Pałac Izraela Poznańskiego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac Izraela Poznańskiego
Symbol zabytku nr rej. A/16 z 20 stycznia 1971[1]
Ilustracja
Pałac Poznańskiego
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Adres

ul. Ogrodowa 15

Styl architektoniczny

eklektyzm
(neorenesans i neobarok)

Architekt

Hilary Majewski
Juliusz Jung

Ważniejsze przebudowy

1888–1903

Pierwszy właściciel

Izrael Poznański

Obecny właściciel

Miasto Łódź

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Izraela Poznańskiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Izraela Poznańskiego”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Izraela Poznańskiego”
Ziemia51°46′44,80″N 19°27′02,96″E/51,779111 19,450822
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Pałac Izraela Poznańskiego – neobarokowy[2] pałac fabrykancki z XIX w. znajdujący się w Łodzi. Pałac, ze względu na wielkość i dekoracje, zwany jest „łódzkim Luwrem”[3].

Opis[edytuj | edytuj kod]

W 1877 roku Izrael Poznański kupił narożną kamienicę o skromnej elewacji i budynek magazynowy (posesja u zbiegu ul. Ogrodowej i ul. Stodolnianej – dziś Zachodniej) z zamiarem wybudowania w jej miejsce obiektu reprezentacyjno-handlowego i siedziby dla swojej rodziny[3]. Powstała największa rezydencja fabrykancka w Polsce i, jako jedna z pierwszych w Łodzi, zelektryfikowana. Jej wnętrza składają się z wielkich salonów i kameralnych pomieszczeń mieszkalnych[2]. Na piętrze znajdowała się część prywatna rodziny, na parterze, w głównym korpusie - gabinet prezesa, kantory, spółki i biura. Boczne skrzydło mieściło w piwnicach zaplecze gospodarcze, kuchnię, a na parterze magazyny wyrobów gotowych. Poddasze przeznaczone było dla służby. Budynek oparto na planie litery L. Najokazalsza, południowa część budowli jest zwieńczona wypiętrzonymi, kopulastymi dachami i zdobiona figurami przedstawiającymi alegorie przemysłu. Przez lata pałac był rozbudowywany, a na jego architektoniczny kształt miało wpływ kilku architektów. Pierwotny projekt autorstwa Hilarego Majewskiego został rozwinięty przez Adolfa Zeligsona i Franciszka Chełmińskiego. Podczas przebudowy, w 1898 roku, dobudowano ogród zimowy nakryty szklanymi kopułami, a skrzydło południowe wydłużono w kierunku zachodnim, by na piętrze stworzyć salę balową. Od strony fabryki, dobudowano do pałacu dwa pawilony: jednopiętrową oranżerię ze szklaną kopułą i parterowy pasaż - łącznik między fabryką a pałacem. Dopełnieniem reprezentacyjnego charakteru był ogród spacerowy projektu właściciela łódzkiej firmy ogrodniczej - Leona Grabowskiego. W ogrodzie wybudowano bogato zdobioną fontannę. Ostateczny kształt budowla osiągnęła już po śmierci Izraela Poznańskiego, w 1903 roku[4][3].

Wystrojem sali jadalnej oraz balowej zajął się, na zlecenie Leoni Poznańskiej, łódzki malarz Samuel Hirszenberg[5].

Późniejsze przebudowy związane były ze zmianą jego użytkowników – w okresie międzywojennym był siedzibą Urzędu Wojewódzkiego (1927–1939). W 1975 roku główną część budynku przejęło, utworzone wówczas, Muzeum Historii Miasta Łodzi.

W latach 70. XX w. realizowano adaptację piwnic[6], rekonstrukcję wnętrz oraz aranżację kawiarni muzealnej[7] na potrzeby Muzeum Historii Miasta Łodzi wg projektu Stanisława Cuchry-Cukrowskiego[6].

W 2015 roku pałac został uznany pomnikiem historii[8]. W 2017 roku rozpoczęły się prace remontowe fasady pałacu w ramach wieloletniej rewitalizacji obiektu. Na rok 2019 zaplanowano m.in. odnowienie ogrodu pałacowego. Planowany koszt prac ma wynieść 20 mln złotych[9].

  • Pałac Izraela Poznańskiego w dzień

    Pałac Izraela Poznańskiego w dzień

  • Pałac Izraela Poznańskiego nocą

    Pałac Izraela Poznańskiego nocą

  • Medal Muzeum Historii Miasta Łodzi – Pałac Poznańskich

    Medal Muzeum Historii Miasta Łodzi – Pałac Poznańskich

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie, Narodowy Instytut Dziedzictwa, 13 lipca 2023.
  2. ↑ a b Włodzimierz Małek, Łódź, barwy miasta, Łódź: Sagalara & Wowo, 2002, s. 8.
  3. ↑ a b c Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 58. ISBN 83-87522-23-6.
  4. ↑ Pałac Izraela K. Poznańskiego, Kultura Łódź.
  5. ↑ Poznańscy, [w:] Marcin Jakub Szymański, Błażej Torański, Fabrykanci. Burzliwe dzieje rodów łódzkich przemysłowców, Warszawa: Zona Zero, 28 października 2016, s. 103, ISBN 978-83-935847-8-9.
  6. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984: informator biograficzny, Wydawn. Interpress, 1984, ISBN 978-83-223-2073-0 [dostęp 2022-10-10] (pol.).
  7. ↑ Małgorzata Laurentowicz-Granas, Antoni Szram : wizje i konkrety : szkic do portretu na tle historycznym, Łódź: Urząd Miasta Łodzi. Biuro Miejskiego Konserwatora Zabytków, 2018, ISBN 978-83-945182-3-3, OCLC 1080933889 [dostęp 2022-10-10].
  8. ↑ Aleksandra Hac: Prezydent Komorowski: Łódzkie zabytki pomnikami historii. lodz.gazeta.pl, 2015-02-17. [dostęp 2018-02-22].
  9. ↑ w, Rewitalizacja Pałacu Poznańskiego w Łodzi. Miasto dostało 14 mln zł dotacji [WIZUALIZACJE], „Dzienniklodzki.pl” [dostęp 2018-07-12] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-17] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pałac_Izraela_Poznańskiego&oldid=71300537”