Pałac Sapiehów w Warszawie
52°15′15″N 21°00′24″E/52,254167 21,006667
 nr rej. 617 z 1 lipca 1965[1]
| |
 Pałac Sapiehów, centralna część elewacji frontowej (2020) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1731 |
| Ukończenie budowy |
1746 |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1950–1955 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°15′15″N 21°00′24″E/52,254167 21,006667
| |
Pałac Sapiehów[1], także Koszary Sapieżyńskie[2] – pałac znajdujący się przy ul. Zakroczymskiej 6 w Warszawie.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pałac został zbudowany w latach 1731–1746 w stylu barokowym według projektu Jana Zygmunta Deybla dla kasztelana trockiego, późniejszego kanclerza wielkiego litewskiego, Jana Fryderyka Sapiehy[3].
W 1817 roku będący w złym stanie budynek kupiła od Sapiehów Komisja Rządowa Wojny Królestwa Polskiego. W latach 1818–1820 został przebudowany w stylu klasycystycznym na koszary według projektu Wilhelma Henryka Mintera[2]. Przebudowa ta w dużym stopniu spowodowała zniszczenie bogatej szaty rokokowej na elewacjach. Od 1820 roku do powstania listopadowego pełnił funkcje koszar 4 Pułku Piechoty Liniowej – Czwartaków. Po powstaniu listopadowym, do wycofania się Rosjan z Warszawy w sierpniu 1915 roku, pałac pełnił rolę koszar wojsk rosyjskich. W tym czasie jego elewacja uległa dalszej dewastacji w wyniku skucia boniowania i ryzalitu wejściowego.
W dwudziestoleciu międzywojennym w pałacu mieściła się filia Głównego Wojskowego Szpitala Ujazdowskiego.
Pałac został zbombardowany i spalony przez Niemców w 1944[3].
W latach 1950–1955 pałac został zrekonstruowany przez Marię Zachwatowicz według oryginalnych planów Jana Fryderyka Deybla[2].
W 1965 pałac został wpisany do rejestru zabytków[1].
Od roku 1972 w pałacu mieściły się Specjalna Szkoła Podstawowa nr 196, później (w 1999 roku) Przedszkole Specjalne nr 343 i Specjalne Gimnazjum nr 153. Od 2005 roku zaczęto stosować nazwę „Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy nr. 15 dla Dzieci Słabosłyszących im. Ottona Lipkowskiego”.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) – stan na 30 września 2024 roku. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 62. [dostęp 2025-01-17].
- ↑ a b c Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 217.
- ↑ a b Tadeusz Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 142. ISBN 83-223-2047-7.