Pałac Radziwiłłów w Ołyce
50°43′N 25°49′E/50,716667 25,816667 Pałac Radziwiłłów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
pałac |
| Styl architektoniczny | |
| Rozpoczęcie budowy |
1540 |
| Ukończenie budowy |
1564 |
| Ważniejsze przebudowy |
1640, 1740-60 |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele |
Albrecht Stanisław Radziwiłł, Michał Kazimierz Radziwiłł Rybeńko |
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 50°43′N 25°49′E/50,716667 25,816667
| |
Pałac Radziwiłłów[1] (ukr. Олицький замок) – pałac wzniesiony w Ołyce w latach 1540–1564[2] przez ks. Mikołaja Radziwiłła, zwanego Czarnym, marszałka i kanclerza wielkiego litewskiego oraz kasztelana wileńskiego[3]. Około 1640 r. kolejny ordynat ołycki ks. Albrycht Stanisław Radziwiłł[3], rozbudował pałac w stylu renesansowym, otoczył murami na rzucie prostokąta, z czterema charakterystycznymi bastionami w narożnikach[3]. W latach 1740–1760 pałac został gruntownie przebudowany przez ks. Michała Radziwiłła zwany Rybeńko, wojewodę wileńskiego i hetmana wielkiego litewskiego[3]. Stworzono wówczas reprezentacyjną budowlę książęcą w stylu barokowym, pozbawioną cech obronności.
Od 1945 r. w pałacu mieści się szpital psychiatryczny[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Pałac w Ołyce ma kształt czworoboku[3] zgrupowanego wokół rozległego dziedzińca, o bokach ok. 100 x 100 m, niegdyś pustego, dziś pokrytego zielenią. Składa się z właściwego pałacu we wschodniej części dziedzińca, z bramą przejazdową prowadzącą do rynku oraz budynku bramnego z wieżą zegarową, znajdującego się po przeciwległej stronie. Po ich bokach, od strony północnej i południowej, ciągną się piętrowe budynki mieszkalne połączone ćwierćkolistymi przewiązkami[2].
Dzieła sztuki[edytuj | edytuj kod]
W salach pałacu był duży zbiór dzieł sztuki, pamiątek historycznych, stylowych mebli, portretów Radziwiłłów, makat i gobelinów, biblioteka[3] i zbrojownia. W czasie II wojny światowej bogate zbiory pałacu uległy obrabowaniu, część ocalałych zbiorów przejęło Muzeum w Łucku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII, Warszawa, 1880–1902, s. 527-29.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ołyka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 527.