PL Music Video Awards – polski festiwal poświęcony teledyskom, który odbywa się corocznie od 2018 roku w grudniu w Łodzi. Organizacją festiwalu zajmuje się Fundacja Inicjatyw Kulturalnych „Plaster”[1]. Pomysłodawcami festiwalu są Wojtek Augustyniak i Urszula Heuwinkel. Jury przyznaje nagrody w kategoriach muzycznych oraz specjalnych. Główną nagrodą festiwalu jest Grand Prix dla najlepszego, polskiego teledysku.
Festiwal łączy dwie formuły: konkursową i edukacyjną. Jury w ramach konkursu przyznaje nagrody w kategoriach muzycznych i specjalnych. Poza konkursem na festiwal składa się część edukacyjna – warsztaty, wykłady oraz spotkania z profesjonalistami i profesjonalistkami z branż: muzycznej i teledyskowej.
W ramach festiwalu organizowane są bezpłatne warsztaty (np. operatorskie, scenariuszowe, postprodukcyjne), wykłady i spotkania z profesjonalistami i profesjonalistkami z branży. W 2019 na otwarciu festiwalu gościła Bovska. Od początku festiwalu udział wzięli m.in.: Roman Przylipiak (reżyser), Filip Załuska (reżyser), Agnieszka Kruk (script coach), Alicja Jagodzińska-Kałkus (producentka), Jakub Jakielaszek (operator). Podczas każdej edycji odbywa się także Noc Polskich Wideoklipów, czyli pokaz wszystkich nominowanych teledysków. Festiwal przede wszystkim zrzesza twórców i twórczynie z dwóch branż: teledyskowej oraz muzycznej. Jest miejscem spotkań, inspiracji i wymiany doświadczeń.
Jury przyznaje nagrody w kategoriach muzycznych (gatunek muzyczny) i specjalnych (nieobejmujących gatunków muzycznych). Twórcą statuetek jest artysta Marcin Wilk[2]. Nagrody są wręczane w czasie gali finałowej, którą od początku prowadzą Paula Jeronim i Max Kapłon.
Nagroda za stworzenie formy komunikacji z widzem. Granice świata wykreowanego przez autorów sięgają daleko poza ten teledysk. Fabuła wychodzi poza jego ramy, wkraczając w wyobraźnię oglądającego i sprawiając, że właściwa opowieść toczy się w głowie widza. To sam widz opowiada sobie historię, którą twórcy jedynie zarazili nas jak wirusem – wyobraża sobie, co było wcześniej, co mogło wydarzyć się później, wymyśla kolejnych bohaterów. Ten teledysk z zostaje z widzem na długo. Chce się go oglądać i odkrywać ciągle na nowo, by wciąż przeżywać go na nowo w głowie.
Kiedyś teledyski hiphopowe opierały się na rapowaniu do kamery i machaniu łapami. Dziś twórcy hiphopowych teledysków stoją w awangardzie, wyznaczają trendy, są pionierami. Teledysk hiphopowy stał się polem najciekawszych eksperymentów twórczych, czego dowodem jest zarówno nagrodzony przez nas w ubiegłym roku w kategorii hip-hop, a także Grand Prix, teledysk do „Flar” naszego kolegi jurora Piotra Matejkowskiego, a także teledysk Sebastiana Pańczyka do „Nag Champa” Synów. To klip po prostu doskonały – wizualnie, formalnie, intelektualnie. A zarazem taki, po którym można śmiało powiedzieć: czegoś takiego jeszcze nie widziałem/am. Żadnego zbędnego ujęcia.
Mamy dla państwa miłe wiadomości – Grand Prix tej edycji dostają Nie za miłe wiadomości. To praca, która w metaforyczny i celny sposób odnosi się do tekstu utworu. Teledysk stawia trzy kropki – można go interpretować na wielu płaszczyznach.
Nagroda za ten klip jest dowodem wielkiej i ważnej zmiany, która dokonała się na polskim rynku teledysków. Twórcy teledysków coraz częściej sięgają po pomysły osadzone w rzeczywistości, która nas otacza, a przede wszystkim czerpią inspiracje z polskiej prowincji, która jest bardzo ważną częścią naszej kultury.
Od początku istnienia PL Music Video Awards festiwal wspierają[3]:
Łódzkie Centrum Wydarzeń – zajmuje się promocją Łodzi i wydarzeń kulturalnych, współorganizator łódzkich festiwali,
Film Produkcja – Dom Produkcyjny specjalizujący się w tworzeniu filmów reklamowych i korporacyjnych; sponsor vouchera na wsparcie produkcyjne dla zwycięzcy/zwyciężczyni w kategorii Debiut Reżyserki,
Heliograf – niezależna firma branży techniki filmowej, wypożyczalnia sprzętu filmowego; sponsor vouchera na usługi wynajmu sprzętu oświetleniowego dla zwycięzcy/zwyciężczyni w kategorii Ważny Przekaz,
ATM System – lider w świadczeniu usług telewizyjnych oraz filmowych na polskim rynku; sponsor vouchera na usługi wynajmu sprzętu filmowego dla zwycięzcy/zwyciężczyni Grand Prix,
ZAiKS – polska organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi twórców,
Mifrush Production – kolektyw producenców wydarzeń kulturalnych z siedzibą w Berlinie. Pracują z międzynarodowymi artystami związanymi ze sceną performance, filmami krótkometrażowymi, dokumentalnymi i teledyskami.
Nagroda za stworzenie formy komunikacji z widzem. Granice świata wykreowanego przez autorów sięgają daleko poza ten teledysk. Fabuła wychodzi poza jego ramy, wkraczając w wyobraźnię oglądającego i sprawiając, że właściwa opowieść toczy się w głowie widza. To sam widz opowiada sobie historię, którą twórcy jedynie zarazili nas jak wirusem – wyobraża sobie, co było wcześniej, co mogło wydarzyć się później, wymyśla kolejnych bohaterów. Ten teledysk z zostaje z widzem na długo. Chce się go oglądać i odkrywać ciągle na nowo, by wciąż przeżywać go na nowo w głowie.
Piosenka autorska nie jest gatunkiem, do którego łatwo nakręcić spójny z utworem obraz. Autorzy uchwycili charakter piosenki, wydobyli na zewnątrz świat wewnętrzny artystów – zarówno autorów utworu, jak i aktorów. Nieoczywista choreografia, świetna zdjęcia, inteligentna gra światłem sprawiają, że do tego teledysku chce się wracać.
Nie trzeba było rozpalać flar, by oświecić jurorów – od tego teledysku bije blask tak mocny, że decyzję podjęliśmy natychmiastowo i jednogłośnie. Kapitalny scenariuszowy pomysł formalny z rozegraniem tej historii w trzech różnych wariantach czyni obraz wyjątkowym, ale wrażenie robi też cała pieczołowicie wymyślona i zrealizowana reszta – zdjęcia, scenografia, kostiumy, no i gra aktorska. Uśmieszek Zofii Wichłacz śnił nam się ostatniej nocy
Twórcy pokazali nam magiczny, zaczarowany świat, bardzo introwertyczny, formalnie i kompozycyjnie interesujący i spójny z utworem. Doceniamy przełożenie sztuki – rzeźby Oskara Zięty na język filmowy.
Trudno opowiadać o trudnch emocjach w popowych teledyskach. Autorki uchwyciły depresyjny klimat piosenki w zaledwie kilku ujęciach. Doceniamy wykreowanie napięcia pomiędzy bohaterami, które oddaje treść utworu, przy zachowaniu minimalistycznej gry aktorów. Przy takim natężeniu emocji, łatwo o przesadę, ale tutaj to nie bohaterowie, ale świat zewnętrzny płacze – świetny pomysł.
Nagroda za poczucie humoru i stworzenie śląskiego superbohatera – rockowego twardziela ratującego świat (choć, jak widać, ze śląską dziouchą nawet on nie ma szans). Doceniamy inteligentne nawiązanie do filmów gatunkowych – komiksowego neonoir, cyberpunku i komedii kryminalnej.
To nie tylko festwalowy debiut, ale olśnienie całego festiwalu. Jurorzy dali się całkowicie zaczarować rzeczywistości, którą stworzyli autorzy klipu i zachwycili się kreatywnym podejściem do tragikomicznego zilustrowania piosenki o dramacie współczesnego człowieka – samotności w tłumie wirtualnych znajomych. Ta kreacja to coś więcej niż suma świadomie wykorzystanych popkulturowych cytatów – ten oniryczny świat jest tu zupełnie nową wartością, wyrażoną własnym językiem twórców klipu. Co tu nie jest doskonałe? Scenariusz, scenografia, kostiumy, zdjęcia, światło, kompozycje kadrów... Aha! I ta wspaniała choreografia rąk.
Forma popkulturowa, jaką jest teledysk, daje twórcom szansę na poruszenie w atrakcyjnie wizualny sposób tematów trudnych, czasem drastycznych. Lament Natalii Niemen po 30 latach od nagrania go przez Czesława Niemena jest jeszcze bardziej aktualny, wart jeszcze głośniejszego wykrzyczenia – człowiek nadal zdaje się nie wiedzieć, co czyni z planetą, na której żyje. Pomysł, by ten temat zilustrować kadrami nawiązującymi do malarskiego cyklu „Rozstrzelania” Andrzeja Wróblewskiego jest nieoczywisty, a zarazem doskonały – zimne, statyczne zdjęcia zwiastujące koniec, schyłek, zagładę zderzają się z żarliwym wołaniem Natalii Niemen o opamiętanie się. Patos o sile zderzenia z TIR-em.
Kiedyś teledyski hiphopowe opierały się na rapowaniu do kamery i machaniu łapami. Dziś twórcy hiphopowych teledysków stoją w awangardzie, wyznaczają trendy, są pionierami. Teledysk hiphopowy stał się polem najciekawszych eksperymentów twórczych, czego dowodem jest zarówno nagrodzony przez nas w ubiegłym roku w kategorii hip-hop, a także Grand Prix, teledysk do „Flar” naszego kolegi jurora Piotra Matejkowskiego, a także teledysk Sebastiana Pańczyka do „Nag Champa” Synów. To klip po prostu doskonały – wizualnie, formalnie, intelektualnie. A zarazem taki, po którym można śmiało powiedzieć: czegoś takiego jeszcze nie widziałem/am. Żadnego zbędnego ujęcia.
Odważne rzeczy to dobre rzeczy. Przyznajemy nagrodę twórcy, który nie bał się zestawić piękna przyrody i młodzieńczej urody z niepiękną zwyczajnością bloków i garaży. Uwiódł widza i sprawił, że ten natychmiast miałby ochotę przejść przez portal w kształcie czerwonego prostokąta, by odlecieć spodkiem w kosmos polskiej prowincji.
Estetyka klipów w tej kategorii oparta jest na trzech filarach: kobiece pośladki, wypasione bryki i ujęcia z drona. To prosty patent na zdobycie atencji i milionów odsłon. Taka seksistowska narracja uwłacza kobietom. Nie podoba nam się takie uprzedmiotowienie. Apelujemy do twórców o szacunek i bardziej świadome przedstawianie kobiecej seksualności. Nagradzamy teledysk, który korzystając z tej konwencji, przekracza schematy, wykorzystując do tego narrację fabularną. Jak się okazuje w konwencji spod znaku kobiet, fur i dronów także można zabawić się ze smakiem.
Czasem jest tak, że klip potrafi przestraszyć jak najlepszy horror, wywołać w naszym wnętrzu dziwny rodzaj niepokoju, zastanowić, a jednocześnie zaspokoić estetyczną potrzebę – niczym wizyta na wyczekiwanej wystawie sztuki. Takie doznania zafundował nam klip do arii operowej Agaty Zubel. Teledysk do opery? Z początku nie mogliśmy w to uwierzyć, ale wywołany oglądaniem zachwyt szybko przykrył to zwątpienie. Jeżeli w klipie szukamy walorów artystycznych, to z tego klipu one się wręcz wylewają.
To wspaniały przykład teledysku, w którym czerpanie z czytelnych tropów popkulturowych zaowocowało bardzo mocną, autorską, indywidualną wypowiedzią, co wśród nominowanych teledysków nie było wcale normą. Pod efektowną warstwą złożoną zpięknych zdjęć w zachwycających lokacjach, cudownej kompozycji barw, błyskotliwych ujęć, pomysłowych cięć montażowych, kryje się drugie, mroczne dno, oddziałujące na wrażliwość widza. A widz ma ochotę rzucić się w głębię tego klipu raz jeszcze, tak jak Ofelia zanurza się w toń jeziora.
Kiedyś teledyski hiphopowe opierały się na rapowaniu do kamery i machaniu łapami. Dziś twórcy hiphopowych teledysków stoją w awangardzie, wyznaczają trendy, są pionierami. Teledysk hiphopowy stał się polem najciekawszych eksperymentów twórczych, czego dowodem jest zarówno nagrodzony przez nas w ubiegłym roku w kategorii hip-hop, a także Grand Prix, teledysk do „Flar” naszego kolegi jurora Piotra Matejkowskiego, a także teledysk Sebastiana Pańczyka do „Nag Champa” Synów. To klip po prostu doskonały – wizualnie, formalnie, intelektualnie. A zarazem taki, po którym można śmiało powiedzieć: czegoś takiego jeszcze nie widziałem/am. Żadnego zbędnego ujęcia.
Wszystko już było. Ciężko zrobić coś nowego. Dlatego największą wartością teledysku jest twórcze podejście do tej małej formy filmowej. W teledysku cenimy przede wszystkim autorską myśl, nawet jeśli twórcy korzystają ze znanych motywów, konwencji, form, tropów popkulturowych. W kategorii elektronika zobaczyliśmy teledyski, które były interesujące, dobrze zrobione, ale mało oryginalne. Przyznaliśmy więc nagrodę teledyskowi najlepszemu warsztatowo, doceniając staranność wykonania i walory estetyczne. Z nadzieją na lepsze jutro.
Znakomicie zrealizowany klip popowy. Do przejmującej piosenki powstał przejmujący obraz, popowy właśnie, to znaczy nie tyle „rozrywkowy”, co „czytelny, łatwo zrozumiały”. Nie bez znaczenia jest tu świetne casting i gra aktorów. To przykład bardzo udanego połączenia dokumentalnego podejścia do klipu bez zdjęć stricte dokumentalnych.
Ciekawa historia, która bardzo dobrze opowiada o problemach psychicznych. Interesująca w formie, wnikliwa i wiarygodna. Mocny pomysł został dobrze zrealizowany – a w przypadku tego tematu to ślizganie się po cienkim lodzie -przez co teledysk jest naprawdę przejmujący. Dodatkowe punkty ze efekt z ultrakrótkimi przebitkami zespołu, które zarazem wzmacniają wymowę klipu, jak i pomysłowo utrzymują klip w rockowo-metalowej konwencji.
Islandia w Wałbrzychu, lepki klimat poczucia winy, ciekawie przeprowadzona narracja, świetny casting, wspaniałe lokacje, bardzo dojrzałe decyzje reżyserskie i malarskie obrazy. Jak na debiut reżyserski to bardzo wiele. Wszystkie narzędzia sztuki filmowej, którymi operuje reżyserka, zostały świetnie i świadomie użyte. Czekamy z niecierpliwością na kolejne prace.
Nagradzamy wywołujący skrajne opinie obraz, który mówi kapitalikami o ważnym temacie. Poza doskonałym warsztatem filmowym najważniejszą cechą klipu jest jego siła, która emanuje z każdej sceny i zostaje w głowie na długo. O zdrowiu psychicznym trudno mowić, bo to problemy wewnętrzne, ukryte, ten temat wymaga balansowania na granicy smaku, mierzenia się z ryzykiem nieumyślnej stygmatyzacji; czasem wymaga nawet przesady, z którą zresztą część jurorów miała tutaj problem. Doskonale wyreżyserowany, świetnie ziagrany z wybitnymi zdjęciami na 35-mm taśmie (to odważna decyzja artystyczna i budżetowa oraz hołd dla sztuki filmowej) – ten klip może się podobać lub nie, ale nie zostawia nikogo obojętnym.
Mamy dla państwa miłe wiadomości – Grand Prix tej edycji dostają Nie za miłe wiadomości. To praca, która w metaforyczny i celny sposób odnosi się do tekstu utworu. Teledysk stawia trzy kropki – można go interpretować na wielu płaszczyznach.
Za podzielenie się z nami tym pięknym światem post-PGR-owskiego power rangers. Ten świat jest konsekwentny we wszystkich składowych tego video: narracja, praca kamery, casting, kostiumy, charakteryzacja. Hipnotyzuje nas bezczasowością i tajemnicą spotkania z własnym cieniem.
Za świadome użycie zwykłych rzeczy do opowiedzenia o rzeczach niezwykłych. Za podróż do świata artysty niezależnego, w którą zabierają nas jego środki wyrazu.
Za wysmakowany obraz z klasą, spójny z historią styl wizualny i uwodzenie widza każdą kolejną sekundą. Za zamienienie śmierci w martwą naturę i współczesny barok.
Nagroda za ten klip jest dowodem wielkiej i ważnej zmiany, która dokonała się na polskim rynku teledysków. Twórcy teledysków coraz częściej sięgają po pomysły osadzone w rzeczywistości, która nas otacza, a przede wszystkim czerpią inspiracje z polskiej prowincji, która jest bardzo ważną częścią naszej kultury.
Za bezkompromisowe podejście do historii i sposobu realizacji. Za umiejętne użycie stylistyki kina gatunkowego w artystycznym przedsięwzięciu. Za historię, która porusza, przeraża i trzyma w napięciu do końca.
Za całokształt: piękne zdjęcia, dobrze dobraną obsadę, czujną reżyserię, autentyczne kostiumy i scenografię. A w szczególności za opowiedzenie prostej, lecz niebanalnej historii w poruszający sposób.
To co poruszyło nas w tym klipie najbardziej, to odwaga w ukazaniu trudnej i nieoczywistej historii w nieskazitelnym i wyidealizowanym świecie muzyki pop. Ten obraz to coś zupełnie innego niż widzieliśmy do tej pory.
Za odważne i bezkompromisowe podjęcie ukrywania tematu pedofilii w kościele. Za ukazanie go w sposób nieschematyczny i poruszającą formę teledysku. Za pierwszą udaną próbę zmierzenia się z tym tematem bez dosłowności.
Organizacją festiwalu zajmuje się Fundacja Inicjatyw Kulturalnych „Plaster”[1]. Fundacja istnieje od 2008 roku i aktywnie działa na polu promocji kultury. Poza organizacją PL Music Video Awards zajmuje się również produkcją takich wydarzeń jak m.in.:
Letni Festiwal Filmowy tme Polówka (od 2008) – Największe letnie wydarzenie filmowe i nie tylko w Łodzi.
Szkoła Teledysków (od 2008) – unikatowy w skali Polski projekt, który polega na tym, że młodzi filmowcy wybrani w castingu i podzieleni na 3 grupy przygotowują teledysk dla 3 polskich artystów/ek, a premiera wideoklipów odbywa się na ich oficjalnych kanałach.
