PW-5 Smyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z PW-5)
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
PW-5 Smyk
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo  Polska
Producent PZL Świdnik
Konstruktor Roman Świtkiewicz
Typ Szybowiec
Konstrukcja laminatowa
Załoga 1
Historia
Data oblotu 5 września 1992
Lata produkcji 1994–
Egzemplarze ok. 300
Liczba wypadków
 • w tym katastrof 		5
1
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość 13,44 m
Wydłużenie 17,8[1]
Długość 6,22 m
Wysokość 1,86 m
Powierzchnia nośna 10,16 m²
Profil skrzydła NN 18–17[1]
Masa
Własna 190 kg
Startowa 300 kg
Osiągi
Prędkość minimalna 62 km/h
Prędkość optymalna 80 km/h
Prędkość dopuszczalna 220 km/h
Prędkość min. opadania 0,64 m/s przy 73 km/h
Doskonałość maks. 33 przy 90 km/h
Współczynnik obciążenia konstrukcji +5,3 G / –2,65 G
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

PW-5 Smyk – polski jednoosobowy szybowiec kompozytowy Klasy Światowej (ang. World Class) zaprojektowany na Politechnice Warszawskiej przez zespół pod kierownictwem doktora inżyniera Romana Świtkiewicza. Rozwinięciem "Smyka" jest dwuosobowy PW-6.

Historia[edytuj | edytuj kod]

PW-5 podczas lotu falowego

PW-5 Smyk został zaprojektowany jako tani i prosty szybowiec, mający wziąć udział w konkursie na szybowiec Klasy Światowej, który został ogłoszony przez OSTIV[2]. 7 października 1989 roku we Frankfurcie podpisano dwa dokumenty: „Wymagania techniczne na szybowiec klasy światowej” oraz „Regulamin wyboru i wytwarzania szybowca klasy światowej”. Ich treść zobowiązywała konstruktorów do spełnienia kilku podstawowych wymagań[3]:

PW-5 Smyk został zaprojektowany w ramach programu ULS na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w zespole pod kierownictwem dr. inż. Romana Świtkiewicza. W skład zespołu konstrukcyjnego weszli: mgr inż. Wojciech Frączek, mgr inż. Dariusz Gwadera, mgr inż. Przemysław Pleciński, mgr inż. Stanisław Suchodolski, mgr inż. Jerzy Tiereszko i mgr inż. Paweł Żak. Profil płata został opracowany przez zespół kierowany przez prof. Jerzego Ostrowskiego z Zakładu Aerodynamiki Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. Charakteryzuje się bardzo małą wrażliwością na zanieczyszczenia[3].

Prace były finansowane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Fundację na Rzecz Nauki Polskiej. Oblotu prototypu szybowca, o znakach rejestracyjnych SP-P575, dokonał 5 września 1992 r. pilot doświadczalny January Roman na lotnisku w Bielsku-Białej[4]. Nazwa Smyk nawiązywała do przedwojennego motoszybowca MIP Smyk[3].

Do konkursu zgłoszono łącznie 42 projekty z 22 krajów, do ścisłego finału przeszło 7 projektów. 13 marca 1993 roku Międzynarodowa Federacja Lotnicza (FAI) jako zwycięzcę konkursu wybrała jednomyślnie PW-5[3].

Produkcją nowego szybowca w 1994 r. zajęły się zakłady PZL w Świdniku. W 2001 r. produkcja została przeniesiona do zakładów w Bielsku-Białej. Wraz ze zmianą wytwórcy wprowadzono zmodernizowaną wersję B1-PW-5. Modernizacja objęła między innymi układ awaryjnego zrzutu owiewki, tablicę przyrządów, dodano balast ogonowy oraz automatyczne połączenia popychaczy lotek[1].

Do 2010 r. zbudowano ok. 300 egzemplarzy szybowca[4].

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

PW-5 z widocznym systemem mocowania skrzydeł

Jednomiejscowy wolnonośny średniopłat wykonany z laminatu szklano-epoksydowego[1][5][3].

Skrzydło jednodźwigarowe, dwudzielne o obrysie trapezowym, z łukowymi końcówkami o wzniosie 2°24′. Pokrycie przekładkowe z wypełniaczem piankowym Conticell. Lotka laminatowa, bezszczelinowa, wyważona masowo, napędzana popychaczowo. Hamulce aerodynamiczne jednopłytowe wysuwane tylko z górnej powierzchni skrzydła, napędzane popychaczowo.

Kadłub o konstrukcji skorupowej, usztywniony wręgami. Za kabiną pilota przechodzący w belkę ogonową zakończoną statecznikiem. Wyposażony w przedni i dolny zaczep do startu na holu lub za wyciągarką. Kabina zakryta z jednoczęściową limuzyną otwieraną do przodu. Fotel pilota regulowany na ziemi, pedały przestawne w locie. Pojemniki na balast pod fotelem pilota oraz pod statecznikiem poziomym. Kolumnowa tablica przyrządów wyposażona w busolę, wariometr energii całkowitej z kompensatorem i termosem, prędkościomierz i wysokościomierz. Istnieje możliwość dodatkowej zabudowy zakrętomierza, wariometru elektrycznego, radiostacji (np: FSG 70/71, Microair 760, ATR-720) i komputera szybowcowego.

Usterzenie klasyczne o profilu Wortman FX-71-L-150/30. Usterzenie wysokości jednoczęściowe o konstrukcji laminatowej, z pojedynczym dźwigarkiem, usztywnione żeberkami. Usterzenie kierunku zintegrowane z kadłubem, ster kryty płótnem. Ster wysokości napędzany popychaczowo, ster kierunku linkowo.

Podwozie stałe, jednotorowe z małym kółkiem przednim, kołem głównym z hamulcem bębnowym oraz z płozą ogonową z kółkiem ogonowym.

Rekordy ustanowione na PW-5 Smyk[edytuj | edytuj kod]

FAI dla klasy światowej prowadzi odrębną klasyfikację rekordów świata. Oto kilka rekordów ustanowionych na PW-5[4]:

  • rekord prędkości na trasie trójkąta 100 km – 136,92 km/h ustanowiony w 2005 r. przez Oswaldo Ferraro,
  • rekord odległości na trasie trójkąta – 560 km, ustanowiony w 2001 r. przez Sebastiana Kawę,
  • rekord prędkości na trasie trójkąta 500 km – 96,76 km/h, ustanowiony w 2005 r. przez Claudio Blois Duarte,
  • rekord przelotu otwartego – 793 km, ustanowiony w 2011 r. przez W. B. Snead,
  • rekord przelotu przez trzy punkty zwrotne – 814 km, ustanowiony w 2011 r. przez W. B. Snead.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Piotr Piechowski: Modelarstwo lotnicze. PW-5 Smyk (pol.). [dostęp 16 marca 2011].
  2. ↑ PW-5 "Smyk", 1992 (pol.). [dostęp 2018-08-14].
  3. ↑ a b c d e Historia szybowca PW-5 „Smyk” (pol.). smyki.nastart.info. [dostęp 2019-10-13].
  4. ↑ a b c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ​ISBN 978-83-932826-0-9​, s. 241-242
  5. ↑ Instrukcja użytkowania w locie szybowca B1-PW-5 (pol.). [dostęp 2018-08-14].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=PW-5_Smyk&oldid=58683371”