Pałac Mieroszewskich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac Mieroszewskich
Symbol zabytku nr rej. A 3/60 z 23 lutego 1960[1]
Ilustracja
Fasada pałacu (2014)
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Miejscowość

Będzin

Adres

ul. Gzichowska 15

Typ budynku

pałac

Styl architektoniczny

barokowo-klasycystyczny

Ukończenie budowy

1702

Pierwszy właściciel

Kazimierz Mieroszewski

Położenie na mapie Będzina
Mapa konturowa Będzina, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Mieroszewskich”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Pałac Mieroszewskich”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Mieroszewskich”
Położenie na mapie powiatu będzińskiego
Mapa konturowa powiatu będzińskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Pałac Mieroszewskich”
Ziemia50°19′43,2480″N 19°07′25,3920″E/50,328680 19,123720

Pałac Mieroszewskich (nazywany również Pałacem Gzichowskim) – barokowo-klasycystyczny pałac rodu Mieroszewskich położony w Gzichowie, dzielnicy Będzina, przy ulicy Gzichowskiej 15.

Od pantalonów do stringów - wystawa w Muzeum Zagłębia
Stylowe wnętrze salonu – wystawa w pałacu Mieroszewskich

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pałac został wzniesiony przez Kazimierza Mieroszewskiego w 1702 r. Jest wzorowany na ówczesnych pałacach francuskich. W latach 30. XIX w. przejęła go rodzina Siemieńskich, następnie rodzina Mycielskich, a po powstaniu styczniowym w posiadanie pałacu wszedł śląski potentat przemysłowy – Christian Gustaw Von Kramsta. Od 1890 r. do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. pałac był własnością Towarzystwa Kopalń i Hut Sosnowieckich, znajdowały się w nim biura oraz mieszkania administracji Towarzystwa. Podczas II wojny światowej pałac zajęło przedsiębiorstwo Sosnowitzer Bergwerks und Hutten A.G., w 1945 roku został przejęty przez Spółdzielnię Rolniczą, która gospodarowała w nim do lat 50. XX w. W związku z przygotowaniami do uroczystości 600-lecia Będzina pałac poddano częściowej konserwacji. Po jej ukończeniu w 1958 r. utworzono tu Dom Kultury który działał do lat 70. Już od połowy lat 60. Dyrekcja Muzeum w Będzinie wspólnie z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków czyniła starania o zmianę jego funkcji i rozpoczęcie kompleksowej konserwacji całego zespołu pałacowo-parkowego. W marcu 1982 r. zakończono prace konserwacyjne. Obecnie pałac jest częścią Muzeum Zagłębia. We wnętrzu znajdują się zbiory archeologiczne, etnograficzne oraz historyczne.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Pałac ma dwie kondygnacje i amfiladowy układ pokoi. W części centralnej znajduje się sień, która prowadzi od drzwi frontowych do drzwi ogrodowych. Z boku znajdują się schody na piętro. We wnętrzach zachowały się XVIII w. polichromie. Podczas prac konserwatorskich na przełomie lat 70. i 80. XX w. odkryto malowidła przedstawiających wielkich wodzów antycznych: Hannibala, Pompejusza czy Scypiona Afrykańskiego. W salonach po stronie zachodniej odkryto sceny rycerskich pojedynków i medaliony portretowe, natomiast w skrzydle południowym sceny polowań rozgrywające się w pejzażu, w który wkomponowano m.in. zamek będziński. Pałac był niejednokrotnie upiększany i rozbudowywany, w efekcie czego ma niejednolity charakter stylowy.

Park[edytuj | edytuj kod]

Przed pałacem znajduje się rozległy podjazd prowadzący do wejścia głównego, po drugiej stronie jest park z początku XVIII w., z najstarszymi drzewami liczącymi sto kilkadziesiąt lat. W parku zachowały się kamienne rzeźby Bachusa i Flory wykonane przez Jerzego Leonarda Webera w 1718 r. Za parkiem znajdował się ogród warzywnik, który zlikwidowano w związku z budową osiedla „Zamkowe”. Pałac otaczają oficyny dworskie oraz zabudowania gospodarcze.


Galeria[edytuj | edytuj kod]

Źródła[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]