PW-5 Smyk
| ||
.jpg)
| ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Producent | PZL Świdnik | |
| Typ | Szybowiec | |
| Konstrukcja | laminatowa | |
| Załoga | 1 | |
| Historia | ||
| Data oblotu | 5 września 1992 | |
| Lata produkcji | 1994– | |
| Egzemplarze | 300 | |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
5 1 | |
| Dane techniczne | ||
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 13,44 m | |
| Wydłużenie | 17,8[1] | |
| Długość | 6,22 m | |
| Wysokość | 1,86 m | |
| Powierzchnia nośna | 10,16 m² | |
| Profil skrzydła | NN 18–17[1] | |
| Masa | ||
| Własna | 190 kg | |
| Startowa | 300 kg | |
| Osiągi | ||
| Prędkość minimalna | 58 km/h | |
| Prędkość dopuszczalna | 220 km/h | |
| Doskonałość maks. | 33 przy 90 km/h | |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji | +5,3 G / –2,65 G | |
PW-5 Smyk – polski jednoosobowy szybowiec kompozytowy Klasy Światowej (ang. World Class) zaprojektowany na Politechnice Warszawskiej przez zespół pod kierownictwem doktora inżyniera Romana Świtkiewicza. Rozwinięciem "Smyka" jest dwuosobowy PW-6.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
PW-5 Smyk został zaprojektowany jako tani i prosty szybowiec, mający wziąć udział w konkursie na szybowiec Klasy Światowej, który został ogłoszony w 1987 r. przez OSTIV[2]. Do konkursu zgłoszono łącznie 42 projekty z 22 krajów, do ścisłego finału przeszło 7 projektów. 27 września 1994 r. Międzynarodowa Federacja Lotnicza (FAI) jako zwycięzcę konkursu wybrała jednomyślnie PW-5.
PW-5 Smyk został zaprojektowany w ramach programu ULS na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej w zespole pod kierownictwem dr inż Romana Świtkiewicza. W skład zespołu konstrukcyjnego weszli: Wojciech Frączek, D. Gwadera, Przemysław Pleciński, S. Suchodolski, Jerzy Tiereszko i P. Żak. Prace były finansowane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Fundację na Rzecz Nauki Polskiej. Oblotu prototypu szybowca, o znakach rejestracyjnych SP-P575, dokonał 5 września 1992 r. pilot doświadczalny January Roman na lotnisku w Bielsku-Białej[3].
Produkcją nowego szybowca w 1994 r. zajęły się zakłady PZL w Świdniku. W 2001 r. produkcja została przeniesiona do zakładów w Bielsku-Białej. Wraz ze zmianą wytwórcy wprowadzono zmodernizowaną wersję B1-PW-5. Modernizacja objęła między innymi układ awaryjnego zrzutu owiewki, tablicę przyrządów, dodano balast ogonowy oraz automatyczne połączenia popychaczy lotek[1].
Do 2010 r. zbudowano ok. 300 egzemplarzy szybowca[3].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Jednomiejscowy wolnonośny średniopłat wykonany z laminatu szklano-epoksydowego[1][4].
Skrzydło jednodźwigarowe, dwudzielne o obrysie trapezowym, z łukowymi końcówkami. Pokrycie przekładkowe z wypełniaczem piankowym Conticell. Lotka laminatowa, bezszczelinowa, wyważona masowo, napędzana popychaczowo. Hamulce aerodynamiczne jednopłytowe wysuwane tylko z górnej powierzchni skrzydła, napędzane popychaczowo.
Kadłub o konstrukcji skorupowej, usztywniony wręgami. Za kabiną pilota przechodzący w belkę ogonową zakończoną statecznikiem. Wyposażony w przedni i dolny zaczep do startu na holu lub za wyciągarką. Kabina zakryta z jednoczęściową limuzyną otwieraną do przodu. Fotel pilota regulowany na ziemi, pedały przestawne w locie. Pojemniki na balast pod fotelem pilota oraz pod statecznikiem poziomym. Kolumnowa tablica przyrządów wyposażona w busolę, wariometr energii całkowitej z kompensatorem i termosem, prędkościomierz i wysokościomierz. Istnieje możliwość dodatkowej zabudowy zakrętomierza, wariometru elektrycznego, radiostacji (np: FSG 70/71, Microair 760, ATR-720) i komputera szybowcowego.
Usterzenie klasyczne. Usterzenie wysokości jednoczęściowe o konstrukcji laminatowej, z pojedynczym dźwigarkiem, usztywnione żeberkami. Usterzenie kierunku zintegrowane z kadłubem, ster kryty płótnem. Ster wysokości napędzany popychaczowo, ster kierunku linkowo.
Podwozie stałe, jednotorowe z małym kółkiem przednim, kołem głównym z hamulcem bębnowym oraz z płozą ogonową z kółkiem ogonowym.
Rekordy ustanowione na PW-5 Smyk[edytuj | edytuj kod]
FAI dla klasy światowej prowadzi odrębną klasyfikację rekordów świata. Oto kilka rekordów ustanowionych na PW-5[3]:
- rekord prędkości na trasie trójkąta 100 km - 136,92 km/h ustanowiony w 2005 r. przez Oswaldo Ferraro,
- rekord odległości na trasie trójkąta - 560 km ustanowiony w 2001 r. przez Sebastiana Kawę,
- rekord prędkości na trasie trójkąta 500 km - 96,76 km/h ustanowiony w 2005 r. przez Claudio Blois Duarte,
- rekord przelotu otwartego - 793 km ustanowiony w 2011 r. przez W. B. Snead,
- rekord przelotu przez trzy punkty zwrotne - 814 km ustanowiony w 2011 r. przez W. B. Snead.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Piotr Piechowski: Modelarstwo lotnicze. PW-5 Smyk (pol.). [dostęp 16 marca 2011].
- ↑ PW-5 "Smyk", 1992 (pol.). [dostęp 2018-08-14].
- ↑ a b c Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 241-242
- ↑ Instrukcja użytkowania w locie szybowca B1-PW-5 (pol.). [dostęp 2018-08-14].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Fotograficzny Rejestr Szybowców. PW-5 Smyk, dostęp: 2018-08-23,
- Historia szybowca PW-5 „Smyk”, dostęp: 2018-08-23.
| ||||||||||||
