Przejdź do zawartości

Pęckowo (powiat szamotulski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pęckowo
wieś
Ilustracja
Dworek w Pęckowie - widok od frontu.
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

szamotulski

Gmina

Obrzycko

Wysokość

70[2] m n.p.m.

Liczba ludności (2010)

243[3]

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

64-520[4]

Tablice rejestracyjne

PSZ

SIMC

0591930

Położenie na mapie gminy wiejskiej Obrzycko
Mapa konturowa gminy wiejskiej Obrzycko, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Pęckowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Pęckowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Pęckowo”
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego
Mapa konturowa powiatu szamotulskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Pęckowo”
Ziemia52°39′46″N 16°29′00″E/52,662778 16,483333[1]

Pęckowowieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Obrzycko.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wieś pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od pierwszej połowy XIV wieku. Po raz pierwszy odnotowana została w łacińskim dokumencie z 1337 "Penczkow", 1442 "Panczkowo", 1495 "Paczkowo", 1568 "Peczkowo"[5].

Miejscowość była początkowo własnością szlachecką w dobrach Szamotuły należącą do Szamotulskich i ich bezpośrednich spadkobierców: Broniewskich oraz Rokossowskich, a także do Górków z rodu Awdańców. W 1495 wieś leżała w powiecie poznańskim województwa poznańskiego w Koronie Królestwa Polskiego i prawdopodobnie jak okoliczne wsie należała do parafii św. Stanisława w Szamotułach[5].

Pierwsze zapis z 1337 odnotowuje świadka Stanisława z Pęckowa jednak historycy nie są pewni czy chodzi na pewno o to Pęckowo. W 1442 odnotowany został pracownik Jakub z Pęckowa. Wierzbięta z Rozbitka zapłacił kary, bo, pozwany przez niego, nie stanął w sądzie. W latach 1495-1496 kasztelan kaliski Andrzej z Szamotuł dał córce Katarzynie w użytkowanie połowę dóbr Szamotuły, w tym m. in. połowę Pęckowa, na tak długo, dopóki nie wypłaci jej posagu w wysokości 2000 grzywien[5].

W XVI wieku wieś należała częściowo do Górków, a także do spadkobierców Szamotulskich: Broniewskich i Rokossowskich. W 1568 wnuk Katarzyny wojewoda poznański Łukasz Górka sprzedał z zastrzeżeniem prawa odkupu Mikołajowi Borkowi Gostyńskiemu połowę dóbr Szamotuły, w tym m. in. połowę Pęckowa za 16000 złotych[5].

Wieś Pęckowo nie figuruje w rejestrach poborowych z XVI wieku. W 1577 odnotowana została łąka pęckowska. W latach 1579, 1600, 1602, 1615 wieś notowana jako opuszczona. Pusta wieś Pęckowo, do połowy XVIII wieku wymieniana była zawsze łącznie z wsią Gaj Mały. Na jej miejscu w drugiej połowie XVIII wieku powstał folwark należący do wsi Kobylniki koło Szamotuł. Dzisiejsza wieś Pęckowo prawdobnie stanowi kontynuację tego folwarku. Nie ma jednak pewności, czy dokładnie w tym samym miejscu leżała wieś średniowieczna[5].

Wskutek II rozbioru Polski w 1793, miejscowość przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa poznańskiego.

Wieś położona przy linii kolejowej nr 351.

Znajduje się tu dworek bezstylowy z początku XX w. Część jego pomieszczeń zajmują placówki kulturalno-oświatowe, reszta stanowi mieszkania. Obok dworku rośnie bardzo zniszczony park[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 98995
  2. Według: http://www.wysokosc.mapa.info.pl/
  3. Na podstawie: bazy.hoga.pl
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 924 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  5. a b c d e Gąsiorowski 1992 ↓, s. 629.
  6. R.Krygiel, P.Mordal, Vademecum Krajoznawcze Ziemi Szamotulskiej, PTTK Oddział w Szamotułach, Szamotuły 2002, s. 95

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]