, 23 listopada 2004 [dostęp 2009-03-28] (ang.).
  79. Terr, Top 10 crazy music myths [online], Upvenue.com [dostęp 2013-06-30] (ang.).
  80. Archive of Sullivan, James, „Ozzy Bites Head Off Bat! Rock’s Wildest Myths #2", Rolling Stone, 12 October 2004. Original retrieved 28 March 2009. Archive retrieved 3 November 2010. Original site.
  81. Listed at FindLaw.com: 202 Cal.App.3d 989, McCollum v. CBS, Inc., 12 July 1988. No. B025565.
  82. Eric Nuzum: Parental Advisory: Music Censorship in America. New York City: HarperCollins, 2001, s. 57–58. ISBN 0-688-16772-1. (ang.).
  83. Cosmic Debris Magazine Bob Daisley. Retrieved on 4 August 2008.
  84. Yahoo! Music Ozzy Osbourne Lawsuit Dismissed, But 'Not Over Yet'. Retrieved on 4 August 2008.
  85. Federal Appeals Court: Ozzy Does Not Owe Royalties [online] (ang.).
  86. Blabbermouth BOB DAISLEY: Recent OZZY Reissues Are Insult To RANDY RHOADS’ Memory. Retrieved on 4 August 2008.
  87. Exclaim News: Ozzy Osbourne and Tony Iommi Settle Legal Battle Over Black Sabbath Name [online], Exclaim.ca, 21 lipca 2010 [dostęp 2010-08-04] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-08] (ang.).
  88. Arun Starkey, The horrific moment Ozzy Osbourne massacred 17 cats [online], faroutmagazine.co.uk, 13 sierpnia 2024 [dostęp 2025-07-25] (ang.).
  89. Interview: Sharon Osbourne | The Guardian | guardian.co.uk [online], theguardian.com [dostęp 2025-07-28].
  90. Brütal Legend (2009) [online], filmweb.pl [dostęp 2015-12-31] (pol.).
  91. Winners Announced For EPIPHONE REVOLVER GOLDEN GODS AWARDS [online], blabbermouth.net [dostęp 2015-08-15] (ang.).
  92. 53rd Annual Grammy Awards nominees list, [w:] Los Angeles Times [online], Tribune Company [dostęp 2010-12-02].
  93. Jason Gregory, KERRANG AWARDS 2011: WINNERS LIST [online], gigwise.com [dostęp 2016-01-29] (ang.).
  94. a b Condé Nast, Ozzy Osbourne Wins Best Rock Album and Best Metal Performance at 2023 Grammys [online], Pitchfork, 5 lutego 2023 [dostęp 2023-02-08] (ang.).
  95. a b Spencer Kaufman, 2023 Grammys: Ozzy Osbourne wins Best Metal Performance and Best Rock Album [online], Consequence, 5 lutego 2023 [dostęp 2023-02-08] (ang.).
  96. In a Metal Mood (1996) [online], imdb.com [dostęp 2016-01-02] (ang.).
  97. Mały Nicky (2000) pełna obsada – Filmweb [online], filmweb.pl [dostęp 2021-03-26] (pol.).
  98. Moulin Rouge! (2001) Full Cast & Crew [online], imdb.com [dostęp 2016-01-30] (ang.).
  99. We Sold Our Souls for Rock 'n Roll [online], imdb.com [dostęp 2011-07-28] (ang.).
  100. Robbie the Reindeer in Close Encounters of the Herd Kind(2007) [online], filmweb.pl [dostęp 2016-01-02] (pol.).
  101. Lemmy (2010) [online], imdb.com [dostęp 2011-07-30] (ang.).
  102. Heavy Metal Britannia (2010) [online], imdb.com [dostęp 2013-12-11] (ang.).
  103. Gnomeo i Julia(2011) [online], filmweb.pl [dostęp 2016-01-02] (pol.).
  104. God Bless Ozzy Osbourne (2011) [online], imdb.com [dostęp 2016-01-03] (ang.).
  105. Wreckage of My Past: The Story of Ozzy Osbourne (2012) [online], imdb.com [dostęp 2016-01-02] (ang.).
  106. Sunset Strip (2012) [online], imdb.com [dostęp 2016-01-02] (ang.).
  107. Glad All Over: The Dave Clark Five and Beyond (2014) [online], imdb.com [dostęp 2016-01-02] (ang.).
  108. Classic Rock Roll of Honour: Presented by Orange Amplification (2014) [online], imdb.com [dostęp 2016-01-02] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]