Pałac Izraela Poznańskiego
| ||
 nr rej. A/16 z 20 stycznia 1971[1]
| ||
 Pałac Poznańskiego | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Łódź | |
| Adres | ul. Ogrodowa 15 | |
| Styl architektoniczny | eklektyzm (neorenesans i neobarok) | |
| Architekt | Hilary Majewski Juliusz Jung | |
| Ważniejsze przebudowy | 1888–1903 | |
| Pierwszy właściciel | Izrael Poznański | |
| Obecny właściciel | Miasto Łódź | |
Położenie na mapie Łodzi  | ||
Położenie na mapie Polski  | ||
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | ||
 51°46′44,80″N 19°27′02,96″E/51,779111 19,450822
| ||
| Strona internetowa | ||
Pałac Izraela Poznańskiego – neobarokowy[2] pałac fabrykancki z XIX w. znajdujący się w Łodzi. Pałac, ze względu na wielkość i dekoracje, zwany jest „łódzkim Luwrem”[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
W 1877 roku Izrael Poznański kupił narożną kamienicę o skromnej elewacji i budynek magazynowy (posesja u zbiegu ul. Ogrodowej i ul. Stodolnianej – dziś Zachodniej) z zamiarem wybudowania w jej miejsce obiektu reprezentacyjno-handlowego i siedziby dla swojej rodziny[3]. Powstała największa rezydencja fabrykancka w Polsce i, jako jedna z pierwszych w Łodzi, zelektryfikowana. Jej wnętrza składają się z wielkich salonów i kameralnych pomieszczeń mieszkalnych[2]. Na piętrze znajdowała się część prywatna rodziny, na parterze, w głównym korpusie - gabinet prezesa, kantory, spółki i biura. Boczne skrzydło mieściło w piwnicach zaplecze gospodarcze, kuchnię, a na parterze magazyny wyrobów gotowych. Poddasze przeznaczone było dla służby. Budynek oparto na planie litery L. Najokazalsza, południowa część budowli jest zwieńczona wypiętrzonymi, kopulastymi dachami i zdobiona figurami przedstawiającymi alegorie przemysłu. Przez lata pałac był rozbudowywany, a na jego architektoniczny kształt miało wpływ kilku architektów. Pierwotny projekt autorstwa Hilarego Majewskiego został rozwinięty przez Adolfa Zeligsona i Franciszka Chełmińskiego. Podczas przebudowy, w 1898 roku, dobudowano ogród zimowy nakryty szklanymi kopułami, a skrzydło południowe wydłużono w kierunku zachodnim, by na piętrze stworzyć salę balową. Od strony fabryki, dobudowano do pałacu dwa pawilony: jednopiętrową oranżerię ze szklaną kopułą i parterowy pasaż - łącznik między fabryką a pałacem. Dopełnieniem reprezentacyjnego charakteru był ogród spacerowy projektu właściciela łódzkiej firmy ogrodniczej - Leona Grabowskiego. W ogrodzie wybudowano bogato zdobioną fontannę. Ostateczny kształt budowla osiągnęła już po śmierci Izraela Poznańskiego, w 1903 roku[4].[3]
Wystrojem sali jadalnej oraz balowej zajął się, na zlecenie Leoni Poznańskiej, łódzki malarz Samuel Hirszenberg[5].
Późniejsze przebudowy związane były ze zmianą jego użytkowników – w okresie międzywojennym był siedzibą Urzędu Wojewódzkiego (1927–1939). W 1975 roku główną część budynku przejęło, utworzone wówczas, Muzeum Historii Miasta Łodzi.
W 2015 roku pałac został uznany pomnikiem historii[6]. W 2017 roku rozpoczęły się prace remontowe fasady pałacu w ramach wieloletniej rewitalizacji obiektu. Na rok 2019 zaplanowano m.in. odnowienie ogrodu pałacowego. Planowany koszt prac ma wynieść 20 mln. złotych[7].
Pałac Izraela Poznańskiego w dzień
Pałac Izraela Poznańskiego nocą
Medal Muzeum Historii Miasta Łodzi – Pałac Poznańskich
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie. 2020-09-30.
- ↑ a b Włodzimierz Małek, Łódź, barwy miasta, Łódź: Sagalara & Wowo, 2002, s. 8.
- ↑ a b c Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 58. ISBN 83-87522-23-6.
- ↑ Pałac Izraela K. Poznańskiego, Kultura Łódź.
- ↑ Poznańscy, [w:] Marcin Jakub Szymański, Błażej Torański, Fabrykanci. Burzliwe dzieje rodów łódzkich przemysłowców, Warszawa: Zona Zero, 28 października 2016, s. 103, ISBN 978-83-935847-8-9.
- ↑ Aleksandra Hac: Prezydent Komorowski: Łódzkie zabytki pomnikami historii. lodz.gazeta.pl, 2015-02-17. [dostęp 2018-02-22].
- ↑ w, Rewitalizacja Pałacu Poznańskiego w Łodzi. Miasto dostało 14 mln zł dotacji [WIZUALIZACJE], „Dzienniklodzki.pl” [dostęp 2018-07-12] (pol.).