Pałac Ministra Skarbu w Warszawie
| ||
 nr rej. 468 z 1.07.1965
| ||
 Pałac Ministra Skarbu i pomnik Juliusza Słowackiego | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo |  mazowieckie
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | plac Bankowy 3/5 | |
| Styl architektoniczny | renesans | |
| Architekt | Antonio Corazzi | |
| Kondygnacje | 3 | |
| Rozpoczęcie budowy | 1825 | |
| Ukończenie budowy | 1830 | |
| Zniszczono | 1944 | |
| Odbudowano | 1950–1954 | |
| Pierwszy właściciel | Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki | |
Położenie na mapie Warszawy   Pałac Ministra Skarbu w Warszawie | ||
Położenie na mapie Polski  Pałac Ministra Skarbu w Warszawie | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Pałac Ministra Skarbu w Warszawie | ||
 52°14′31,326″N 21°00′08,075″E/52,242035 21,002243
| ||
Pałac Ministra Skarbu lub pałac Ministrów Skarbu – pałac znajdujący się przy placu Bankowym 3/5 w Warszawie.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pałac powstał w latach 1825–1830 według projektu Antonia Corazziego w wyniku przebudowy barokowego pałacu należącego od 1788 do rodziny Ogińskich. Budynek wzniesiony w stylu włoskiego renesansu z przeznaczeniem na rezydencję ministra skarbu Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Gmach został wzniesiony pomiędzy budynkiem Giełdy i Banku a pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.
Pałac jest 3-kondygnacyjny, 11-osiowy. Charakterystyczną cechą budynku są wielkie tarasy, rzadko spotykane w architekturze Warszawy.
W dwudziestoleciu międzywojennym gmach, po adaptacji dokonanej w latach 1920–1921 przez Mariana Lalewicza, wraz z sąsiednim pałacem Komisji Przychodów i Skarbu był siedzibą Ministerstwa Skarbu (z adresem ul. Rymarska 3/5)[1][2].
We wrześniu 1939 budynek został zbombardowany i spalony. Został odbudowany w latach 1950–1954 pod kierunkiem Piotra Biegańskiego i wraz z sąsiednim Pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu został przeznaczony na siedzibę Prezydium Stołecznej Rady Narodowej.
W 1951 przed pałacem odsłonięto pomnik Feliksa Dzierżyńskiego wykonany przez Zbigniewa Dunajewskiego. Monument został rozebrany w 1989, a w 2001 w pobliżu miejsca, w którym stał, odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego.
Pałac jest połączony z sąsiadującym pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu (z którym ma wspólny adres) i pełni funkcje administracyjne. Większą część gmachu zajmują biura Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie. W znajdującej się na pierwszym piętrze Sali im. Stefana Starzyńskiego obraduje Sejmik Województwa Mazowieckiego.
Tablice pamiątkowe[edytuj | edytuj kod]
Tablice umieszczone na budynku pomiędzy arkadami parteru upamiętniają:
- przywódców Klubu Jakobinów (odsłonięta w 1952)
- Antonia Corazziego (w 1977, w stuletnią rocznicę śmierci architekta)
- Eugeniusza Kwiatkowskiego (2000)
- Piotra Michałowskiego (2011)
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Pałac Ministra Skarbu przed 1939 
Pałac w perspektywie placu Bankowego 
Sala im. Stefana Starzyńskiego, miejsce obrad Sejmiku Województwa Mazowieckiego
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 599, 601. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009, s. 16. ISBN 978-83-61253-51-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 601. ISBN 83-01-08836-2.
- Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 86. ISBN 83-223-2047-7.
