Pałac Szustra
| ||
 nr rej. 454/2 z 1.07.1965
| ||
 Pałac Szustrów, elewacja zachodnia | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo |  mazowieckie
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | ul. Morskie Oko 2 | |
| Architekt | Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym | |
| Rozpoczęcie budowy | 1772 | |
| Ukończenie budowy | 1775 | |
| Ważniejsze przebudowy | 1845, 1852, odbudowa 1962–1965 | |
| Pierwszy właściciel | Izabela Lubomirska | |
Położenie na mapie Warszawy  | ||
Położenie na mapie Polski  | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | ||
 52°12′14,98″N 21°01′32,81″E/52,204161 21,025781
| ||
Pałac Szustra, także pałacyk Szustra[1] lub pałacyk Lubomirskich[1] – pałac w Warszawie znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 w parku Morskie Oko w dzielnicy Mokotów. Siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W latach 1772–1774 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk-piętrową willę na planie kwadratu dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej[2]. Był to główny budynek założenia ogrodowego zaprojektowanego przez Szymona Bogumiła Zuga[1]. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. „moje zbocze wzgórza”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się. Ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i bramą oraz glorieta flamandzka (tzw. Domek Mauretański), znajdujące się przy ulicy Puławskiej[3].
W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Dobudowano wtedy dwupiętrową oficynę od strony zachodniej[3]. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, została przeprowadzona w 1852 według projektu Adama Idźkowskiego. W 1899 w pobliżu pałacu wzniesiono Mauzoleum Szustrów, w której spoczęli Franciszek Szuster i jego żona Rozalia (w 1973 Tadeusz Szuster przeniósł ich szczątki na cmentarz Powązkowski)[4].
W czasie II wojny światowej Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie nieruchomość znacjonalizowano. Pałac został odbudowany w latach 1962–1965 według projektu Jerzego Brabandera[3].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Widok pałacu w początku XIX wieku 
Elewacja północna 
Elewacja południowa 
Korytarz 
Sala Gotycka 
Sala Koncertowa
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Tadeusz Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 81. ISBN 83-223-2047-7.
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 184.
- ↑ a b c Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 185.
- ↑ Piotr Wierzbicki. Miły Mokotowie!. „Skarpa Warszawska”. 2 (130), s. 17, luty 2020.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Archiwalne widoki pałacu w bibliotece Polona