Pałac Szustra

	Pałac Szustra
	Pałac Szustra
	nr rej. 454/2 z 1.07.1965
	; Pałac Szustrów, strona zachodnia
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Adres	ul. Morskie Oko 2
Architekt	Efraim Szreger, Henryk Marconi przebudowa w stylu neogotyckim, Adam Idźkowski przebudowa w stylu neorensansowym
Rozpoczęcie budowy	1772
Ukończenie budowy	1775
Ważniejsze przebudowy	1845, 1852, odbudowa 1962-1965
Pierwszy właściciel	Izabela Lubomirska
	Położenie na mapie Warszawy Pałac Szustra
	Położenie na mapie Polski Pałac Szustra
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Pałac Szustra
	52°12′14,98″N 21°01′32,81″E/52,204161 21,025781
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac Szustra (pałacyk Szustra, pałacyk Lubomirskich) – pałac w Warszawie znajdujący się przy ul. Morskie Oko 2 w parku Morskie Oko w dzielnicy Mokotów. Siedziba Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W latach 1772–1774 Efraim Szreger na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha wzniósł klasycystyczny pałacyk-piętrową willę na planie kwadratu dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Założenia ogrodowe opracował Szymon Bogumił Zug. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. „moje wzgórze”). Zabudowania gospodarcze i ogród nie zachowały się do dziś, ocalała jedynie wieża z gołębnikiem i glorieta flamandzka (domek mauretański), znajdujące się dziś przy pierzei ulicy Puławskiej.

W 1776 Zug przebudował wschodnią elewację tego budynku, a w 1845, po zakupieniu posiadłości przez Franciszka Szustra, zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Dobudowano wtedy dwupiętrową oficynę od strony zachodniej^[1]. Kolejna przebudowa, tym razem neorenesansowa, nastąpiła w 1852 dzięki Adamowi Idźkowskiemu.

W czasie II wojny światowej Niemcy wycięli niemal cały park, zaś sam pałac spłonął w 1944 roku. Po wojnie nieruchomość znacjonalizowano. Pałac został odbudowany w latach 1962–1965 według projektu Jerzego Brabandera^[1].