50°49′28″N 15°48′54″E/50,824444 15,815000Pałac w Bukowcu
|
||
 nr rej. 901/J z 14.08.1987 |
||
 Widok od zachodu |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Miejscowość | Bukowiec | |
| Adres | ul. Robotnicza | |
| Kondygnacje | 2 | |
|
Położenie na mapie gminy Mysłakowice
 Pałac w Bukowcu
|
||
|
Położenie na mapie powiatu jeleniogórskiego
Pałac w Bukowcu
|
||
|
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Pałac w Bukowcu
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Pałac w Bukowcu
|
||
| 50°49′28″N 15°48′54″E/50,824444 15,815000 |
||
Pałac w Bukowcu – pałac usytuowany we wschodniej części wsi Bukowiec, przy głównej drodze wiejskiej (ul. Robotnicza) po południowej stronie drogi.
Spis treści
Historia[edytuj]
Pierwsze wzmianki na temat Bukowca w źródłach pisanych pochodzą z około 1305 roku[1]. Heincze von Zedlitz wymieniany jest jako pan osiadły na Bukowcu w 1379 roku[1]. Rodzina von Zedlitz panowała na dobrach bukowieckich do połowy XVI wieku[1].
Około drugiej połowy XVI wieku w Bukowcu wybudowano renesansowy dwór. Fundator obiektu jest nieznany. Z pewnością był to członek jednej z dwóch panujących rodzin w XVI w. w Bukowcu. Od 1573 do 1759 r. dobra te przechodzą w ręce rodziny von Reibnitz, która odsprzedała je Friedrichowi Gottardowi von Richthofenowi. Następnie Bukowiec w 1762 roku zakupiła wdowa Barbara Helena von Festenberg Packisch, od której wieś nabył w 1770 roku von Luck, od tegoż w 1774 roku – Carl Ferdinand von Seherr-Thoss. Rok 1744 przyniósł niewielką przebudowę pałacu, który powiększono i przekryto dachem mansardowym[1]. W 1785 roku Eleonora Prittwitz sprzedała majątek Friedrichowi Wilhelmowi von Redenowi, ówczesnemu królewsko-pruskiemu ministrowi górnictwa na Górnym Śląsku. Redenowie dokonali gruntownej przebudowy w stylu klasycystycznym. Utworzono jeden z pierwszych parków krajobrazowych na Dolnym Śląsku[1]. Cały majątek został ukształtowany w typie angielskiej farmy ozdobnej, w której skład wchodziły pałac oraz zabudowa folwarczna otoczone rozległym parkiem romantycznym. Inspiracji dostarczały hrabiemu liczne podróże do Anglii. Po śmierci hrabiego von Reden w 1815 roku Bukowiec przeszedł w posiadanie jego żony Fryderyki Karoliny, po której posiadłość odziedziczyła jej siostrzenica Maria Karolina von Rotenhan. Po niej właścicielem majątku został najmłodszy syn Marii Karoliny, emerytowany królewsko-pruski rotmistrz, Hermann von Rotenhan. Ostatni właściciel – Friedrich von Rotenhan – podjął próbę renowacji i restauracji majątku pod nadzorem konserwatora zabytków prowincji dolnośląskiej, Günthera Grundmanna.
W latach siedemdziesiątych XX wieku w pałacu mieściła się szkoła rolnicza, oraz kilka innych instytucji[1]. W roku 1986 budynek był remontowany, między innymi uzupełniono i wymieniono uszkodzone elementy więźby dachowej[1].
Architektura[edytuj]
Pałac usytuowany jest przy drodze z Bukowca do Krogulca. Jest budowlą trzykondygnacyjną, założoną na planie nieregularnego czworoboku, ze sklepionymi piwnicami w przyziemiu[1]. W narożniku od południa i zachodu znajdują się dwa ryzality wieżowe. Bryła nakryta jest czterospadowym dachem mansardowym[1]. Główna elewacja (północna) jest sześcioosiowa, z głównym wejściem umieszczonym na osi[1]. Do wejścia ujętego w portal prowadzą wysokie schody[1]. Wewnątrz pałacu w pomieszczeniach parteru i pierwszego piętra zachowały się sztukaterie[1]. W jednej z sal parteru jest interesujący kominek[1].
W pobliżu pałacu znajdują się zabudowania folwarczne otoczone rozległym parkiem krajobrazowym z licznymi pawilonami parkowymi[2].
Obecnie w pałacu mieści się siedziba Związku Gmin Karkonoskich, przy czym folwark i park został wydzierżawiony od Agencji Nieruchomości Rolnych przez Fundację Dolina Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej z zamiarem stworzenia tu centrum edukacyjno-szkoleniowego.
Przypisy[edytuj]
Bibliografia[edytuj]
- Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Wojciech Kapałczyński, Piotr Napierała: Zamki, pałace i dwory Kotliny Jeleniogórskiej. Wrocław: Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, 2005, s. 51-55. ISBN 83-92292-21-9.
- Zabytki sztuki w Polsce : Śląsk. Warszawa: Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, 2006., 2005, s. 169-170. ISBN 83-92290-61-5.
|
||||||||||||||||
|
|||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
